Blue Beetle

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/10/2023

Ο Ζακ Σνάιντερ έφυγε, ο Γουόλτερ Χαμάντα ήρθε και αποφάσισε να δώσει τα ηνία στον Τζεφ Τζονς για πολύ λίγο και με τη σειρά του κι αυτός δίνει χώρο στον Τζέιμς Γκαν, για να μπορέσει να βάλει σε διαφορετικά μονοπάτια το κινηματογραφικό σύμπαν της DC, αφού ο δρόμος που είχε διαλέξει ο Σνάιντερ δεν έφερε τα οικονομικά αποτελέσματα που περίμεναν στη Γουόρνερ Μπρος. Κάπου ανάμεσα σε αυτή τη μετάβαση και τη συνεχόμενη αλλαγή “κεφαλιών” στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC βρέθηκαν ταινίες όπως το Wonder Woman 84, το Black Adam, το σίκουελ του Shazam, το The Suicide Squad και το The Flash. Εισπρακτικά σχεδόν καμία ταινία δεν έφερε τα αναμενόμενα, ενώ και στο δημιουργικό κομμάτι ήταν εμφανής μια αμηχανία. Οι περισσότεροι εκεί στην DC πόνταραν στο The Flash ελπίζοντας ότι θα ήταν η ταινία που θα άναβε το φιτίλι για μια επανεκκίνηση στο κινηματογραφικό τους σύμπαν, αλλά ούτε αυτό τους βγήκε.

Τελευταία ταινία, πριν περάσουμε ολοκληρωτικά στην εποχή “Τζέιμς Γκαν”, είναι το Blue Beetle, το οποίο έχει δυστυχώς έναν άχαρο ρόλο, με τον Γκαν να δηλώνει ότι η ταινία δεν θα ανήκει ακριβώς στο νέο σύμπαν, όμως ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας θα ανήκει! Ουσιαστικά λοιπόν τι μας λέει ο Τζέιμς; Αν η ταινία δεν τα πάει καλά, ανήκει στο προηγούμενο μοντέλο που θέλουμε να αποσύρουμε, αλλά αν έχει μια κάποια επιτυχία, θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τουλάχιστον τον Μπλε Σκαραβαίο για μελλοντική χρήση. Το αποτέλεσμα για εμένα τον θεατή είναι μία ακόμα αμήχανη θέαση ταινίας της DC (ομολογουμένως όχι τόσο όσο προηγούμενες) μετά την απομάκρυνση του Σνάιντερ, του οποίου τουλάχιστον οι ταινίες είχαν κινηματογραφικό όραμα και “υφή”, άσχετα με το αν συμφωνείς με αυτά.

Ο Blue Beetle εμφανίστηκε στα κόμικς το 1939, στην εταιρεία Fox Comics και δημιουργός του ήταν ο Τσαρλς Βοϊτκόσκι. Από τη Fox Comics, ο χαρακτήρας θα περάσει στην Charlton Comics μέσα στη δεκαετία του 1950, ενώ στην DC θα φτάσει στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου και θα παραμείνει μέχρι σήμερα. Τη στολή του Blue Beetle έχουν φορέσει τρεις άνθρωποι, και στα κόμικς φαίνεται ότι υπάρχει μια κληρονομιά που περνάει ο ένας στον άλλο. Αρχικά υπήρχε ο Νταν Γκάρετ, μετά ο Τεντ Κορντ και σήμερα έχουμε τον Χάιμε Ρέγιες. Ο Χάιμε είναι ο πρωταγωνιστής της νέας ταινίας, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει εδώ και το όνομα του Κορντ.

Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Άνχελ Μάνουελ Σότο ψάχνει τον χαρακτήρα της κάνοντας εσκεμμένες και μη αναφορές σε ταινίες και χαρακτήρες του είδους, όπως ο Σπάιντερ Μαν, ο Άιρον Μαν, ο Green Lantern και μια πρέζα προσέγγισης Black Panther, καθώς κι εδώ προβάλλεται μια διαφορετική κουλτούρα από την αμερικανική. Δυστυχώς όμως απόλυτα δικό της χαρακτήρα δεν καταφέρνει να μας δώσει ο Σότο, ενώ υπάρχει και μια τηλεοπτική αισθητική που γενικότερα δεν βοηθάει την εμπειρία του θεατή. Βέβαια στο τελευταίο κομμάτι δεν μπορείς να κατηγορήσεις μόνο τον σκηνοθέτη, καθώς η ταινία δημιουργήθηκε για προβολή στο HBO, αλλά στη συνέχεια αποφασίστηκε να δοθεί κινηματογραφική διανομή, φανερώνοντας περισσότερο το μπέρδεμα που ούτως ή άλλως επικρατεί καιρό εκεί στα γραφεία της WB, παρά την εμπιστοσύνη τους στην ταινία.

Ας μιλήσουμε όμως πλέον καθαρά για την ταινία και όχι τόσο για τα πράγματα που αφορούν την παραγωγή της. Το αμήχανο της θέασης έχει να κάνει με το πρώτο κομμάτι της ταινίας, εκεί που το στήσιμο είναι εμφανώς πιο τηλεοπτικό, θυμίζοντας μάλιστα επικινδυνά σε αρκετά σημεία τις τηλεοπτικές σειρές της DC στο CW, το κανάλι που παίχτηκε το Arrow, η τηλεοπτική σειρά του Flash, το Legends of Tomorrow και το Black Lightning. Αν ξεπεραστεί αυτό, περνάμε σε ένα δεύτερο κομμάτι που ναι μεν είναι πιο τυπική υπερηρωική ταινία αλλά προσωπικά το βρήκα πιο διασκεδαστικό. Ο ήρωας προσπαθεί να μάθει τις δυνάμεις του και οδηγούμαστε στην τελική σύγκρουση με τον σούπερ-κακό, δίνοντας όμως περισσότερη βάση στο συναισθηματικό υπόβαθρο των χαρακτήρων του, ενώ ο Σότο δεν διστάζει να αφήσει την ταινία του να μιλήσει για το κακό που έχει κάνει ο αμερικανικός επεκτατισμός, κάτι που ομολογώ ότι δεν περίμενα να δω τόσο ξεκάθαρα στη συγκεκριμένη ταινία.

Τελικά αυτό που δίνει πάρα πολλούς πόντους στο Blue Beetle είναι οι τόσο συμπαθητικοί χαρακτήρες της οικογένειας Ρέγιες και φυσικά οι ηθοποιοί που τους υποδύονται. Εύκολα θα ξεχωρίσεις τον Τζορτζ Λόπεζ στον ρόλο του θείου του Χάιμε, για τις χιουμοριστικές πινελιές του αλλά και για την ενέργεια που βγάζει, ενώ ο Νταμιάν Αλκαζάρ, στον ρόλο του μπαμπά, είναι εκεί για να δώσει στον Χάιμε την ώθηση που χρειάζεται για να γίνει ένα με τη στολή του. Ο Χόλο Μαριδουένια, ως Χάιμε, φαίνεται ιδανική επιλογή, ενώ ακόμα και ο σούπερ-κακός της υπόθεσης, ο Κάραπαξ, έχει τη στιγμή του. Λίγο αδιάφορη μας βγήκε λόγω ερμηνευτικής προσέγγισης η Βικτόρια Κορντ της Σούζαν Σαράντον, ενώ και η Τζένι Κορντ, ανιψιά της Βικτόρια, που υποδύεται η βραζιλιάνα Μπρούνα Μαρκεζίν, έχει μεν χημεία με τον Μαριδουένια αλλά ο χαρακτήρας της δεν έχει και το καλύτερο γράψιμο.

Η αρχική αμηχανία ως προς το τι είναι τελικά αυτό που βλέπω, έδωσε τη θέση της στη συμπάθεια στο δεύτερο μισό της ταινίας, κυρίως γιατί υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι εδώ δεν πάμε να κάνουμε ένα υπερηρωικό έπος αλλά μια πιο μικρή ταινία που ποντάρει κυρίως στο συναίσθημα. Οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες σε κερδίζουν, το ίδιο και η δράση, αλλά επειδή όλα αυτά που βλέπεις τα έχεις ξαναδεί στις ταινίες του είδους από το 2000 μέχρι σήμερα, δύσκολα θα βγεις απολύτως ικανοποιημένος από την προβολή του Blue Beetle.

Βαθμολογία: