Το Ακρωτήρι του Φόβου
- Cape Fear
- 1991
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Θρίλερ
- 06 Μαρτίου 1992
Ο δικηγόρος Σαμ Μπάουντεν, που βλέπει την οικογενειακή του ηρεμία να απειλείται από τον πελάτη του Μαξ Κέιντι, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε 14 χρόνια φυλάκιση και τώρα διψάει για εκδίκηση, κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό. Αυτό ακριβώς πυροδοτεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις και δρομολογεί ένα ταξίδι στον φόβο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο άνθρωπος χάνει την αξιοπρέπειά του, οι οικογενειακοί δεσμοί αποδεικνύονται εύθραυστοι και χαρακτήρες αποκτούν την αυτογνωσία με τον πιο εφιαλτικό τρόπο.
Σκηνοθεσία:
Martin Scorsese
Κύριοι Ρόλοι:
Robert De Niro … Max Cady
Nick Nolte … Sam Bowden
Jessica Lange … Leigh Bowden
Juliette Lewis … Danielle Bowden
Joe Don Baker … Claude Kersek
Robert Mitchum … υπαστυνόμος Elgart
Gregory Peck … Lee Heller
Illeana Douglas … Lori Davis
Fred Thompson … Tom Broadbent
Martin Balsam … ο δικαστής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Wesley Strick
Παραγωγή: Barbara De Fina
Φωτογραφία: Freddie Francis
Μοντάζ: Thelma Schoonmaker
Σκηνικά: Henry Bumstead
Κοστούμια: Rita Ryack
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Cape Fear
- Ελληνικός Τίτλος: Το Ακρωτήρι του Φόβου
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Δύο Γίγαντες Συγκρούονται (1962)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Executioners του John D. MacDonald.
- Σενάριο: Δύο Γίγαντες Συγκρούονται του James R. Webb.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Robert De Niro) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Juliette Lewis).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Robert De Niro) σε δράμα, και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Juliette Lewis).
- Υποψήφιο για Bafta φωτογραφίας και μοντάζ.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του 1962 από τον J. Lee Thompson, από το οποίο επανεμφανίζονται σε διαφορετικούς ρόλους οι Robert Mitchum, Gregory Peck και Martin Balsam.
- Έσχατη κινηματογραφική ταινία στη μακρά καριέρα του Gregory Peck. Μέχρι τον θάνατο του το 2003, εμφανίστηκε μόνο σε τρεις τηλεταινίες.
- Η ταινία προορίζονταν για τον Steven Spielberg, αλλά εκείνος το άφησε επειδή του φαίνονταν πολύ βίαιο, ανταλλάσσοντας το με τον Scorsese για να πάρει πίσω τη Λίστα του Σίντλερ. Ο Spielberg παρέμεινε στην παραγωγή, μέσω της εταιρίας του (Amblin Entertainment), αλλά επέλεξε το όνομα του να μην υπάρχει στους τίτλους.
- Η πρώτη επιλογή του Scorsese για τον Σαμ Μπάουντεν ήταν ο Harrison Ford, αλλά ο αμερικανός σταρ προτιμούσε τον ρόλο του Μαξ Κέιντι.
- Ο Spielberg ήθελε ως Κέιντι τον Bill Murray.
- Ο Nolte χρειάστηκε να πείσει προσωπικά τον σκηνοθέτη για να πάρει τον ρόλο, παρότι είχαν συνεργαστεί ξανά το 1989.
- Drew Barrymore και Reese Witherspoon πέρασαν από οντισιόν για να παίξουν την Ντανιέλ.
- Επειδή ο Nick Nolte είναι ψηλότερος από τον Robert De Niro, χρειάστηκε ο πρώτος να χάσει κιλά και ο δεύτερος να αναπτύξει τους μύες του, ώστε να αλλάξει η ισοζυγία δύναμης.
- Για να δείχνει πιο απειλητικός, ο De Niro πλήρωσε 5 χιλιάδες δολάρια στον οδοντογιατρό του για να του χαλάσει τα δόντια του. Χρειάστηκαν όμως 20 χιλιάδες δολάρια, ώστε μετά το φιλμ να επανέλθουν στην αρχική τους μορφή.
- Προς τιμή του Alfred Hitchcock, που ήταν και η επιρροή της ταινίας του 1962, ο Scorsese πήρε κατευθείαν τεχνικές από τον μαιτρ του τρόμου, αλλά και οι τίτλοι σχεδιάστηκαν από τον Saul Bass, πλέον συχνό συνεργάτη του Hitchcock.
- Με κόστος 35 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ πέτυχε εισπράξεις 182,3.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Δεν γράφτηκε νέα μουσική για το φιλμ, με τον Elmer Bernstein να διασκευάζει το σκορ του 1962 από τον Bernard Hermann.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 10/2/2013
Σε κάθε περίπτωση, ένα ενδιαφέρον δραματικό θρίλερ αλλά όχι ένας αυθεντικός Σκορσέζε, αναλαμβάνοντας να δώσει ένα ριμέικ του κλασικού ομότιτλου του 1962. Βέβαια, το νέο σενάριο χτίζει γκρίζους χαρακτήρες, όπως ταιριάζει στον σκηνοθέτη, αλλάζει τον παλιό καλό οικογενειάρχη σε έναν άνθρωπο με ελαττώματα και οικογένεια δυσλειτουργική. Έτσι, ο αποφυλακισθείς Κάντι θέλει όχι απλά να προκαλέσει ζημιά στον δικηγόρο που από παράβλεψη ή επίτηδες δεν τον αθώωσε (αν και ήταν ένοχος), αλλά να του δείξει ότι δεν είναι καλύτερος από αυτόν. Ότι είναι εξίσου σκάρτος. Τα σαδιστικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι λειτουργεί, αλλά οι υπερβολές στο τέλος και η όλη μανία του Ρόμπερτ ντε Νίρο έχουν μια πιο χολιγουντιανή, εμπορική χροιά απ’ ό,τι ταιριάζει στον σπουδαίο σκηνοθέτη.
Βαθμολογία: