Ο Δρ Μπένετ Ομάλου είναι ο ιατροδικαστής νευρολόγος που πρώτος ανακαλύπτει εγκεφαλικό τραύμα σε επαγγελματία παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου, το οποίο εξακριβώνει πως προέρχεται από την αθλητική του δράση. Τότε, ξεκινάει έναν πόλεμο για να φέρει το θέμα στη δημοσιότητα το τίμημα που πληρώνουν επαγγελματίες αθλητές, έχοντας στην αντίθετη όχθη ένα σύστημα πολιτικών, πολιτιστικών κι εταιρικών ενδιαφερόντων που αρμέγουν τον επαγγελματισμό ως κοινή επιχείρηση.
Σκηνοθεσία:
Peter Landesman
Κύριοι Ρόλοι:
Will Smith … Δρ Bennet Omalu
Alec Baldwin … Δρ Julian Bailes
Albert Brooks … Δρ Cyril Wecht
Gugu Mbatha-Raw … Prema Mutiso
David Morse … Mike Webster
Arliss Howard … Δρ Joseph Maroon
Mike O’Malley … Daniel Sullivan
Eddie Marsan … Δρ Steve DeKosky
Adewale Akinnuoye-Agbaje … Dave Duerson
Richard T. Jones … Andre Waters
Luke Wilson … Roger Goodell
Paul Reiser … Δρ Elliot Pellman
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Peter Landesman
Παραγωγή: Elizabeth Cantillon, Giannina Facio, Ridley Scott, Larry Shuman, David Wolthoff
Μουσική: James Newton Howard
Φωτογραφία: Salvatore Totino
Μοντάζ: William Goldenberg
Σκηνικά: David Crank
Κοστούμια: Dayna Pink
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Concussion
- Ελληνικός Τίτλος: Πίσω από το Παιχνίδι
- Εναλλακτικός Τίτλος: Game Brain [ανεπίσημος]
Σεναριακή Πηγή
- Άρθρο: Game Brain της Jeanne Marie Laskas.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Will Smith) σε δράμα.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στο άρθρο της Jeanne Marie Laskas στο περιοδικό GQ το 2009, με τίτλο Game Brain.
- Ο Ridley Scott ήταν που είχε συλλάβει την ιδέα για την ταινία, και σκόπευε να την κάνει πράξη έπειτα από το Η Έξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες. Εντέλει παρέμεινε μόνο ως παραγωγός, ενώ ήταν αυτός που μίλησε με τον Will Smith για τον κεντρικό ρόλο.
- Στη Lupita Nyong’o προσφέρθηκε ο ρόλος της Πρίμα Ματίσο.
- Παρότι το μπάτζετ έφτασε στα 57 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις περιορίστηκαν στα 48,6.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο R&B τραγουδιστής Leon Bridges συνεισφέρει με το So Long.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/10/2016
Είναι αξιοθαύμαστο να παρακολουθείς τον Γουιλ Σμιθ όταν κάνει μια σοβαρή επιλογή σαν αυτήν. Και αν υπάρχουν αίτια που δεν έφτασε στις οσκαρικές υποψηφιότητες, πρέπει όλα να αναζητηθούν στο ποιον της ταινίας, που επικεντρώνεται υπερβολικά σε ένα σενάριο με αδυναμίες, κι όχι στο ανθρώπινο δράμα πίσω από το πανανθρώπινο. Ο Πίτερ Λάντερμαν κάνει στρατευμένη ταινία, αλλά δεν γνωρίζει πώς να την πλασάρει σε ένα κοινό που δεν γνωρίζει κατά ανάγκη τους όρους ενός «ιατροδικαστή νευρολόγου»! Πασχίζει να είναι ακριβής κι αναλυτικός με το θέμα του, αλλά χάνει την κινηματογραφική απόδοση του. Η ταινία κουράζει σαν δράμα, και αγγίζει αλλά δεν είναι πολιτικό θρίλερ. Ως συνολικό πακέτο, είναι η μέση οσκαρική ταινία που θέλεις να δεις, με μια παραγωγή στην εντέλεια και με όμορφους χαρακτήρες και ηθοποιούς πίσω από αυτούς, απλά καμιά φορά και τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό, κι όχι πάντα το αντίθετο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
