Μια Απίθανη Διαδρομή στη Ζωή του Billy Lynn (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο 19χρονος φαντάρος Μπίλι Λιν γίνεται ήρωας με τη μονάδα του στο πεδίο της μάχης του Ιράκ, και παίρνει άδεια για την πατρίδα ώστε να γιορτάσει την επιτυχία του. Η ιστορία πηγαίνει πίσω, ανατρέχοντας στην ιστορία των στρατιωτών και το τι αληθινά συνέβη μέσα στην πραγματική διάσταση του πολέμου.

Σκηνοθεσία:

Ang Lee

Κύριοι Ρόλοι:

Joe Alwyn … Billy Lynn

Kristen Stewart … Kathryn Lynn

Chris Tucker … Albert

Garrett Hedlund … David Dime

Makenzie Leigh … Faison Zorn

Vin Diesel … Shroom

Steve Martin … Norm Oglesby

Astro … Lodis

Beau Knapp … Robert ‘Crack’ Earl Koch

Ismael Cruz Cordova … Holliday

Ben Platt … Josh

Tim Blake Nelson … Wayne

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jean-Christophe Castelli

Παραγωγή: Stephen Cornwell, Ang Lee, Marc Platt, Rhodri Thomas

Μουσική: Jeff Danna, Mychael Danna

Φωτογραφία: John Toll

Μοντάζ: Tim Squyres

Σκηνικά: Mark Friedberg

Κοστούμια: Joseph G. Aulisi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Billy Lynn’s Long Halftime Walk
Ελληνικός Τίτλος: Μια Απίθανη Διαδρομή στη Ζωή του Billy Lynn

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Billy Lynn’s Long Halftime Walk του Ben Fountain.

Παραλειπόμενα

Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Το πρώτο σενάριο είχε γραφτεί από τον οσκαρικό Simon Beaufoy.
Ντεμπούτο για τον Joe Alwyn, που κέρδισε τον ρόλο μόλις 2 ημέρες αφού αποφοίτησε από τη δραματική σχολή.
Όσοι ερμήνευσαν τους στρατιώτες πέρασαν από ειδική εκπαίδευση για κομάντο.
Για το φιλμ χρησιμοποιήθηκε η υψηλή τεχνολογία ανάλυσης των 120 καρέ το δευτερόλεπτο, σε συνδυασμό με το 3D και το 4K HD. Έγινε έτσι η πρώτη ταινία που κάνει χρήση τόσο υψηλής ανάλυσης.
Το μοντάζ χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρωθεί, με αποτέλεσμα να κρίνεται έτοιμο μόλις μία ημέρα πριν την πρεμιέρα.
Παρότι τρισδιάστατο, το φιλμ κόστισε 40 εκατομμύρια δολάρια, αλλά από τα ταμεία πήρε μόλις 30,9. Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι ήταν ελάχιστες οι αίθουσες που μπορούσαν να προβάλλουν την ταινία στην τόσο υψηλής ευκρίνειας εκδοχή της.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 5/3/2017

Ο Ανγκ Λι είναι ένας σκηνοθέτης που έχει προ πολλού αποδείξει την αξία του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα. Διαθέτει ουκ ολίγα χαρίσματα, ένα εκ των οποίων είναι η άνεση με την οποία κινείται ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη. Μετά λοιπόν την υπερεπιτυχημένη «Ζωή του Πι», ο σπουδαίος Ασιάτης επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πολεμικό δράμα χαρακτήρων όπως είναι η προκείμενη ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο best-seller του Μπεν Φάουντεν.

Ο Μπιλ Λιν είναι ένας 19χρονος Τεξανός που υπηρετεί την πατρίδα του ζώντας τη φρίκη του πολέμου στο Ιράκ. Μετά από μια σύγκρουση που κόστισε τη ζωή σε ένα μέλος της ομάδας του, ο νεαρός μεταφέρεται για λίγο μαζί με τους συμπολεμιστές του στην πατρίδα του όπου τυγχάνει αποδοχής λαϊκού ήρωα. Ο ίδιος όμως αδυνατεί να εσωτερικεύσει το κλίμα που συναντά, ενώ παράλληλα προσπαθεί να διαχειριστεί και το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει.
Το στόρι ακούγεται τετριμμένο, όμως ο Λι είναι ο άνθρωπος της πρωτοτυπίας. Έτσι, παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που κινηματογραφείται μια τέτοια ιστορία, η σκηνοθετική άποψη είναι ευφάνταστη και χαρίζει στο φιλμ ξεχωριστό χαρακτήρα. Ο αναμενόμενος μαξιμαλισμός και η ασταμάτητη χρήση έντονων οπτικών μέσων υπάρχουν και παρότι διατηρούν ένα επιφανειακό ενδιαφέρον στα μάτια του θεατή τελικώς οδηγούν σε υποβάθμιση της ψυχογραφικής προσπάθειας του Λι ως προς τους χαρακτήρες του. Ενώ δηλαδή πρόθεσή του φαίνεται να είναι αρχικά να παρουσιάσει το σοκ του ανθρώπου που επιστρέφει στο σπίτι του και ετοιμάζεται να ξαναφύγει για τον πόλεμο, κάπου αυτή βυθίζεται στο κενό, δίνοντας προτεραιότητα στο εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα που όμως δεν διαθέτει κάποια σημαντική βαρύτητα.

Ο Λι μοιάζει στη συγκεκριμένη ταινία να έχει πέσει θύμα του άοκνου αγώνα του για πρωτοπορία. Ορκισμένος καινοτόμος, δίνει πολλή περισσότερη έμφαση στις αφηγηματικές και κυρίως τεχνικές ιδιαιτερότητες του φιλμ -πρώτη φορά στα χρονικά του κινηματογράφου ταινία γυρίζεται 120 καρέ ανά δευτερόλεπτο- παραμερίζοντας την ουσία. Αδυνατεί δηλαδή να βρει την ιδανική αναλογία, όπως το είχε καταφέρει μαεστρικά στη «Ζωή του Πι». Φυσικά δεν πρόκειται για ένα φιλμ το οποίο διέπεται από την απόλυτη κενότητα και υπηρετεί αποκλειστικά τα κλισέ του είδους, όμως ούτε και καταφέρνει να δημιουργήσει μια πραγματικά καθαρή χαρακτηρολογία, δίνοντας έτσι την εικόνα ενός αφηγηματικά αμήχανου έργου.

Το κενό στους χαρακτήρες οδηγεί και τους ηθοποιούς σε ερμηνείες, οι οποίες δίδονται κατά προσέγγιση. Τόσο ο πρωτάρης πρωταγωνιστής Τζο Άλγουιν όσο και οι Κρίστεν Στιούαρτ, Κρις Τάκερ και Βιν Ντίζελ μοιάζουν να μην έχουν αντιληφθεί το κλίμα της ταινίας και έτσι, χωρίς να είναι άστοχοι, δεν παρουσιάζουν κάτι ιδιαίτερο. Στα ακραιφνώς τεχνικά χαρακτηριστικά, πάντως, η ταινία διαπρέπει. Εντυπωσιακά εφέ, έξυπνες εναλλαγές στο μοντάζ και περίτεχνα πλάνα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα σαγηνευτικό, κάτι στο οποίο ο Λι έχει συνηθίσει το κοινό του.

Η θέαση της συγκεκριμένης ταινίας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση χάσιμο χρόνου. Απλώς, η επιλογή του σκηνοθέτη να κινηθεί σε ρηχά νερά ως προς την ουσία τη μετατρέπει σε ταινία που ενώ είχε όλα τα φόντα να αποτελέσει μια ξεχωριστή κινηματογραφική δημιουργία, καταλήγει να είναι καλογυαλισμένη και εντυπωσιακή πλην όμως σχετικώς επιφανειακή. Για όποιον θεατή θέλει απλώς να απολαύσει την εικόνα, προτείνεται ανεπιφύλακτα. Για τους υπόλοιπους, δεν θα τους κοστίσει αν δεν τη δουν ποτέ.

Βαθμολογία: