
Η Κρουέλα, η οποία ζει στο Λονδίνο το 1970 την περίοδο της επανάστασης της πανκ-ροκ, είναι μια ταλαντούχα νέα που ονομάζεται Εστρέλα, ένα έξυπνο και δημιουργικό κορίτσι αποφασισμένο να γίνει διάσημο με τα σχέδιά της. Κάνει παρέα με ένα ζευγάρι νεαρών κλεφτών που εκτιμούν την όρεξή της για αταξίες, και μαζί είναι σε θέση να χτίσουν μια ζωή στους δρόμους του Λονδίνου. Μια μέρα, η αισθητική της Εστρέλα για τη μόδα γίνεται αντιληπτή από τη βαρόνη Φον Χέλμαν, μια γυναίκα-θρύλο της μόδας, καταστροφικά κομψή και τρομακτικά υπεροπτική. Η σχέση τους έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά γεγονότων και αποκαλύψεων που θα οδηγήσουν την Εστρέλα στο να «αγκαλιάσει» τη σατανική πλευρά του χαρακτήρα της, και να μεταμορφωθεί στη σκληρή, αδίστακτη κι εκδικητική Κρουέλα.
Σκηνοθεσία:
Craig Gillespie
Κύριοι Ρόλοι:
Emma Stone … Estella ‘Cruella’ de Vil
Emma Thompson … βαρόνη von Hellman
Joel Fry … Jasper Badun
Paul Walter Hauser … Horace Badun
Emily Beecham … Catherine de Vil
Mark Strong … John
Kirby Howell-Baptiste … Anita Darling
Jamie Demetriou … Gerald
John McCrea … Artie
Kayvan Novak … Roger
Ed Birch … Pyotr
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dana Fox, Tony McNamara
Στόρι: Aline Brosh McKenna, Kelly Marcel, Steve Zissis
Παραγωγή: Kristin Burr, Andrew Gunn, Marc Platt
Μουσική: Nicholas Britell
Φωτογραφία: Nicolas Karakatsanis
Μοντάζ: Tatiana S. Riegel
Σκηνικά: Fiona Crombie
Κοστούμια: Jenny Beavan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Cruella
- Ελληνικός Τίτλος: Κρουέλα
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας (1961)
- Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, Ολοζώντανα (1996)
- Τα 102 Σκυλιά της Δαλματίας (2000)
- 101 Σκυλιά της Δαλματίας ΙΙ: Η Περιπέτεια του Πάτσα (2002)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα (χαρακτήρες): The Hundred and One Dalmatians της Dodie Smith.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ κοστουμιών. Υποψήφιο για μακιγιάζ/κομμώσεις.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Stone) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
- Βραβείο Bafta κοστουμιών. Υποψήφιο για μακιγιάζ/κομμώσεις.
Παραλειπόμενα
- Η Glenn Close, που ήταν η πρώτη που ερμήνευσε την Κρουέλα σε ζωντανή παραγωγή, βρίσκεται στην ομάδα της παραγωγής από τις απαρχές του σχεδιασμού.
- Η Κρουέλα είχε ανακοινωθεί από το 2011. Χρειάστηκε όμως να έρθει το 2016 για να πάρει μπρος, οπότε και η Emma Stone κέρδισε τον ρόλο, με το αρχικό σενάριο της Aline Brosh McKenna (ήδη επεξεργασμένο από την Kelly Marcel) να δίνεται στον Jez Butterworth για φρεσκάρισμα.
- Ο Alex Timbers είχε προσληφθεί για τη σκηνοθεσία, αλλά αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω του προγραμματισμού του.
- Nicole Kidman, Charlize Theron, Julianne Moore και Demi Moore ήταν ανάμεσα στους τελικούς “μονομάχους” για τον ρόλο της βαρόνης.
- Ο Dev Patel ήταν στα υπόψιν για τον Roger Dearly, ένας ρόλος όμως που δεν μπήκε στην ταινία.
- Σε κάποιο σημείο ήταν κι ο Nicolas Cage να εμφανιστεί.
- Όταν βγήκε το πρώτο trailer, πολλοί έσπευσαν να συγκρίνουν το φιλμ με το Joker (2019). Παρότι όμως υπάρχει κάποια “βία” στην ταινία, η Disney έσπευσε να διαψεύσει τη συγγένεια. Έγινε παρόλα αυτά η δεύτερη PG-13 μεταφορά από κινούμενα σχέδια της Disney, μετά και το Μουλάν.
- Τα γυρίσματα καθυστέρησαν, όταν η Emma Stone εξάρθρωσε τον ώμο της σε συναυλία των Spice Girls, όπου έπεσε από τον ώμο του φίλου της.
- Ταυτόχρονη πρεμιέρα στις αίθουσες και το Disney+. Αρχικά είχε προγραμματιστεί για τα Χριστούγεννα του 2020 και αργότερα για τον Μάρτιο του 2021, καταλήγοντας στον Μάιο του ίδιου χρόνου.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Πέρα από τις πολυποίκιλες επιλογές από 1960-70, το σάουντρακ οδηγεί ένα ορίτζιναλ κομμάτι, το Call Me Cruella των Florence and the Machine.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2021
Το δύσκολο δεν είναι τόσο να κατατάξεις την Κρουέλα σε κάποιο είδος ταινίας, αλλά περισσότερο το να συνειδητοποιήσεις ότι λειτουργεί επί των βασικών της σκοπών σε αυτό το είδος. Με λίγα λόγια, πρόκειται για την Disney εκδοχή του Τζόκερ, δηλαδή ένα γειωμένο πορτρέτο ενός larger-than-life χαρακτήρα καρτούν, με τις PG όμως απαιτήσεις του εν λόγω στούντιο.
Όχι πως το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει εδώ, αλλά είναι ηλίου φαεινό πως από το θέαμα εδώ λείπει η βία. Κι αυτό επειδή είναι σχεδιασμένο με βάση αυτήν, και χάνει το απώτερο νόημα ύπαρξης του όταν το πιο βίαιο πράγμα που θα δείτε είναι μια πληγούλα στο χέρι. Αυτό δεν έρχεται ως μια προσωπικού γούστου «απαίτηση», αλλά ο ρεαλισμός στον οποίο πατάει το φιλμ εξαϋλώνεται όταν αυτός μοιάζει να υπάγεται σε κανόνες του Χόλιγουντ επί γερουσιαστή ΜακΚάρθι. Να λοιπόν που από τη μία έχουμε δαιμονοποιήσει την ανελευθερία στην έκφραση, κι από την άλλη την έχουν «αθώα» επιβάλει, ακόμα κι εκεί που δεν πρέπει, τα προσδόκιμα κέρδη των εταιριών…
Είναι βέβαιο ότι ο Craig Gillespie δεν είχε στα χέρια του κάποιο τρομερό σενάριο για να αναπτύξει τα ταλέντα που γνωρίσαμε στο Εγώ η Τόνια (αν και το επί του συνόλου σκορ των 2 καλών ταινιών στις 6 δεν ήταν δα κι αξιοζήλευτο). Τετριμμένα κι εύκολα μαντέψιμα τα περισσότερα που θα δείτε, με επιπρόσθετο το δεν-αντέχω-άλλο-να-το-βλέπω «Luke, I’m your father»! Όχι όμως πως δεν υπάρχουν και δύο-τρεις επιμέρους εκπληξούλες, με επιπρόσθετο σε αυτή την περίπτωση το ότι οι διάλογοι δεν σε κοροϊδεύουν και υπηρετούν το ύφος της ταινίας.
Ξεκινήσαμε από τα αρνητικά, αλλά δεν έχουμε σκοπό να κρύψουμε και τα θετικά που εντέλει βοηθούν την ταινία στο να καρπωθεί τον όρο «ενδιαφέρουσα». Με πρώτο και κύριο μια Emma Stone που αν το φιλμ είχε ποιοτικότερη δυναμική θα τη βλέπαμε πάλι πρώτη μούρη στα Όσκαρ (κι ας μην καταφέρνει να κοντράρει στα ίσια το πρότυπο Joachin Phoenix), και με καλοστημένους χαρακτήρες ολούθε, έχουμε μια ταινία που ξέρει να εκμεταλλεύεται τις έστω και λιγότερες από ό,τι θα θέλαμε-έπρεπε αρετές της. Ναι, είναι μία από τις νίκες των σύγχρονων μπλοκμπάστερ το ότι ενώ έχουμε εύκαιρα τέτοια εφέ που θα μπορούσανε να βρίσκονται συνέχεια στον πλανήτη Ορίων, αυτά προτιμούν να κρατούν γερά έστω και το ένα πόδι τους στη Γη, πιότερο κι από τις εποχές που τα τότε εφέ το απαιτούσαν.
Έτσι, προσθέτουμε τις μικροαπολαύσεις ενός απίθανου σχεδιασμού κοστουμιών και σκηνικών, ένα μακιγιάζ λεπτεπίλεπτο, ένα σάουντρακ με κομμάτια επιλεγμένα «στην τρίχα», κι αφήνουμε την Έμα και την Έμα να προσφέρουν απλόχερα εκείνες τις δύο και κάτι ώρες που δεν θα μας σημαδέψουν, αλλά θα κάνουν καλό στην καλογουστιά μας.
Βαθμολογία: