
Η Πλεκτάνη
- Body of Lies
- 2008
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Αραβικά
- Δράσης, Θρίλερ, Κατασκοπική, Πολιτικό Θρίλερ
- 20 Νοεμβρίου 2008
O Ρότζερ Φέρις, ο καλύτερος πράκτορας της αμερικάνικης αντικατασκοπίας με ειδίκευση σε αποστολές σε όλη την υφήλιο, αναλαμβάνει να εντοπίσει έναν από τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς που βρίσκεται πίσω από μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων. Η επιτυχία της αποστολής και η ασφάλεια του Φέρις εξαρτώνται από τη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ασφαλείας, του βετεράνου της ΣΙΑ, Εντ Χόφμαν, ο οποίος χρησιμοποιεί τα τεχνολογικά μέσα που διαθέτει και καθοδηγεί τον Φέρις στη σύλληψη του τρομοκράτη. Όμως, καθώς ο Φέρις πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον στόχο του, ανακαλύπτει ότι η εμπιστοσύνη είναι μια επικίνδυνη πολυτέλεια από την οποία εξαρτάται η ζωή του.
Σκηνοθεσία:
Ridley Scott
Κύριοι Ρόλοι:
Leonardo DiCaprio … Roger Ferris
Russell Crowe … Ed Hoffman
Mark Strong … Hani Salaam
Golshifteh Farahani … Aisha
Oscar Isaac … Bassam
Ali Suliman … Omar Sadiki
Alon Aboutboul … Al-Saleem
Vince Colosimo … Skip
Simon McBurney … Garland
Mehdi Nebbou … Nizar
Michael Gaston … Holiday
Kais Nashif … Mustafa Karami
Lubna Azabal … Cala
Michael Stuhlbarg … δικηγόρος
Annabelle Wallis … φίλη του Hani
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: William Monahan
Παραγωγή: Donald De Line, Ridley Scott
Μουσική: Marc Streitenfeld
Φωτογραφία: Alexander Witt
Μοντάζ: Pietro Scalia
Σκηνικά: Arthur Max
Κοστούμια: Janty Yates
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Body of Lies
- Ελληνικός Τίτλος: Η Πλεκτάνη
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Body of Lies του David Ignatius.
Παραλειπόμενα
- Όταν η Warner Bros. αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου, αυτό ονομάζονταν Penetration. Τον επόμενο χρόνο το βιβλίο άλλαξε τίτλο, και μαζί του κι η ταινία.
- Ο Russell Crowe είπε το τελικό οκ όταν το σενάριο δέχτηκε παρεμβάσεις από τον Steve Zaillian.
- 28 ολόκληρα κιλά χρειάστηκε να πάρει ο Crowe για τον ρόλο.
- Γυρίστηκε εξολοκλήρου εκτός στούντιο, σε τοποθεσίες των ΗΠΑ και του Μαρόκου. Η αρχική επιλογή αντί του Μαρόκου να γίνουν στο Ντουμπάι οι σκηνές που αφορούσαν την Ιορδανία, απορρίφθηκε από τις αρχές των ΗΑΕ, λόγω του πολιτικού θέματος της ταινίας.
- Χρησιμοποιήθηκε κάμερα Super 35, αλλά με σφαιρικούς φακούς αντί των συνηθισμένων αναμορφικών. Αυτό έγινε επειδή οι σφαιρικοί φακοί κρίθηκαν πιο ευέλικτοι όσον αφορά εξωτερικά και κυρίως νυχτερινά γυρίσματα.
- Η Carice van Houten γύρισε σκηνές ως Gretchen Ferris (η σύζυγος του κεντρικού ήρωα), αλλά όλες κόπηκαν στο μοντάζ.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Στους τίτλους τέλους ακούγεται το If the World των Guns N’ Roses, και ουσιαστικά κάνει εδώ ντεμπούτο, μια και το άλμπουμ Chinese Democracy άργησε τόσο, που βγήκε εντέλει αργότερα από το φιλμ στην κυκλοφορία.
- Ο Marc Streitenfeld συνεργάστηκε με τους Mike Patton και Serj Tankian στη σύνθεση και την ερμηνεία του τραγουδιού Bird’s Eye, που γράφτηκε ειδικά για την ταινία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/11/2008
Από τον Μονομάχο (2000) έως και το American Gangster, τις ταινίες του Ridley Scott, για αυτή τη δεκαετία, τις χαρακτηρίζει μια πλαστική μετριότητα, ακόμα και που κρατά το σινεμά του σε ένα καλό επίπεδο. Οι ελπίδες μου να ξεπεράσει τον εαυτό του, για την ακρίβεια να συναντήσει τον παλιό καλό εαυτό του, εξανεμίστηκαν, όταν σιγά-σιγά η Πλεκτάνη άρχισε να κουράζει…
Το θέμα είναι ψυχροπολεμικό και, όπως και τα Η Επίλεκτη, Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη, προπαγανδιστικό. Ξεκινάει όμως με πολύ καλές προθέσεις, όσον αφορά τον τομέα του ρυθμού. Σε βάζει μέσα στη λογική της κατασκοπίας και του υψηλού κινδύνου, με μια σαφή πρόθεση να μη σε βγάλει πριν η ταινία τελειώσει. Αυτή η πρόθεση θα χαλάσει σε ένα παρατεταμένο σημείο, όπου γίνεται η επονομαζόμενη «κοιλιά» και στοιχίζει στην ταινία την άψογη συνέχεια ρυθμού, πάνω στην οποία στηρίζονταν.
Ενώ θα ελπίζαμε να δούμε κάτι άλλο, ο Scott λειτουργεί, για μία φορά ακόμη, πολύ επιφανειακά. Οι δύο κύριοι ήρωες του είναι κουκουλωμένοι από ένα μαύρο πέπλο μυστηρίου, όσον αφορά το παρελθόν τους και τον χαρακτήρα τους. Ειδικά όμως ο χαρακτήρας του DiCaprio χρειάζονταν υπερβολικά περισσότερη ανάλυση, ώστε να οικειοποιηθούν, από εμάς, τα μαρτύρια του. Έτσι μένει ολοκάθαρα μόνο ο τομέας της θριλερικής αγωνίας και της «εγκεφαλικής» ταινίας δράσης. Εδώ ο Scott έχει να προσφέρει πράγματα, κάποιες νευρώδεις σκηνές, τη μη προβλέψιμη πλοκή, το επικίνδυνο κι εξωτικό τοπίο.
Αν δεν υπήρχε όμως ο DiCaprio… Ο Leonardo DiCaprio είναι ο μόνος αμερικανός ηθοποιός που μπορεί να χτυπήσει Όσκαρ παίζοντας σε ταινία δράσης. Ακόμα και που τον κυνηγάνε τα φαντάσματα του Τιτανικού, θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος σύγχρονος αμερικανός ηθοποιός, που συνδυάζει το σταριλίκι με την ουσία. Είναι κι εδώ καταπληκτικός, και ένα με το τοπίο. Ο Russell Crowe επαναλαμβάνει το διαιτολόγιο του The Insider, και εμφανίζεται κατά πολλά κιλά παχύτερος. Είναι κι αυτός αξιολογότατος ερμηνευτής, αλλά εδώ προσθέτει περισσότερο σαν παρουσία, παρά σαν ερμηνεία.
Γενικότερα, βλέποντας το σαν καθαρόαιμη ταινία δράσης, δεν θα απογοητευτείτε, πλην μιας μεγαλούτσικης κοιλιάς, κάπου μετά τη μέση. Θα σας αρέσει ο έντονος ρυθμός, το απροσδόκητο των καταστάσεων, ο ιδανικός πρωταγωνιστής, που είναι ο DiCaprio. Όμως η ταινία δεν έχει κανένα βάθος, σεναριακό ή πολιτικό, ειδικά για να “απαλύνει” και τον προπαγανδιστικό της ρόλο, και δεν έχει έναν ήρωα στον οποίο θα βυθιστείς μέσα του. Μου φαίνεται ειλικρινά παράδοξο, που ο Edward Zwick τα κατάφερε πολύ καλύτερα, έχοντας στα χέρια του τον ίδιο πρωταγωνιστή και μια παρεμφερή θεαματικά ταινία, στο Ματωμένο Διαμάντι. Εδώ εντέλει δεν κολλάει το “στερνή”, αλλά το “παλιά μου γνώση”…
Βαθμολογία: