Παιχνίδια Εξουσίας (2007)

ΣΥΝΟΨΗ

Δεκαετία του 1980, και ο γυναικάς γερουσιαστής του Τέξας Τσάρλι Γουίλσον κάνει τα πάντα για να έχει την εύνοια συναδέλφων του, παρά κάτι το ουσιαστικά χρήσιμο. Είναι ταυτόχρονα υπεύθυνος για τη χρηματοδότηση μυστικών κονδυλίων στο εξωτερικό, και αυτό προσελκύει την προσοχή της Τζόαν Χέρινγκ, μιας πλούσιας Τεξανής, με ευαισθησία σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική. Ο Γουίλσον θα πειστεί να κάνει μια επίσκεψη στο Πακιστάν και να ενημερωθεί από πρώτο χέρι για την κατάσταση της γύρω περιοχής, άμεσα επηρεασμένη από την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Σε συνεργασία με τον ελληνο-αμερικανό κατάσκοπο Γκαστ Αβράκωτος, θα αφοσιωθεί στη χρηματοδότηση των φτωχών Αφγανών και εντέλει θα συμβάλει καταλυτικά στην επικράτηση τους επί της κόκκινης υπερδύναμης.

Σκηνοθεσία:

Mike Nichols

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Hanks … Charlie Wilson

Julia Roberts … Joanne Herring

Philip Seymour Hoffman … Gust Avrakotos

Amy Adams … Bonnie Bach

Ned Beatty … Doc Long

Christopher Denham … Michael G. ‘Mike’ Vickers

Emily Blunt … Jane Liddle

Om Puri … πρόεδρος Zia-ul-Haq

Faran Tahir … ταξίαρχος Rashid

Ken Stott … Zvi Rafiah

John Slattery … Henry Cravely

Denis O’Hare … Harold Holt

Peter Gerety … Larry Liddle

Brian Markinson … Paul Brown

Christopher Denham … Mike Vickers

Rachel Nichols … Suzanne

P.J. Byrne … Jim Van Wagenen

Shaun Toub … Hassan

Aharon Ipale … αιγύπτιος υπουργός αμύνης

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Aaron Sorkin

Παραγωγή: Gary Goetzman, Tom Hanks

Μουσική: James Newton Howard

Φωτογραφία: Stephen Goldblatt

Μοντάζ: John Bloom, Antonia Van Drimmelen

Σκηνικά: Victor Kempster

Κοστούμια: Albert Wolsky

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Charlie Wilson’s War
Ελληνικός Τίτλος: Παιχνίδια Εξουσίας

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: Charlie Wilson’s War: The Extraordinary Story of the Largest Covert Operation in History του George Crile.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Philip Seymour Hoffman).
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Tom Hanks) σε κωμωδία/μιούζικαλ, δεύτερου αντρικού ρόλου (Philip Seymour Hoffman), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Julia Roberts) και σεναρίου.
Υποψήφιο για Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Philip Seymour Hoffman).

Παραλειπόμενα

Η ταινία δεν βγήκε στις ρωσικές αίθουσες, ως αντίδραση στην εικόνα της Σοβιετικής Ένωσης όπως αυτή παρουσιάζεται επί της ταινίας. Αλλά κάποια στοιχεία της κριτικαρίστηκαν αυστηρά ακόμα κι από αμερικανούς αξιωματούχους της εποχής του Reagan.
Σύμφωνα με εσωτερική πηγή, ο Tom Hanks δεν αισθάνονταν καλά με ένα αρχικό φινάλε που ήθελε το φιλμ να καταλήγει με την επίθεση στους δίδυμους πύργους, και έτσι αλλάχτηκε σε κάτι με πιο χαρούμενη χροιά.
Ο αληθινός Charlie Wilson παραβρίσκονταν στην πρεμιέρα της ταινίας.
Έσχατη ταινία στη μακρά καριέρα του Mike Nichols.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/1/2008

Έχουμε μία ακόμα ταινία του 76χρονου Mike ‘Ο Πρωτάρης’ Nichols, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσει να κάνει σινεμά. Είναι ταυτόχρονα, όμως, και μια απόλυτα διχασμένη ταινία, ανάμεσα σε ξεκαρδιστική σάτιρα και ολοκληρωτική προπαγάνδα παλαιού τύπου.

Η ιστορία είναι παρμένη από ένα βιβλίο του δημοσιογράφου George Crile, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει πως ένας άνθρωπος (και τρεις ακόμα) έριξε το τιτάνα που ονομαζότανε Σοβιετική Ένωση. Όχι, δεν ήτανε το πλήρωμα του χρόνου, ούτε ο Γκορμπατσόφ με την Περεστρόικα, αλλά ο Charlie Wilson, ένας απλός γυναικάς γερουσιαστής από το Τέξας. Κι ενώ η ΣΙΑ και το αμερικανικό κράτος έχει σηκώσει τα χέρια μπροστά στην επικείμενη εξάπλωση του σοβιετικού μπλοκ στο Αφγανιστάν, αυτός ο ένας καταφέρνει να κάνει τους Μουτζαχεντίν υπερδύναμη, και τελικά θριαμβευτές ενός πολέμου που μέχρι χθες νομίζαμε πως κερδήθηκε μονάχα από τη ψυχή των Αφγανών και την αποχώρηση των κόκκινων λόγω της πτώσης του μπλοκ.

Ο τρόπος που αναφέρονται οι Σοβιετικοί στην ταινία θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον τρόπο που οι Αμερικανοί βλέπουν και τα ούφο. Σαν ένα πράγμα χωρίς ανθρώπινη υπόσταση, σαν έναν εχθρό που δεν έχει κανένα δικαίωμα άποψης, στην καλύτερη σαν μια υπερδύναμη του μεσαίωνα. Δεν θα σας πούμε πως η Σοβιετική Ένωση ήταν ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η πολιτική του 20^ου αιώνα, απλά θεωρούμε ορθό ο καθένας να χτυπάει μονάχα τα δικά του ελαττώματα (και οι Αμερικανοί δεν έχουν λίγα) και να αφήνει τα ελαττώματα των άλλων στους άλλους. Πόσο μάλλον όταν φτάνει να θριαμβολογεί για έναν πόλεμο που δεν κέρδισε ποτέ, θυμίζοντας τον Ράμπο που εξολόθρευε τους κόκκινους αντιπάλους του με τους τόνους!

Και όμως η ταινία δεν είναι καθόλου άσχημη, κι εδώ μπαίνει το θέμα του διχασμού της. Κωμικά λειτουργεί άψογα, όχι απόλυτα σαν σάτιρα, αλλά ο γρήγορος ρυθμός της, κάποιες θανατηφόρες ατάκες (θα ακούσετε και μία πολύ εύστοχη που αφορά την πατρίδα μας και τη χούντα) και οι υπέροχες κωμικά ερμηνείες των Hanks και Seymour Hoffman συνθέτουν ένα απολαυστικό εκατοντάλεπτο.

Γενικεύοντας το, τώρα τι να σας πούμε για αυτή την απόλυτα διχασμένη παραγωγή… Αν είστε νοσταλγός του κόκκινου καθεστώτος καλύτερα πάρτε άλλον δρόμο από αυτόν της αίθουσας, γιατί θα σας θυμίσει προπαγάνδα παλιότερων ημερών. Αν πάλι είστε στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο, ίσως και να θεωρήσετε την ταινία το αριστούργημα της χρονιάς. Η αλήθεια βρίσκεται όμως στη μέση. Πρώτον, αφού δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ψευδής (παρά ταύτα, μπορεί για υπερβολική) και αφού υπάρχουν αιχμές και για την αμερικανική πολιτική, λειτουργεί, μέχρι ενός βαθμού, σαν σάτιρα, ή καλύτερα σαν πολιτική κωμωδία, κυρίως λόγω των πρωταγωνιστών της και του έξυπνου σεναρίου της. Κατά δεύτερον, ο σκηνοθετικά ξέφρενος ρυθμός της, κυρίως λόγω των συνεχών διαλόγων, θα σας κρατήσει σε εγρήγορση μέχρι το, ούτως ή άλλως, προμελετημένο φινάλε. Τέλος, θα μπορούσατε να το δείτε και μόνο για τις ερμηνείες των Hanks, Seymour Hoffman που είναι απολαυστικότατες, αλλά και για την ξεχωριστή παρουσία της Roberts, που δεν παύει να μας εκπλήσσει μία στο τόσο.

Βαθμολογία: