Εδώ και χρόνια, υπάρχουν καταγεγραμμένες υποθέσεις θεάσεων Α.Τ.Ι.Α. (Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικειμένα) ανά την υφήλιο -Μπουένος Άιρες, Σεούλ, Γαλλία, Γερμανία, Κίνα. Όμως, το 2011 τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή όταν αυτό που ξεκίνησε ως απλή «θέαση», θα εξελιχθεί σε μια τρομακτική πραγματικότητα. Η Γη δέχεται αμείλικτη επίθεση από εξωγήινες δυνάμεις. Κι ενώ όλοι παρακολουθούν τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου να πέφτουν η μία μετά την άλλη, το Λος Άντζελες γίνεται το τελευταίο οχυρό, σε μια μάχη που η ανθρωπότητα ποτέ δεν περίμενε. Τώρα, το μέλλον εξαρτάται από έναν πεζοναύτη λοχία και τη διμοιρία του. Θα καταφέρουν άραγε να τραβήξουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανθρωπότητα κι έναν πανίσχυρο εχθρό που κανείς δεν έχει ξαναδεί όμοιο του;

Σκηνοθεσία:

Jonathan Liebesman

Κύριοι Ρόλοι:

Aaron Eckhart … λοχίας Michael Nantz

Michelle Rodriguez … λοχίας Elena Santos

Ramon Rodriguez … ανθυπολοχαγός William Martinez

Bridget Moynahan … Michele

Ne-Yo … δεκανέας Kevin J. ‘Specks’ Harris

Michael Pena … Joe Rincon

Lucas Till … δεκανέας Scott Grayston

Cory Hardrict … δεκανέας Jason ‘Cochise’ Lockett

Adetokumboh M`Cormack … Δρ Jibril A. ‘Doc’ Adukwu

Will Rothhaar … δεκανέας  Lee ‘Cowboy’ Imlay

Jim Parrack … υποδεκανέας Peter J. ‘Irish’ Kerns

Neil Brown Jr. … υποδεκανέας Richard ‘Motown’ Guerrero

Taylor Handley … υποδεκανέας Corey Simmons

Joey King … Kirsten

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Christopher Bertolini

Παραγωγή: Ori Marmur, Neal H. Moritz

Μουσική: Brian Tyler

Φωτογραφία: Lukas Ettlin

Μοντάζ: Christian Wagner

Σκηνικά: Peter Wenham

Κοστούμια: Sanja Milkovic Hays

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Battle Los Angeles
  • Ελληνικός Τίτλος: Παγκόσμια Εισβολή
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Battle: Los Angeles
  • Εναλλακτικός Τίτλος: World Invasion: Battle Los Angeles [προώθησης]
  • Εναλλακτικός Τίτλος: World Invasion: Battle LA [προώθησης]

Παραλειπόμενα

  • Ο τίτλος είναι δάνειο από ένα στρατιωτικό σχέδιο των ΗΠΑ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αφορούσε πιθανή αεροπορική επίθεση στην Καλιφόρνια το 1942. Κι αυτό είχε προκύψει μετά τη θέαση ενός ΑΤΙΑ στον ουρανό του Λος Άντζελες, που εντέλει ως και τις μέρες μας εικάζεται ότι αντί για γιαπωνέζικο, ίσως ήταν εξωγήινο. Από το ίδιο περίεργο γεγονός είχε δανειστεί την έμπνευση του ο Steven Spielberg για το 1941.
  • Πέρα από σύγχρονες πολεμικές ταινίες, ο Liebesman δανείστηκε στοιχεία για την οπτική του από βίντεο αμερικανών στρατιωτών στη Φαλούτζα, κατά τον πόλεμο του Ιράκ.
  • Ο Liebesman επέλεξε να μη γίνει τρισδιάστατη η ταινία, επειδή λόγω του στιλ των πλάνων με την κάμερα στο χέρι, ο θεατής θα “ξερνούσε μέσα σε δύο λεπτά”!
  • Παρότι έσπασε το χέρι του γυρνώντας μια δύσκολη σκηνή, ο Aaron Eckhart δεν έλειψε ούτε μία μέρα από τα γυρίσματα.
  • Για καθαρά οικονομικούς λόγους, η Λουϊζιάνα αντικατέστησε στα γυρίσματα το Λος Άντζελες. Για να γίνει όμως αυτό, τοποθετήθηκε μια τεράστια green-screen στο βάθος του πεδίου, ώστε να μπει ψηφιακά στο πλάνο η καλιφορνέζικη μεγαλούπολη.
  • Πολλές ήταν οι μονάδες πεζοναυτών που βοήθησαν ενεργά με προσωπικό τα γυρίσματα.
  • Τα πρακτικά εφέ ήταν η βασική προτεραιότητα του σκηνοθέτη, αλλά αναγκαστικά το 90% των εξωγήινων πραγματοποιήθηκε μέσω ψηφιακής τεχνολογίας.
  • Άμεσα η ταινία έγινε και βίντεο-γκέιμ, στο οποίο ο Eckhart “επαναλαμβάνει” τον ρόλο του.
  • Η Sony προχώρησε σε μήνυση επί των αδελφών Greg και Colin Strause, όταν εκείνοι δημιούργησαν το Skyline (που κυκλοφόρησε και νωρίτερα από το συγκεκριμένο φιλμ). Αυτό που υποστήριξε το στούντιο ήταν ότι οι δύο αδελφοί χρησιμοποίησαν τεχνογνωσία από την εμπειρία τους εδώ ως σχεδιαστές των ειδικών εφέ για τη δική τους ταινία. Όμως, η Sony, για τους δικούς της λόγους, απέσυρε άμεσα τη μήνυση πριν αυτή εκδικαστεί.
  • Με κόστος 70 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 211,8.
  • Ενώ ο Liebesman είχε δηλώσει το 2012 ότι ένα σίκουελ ήταν στα πλάνα του και εργάζονταν ήδη για το σενάριο, τίποτα νεότερο δεν ακούστηκε έκτοτε.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/3/2011

Μια απολαυστικότατη μπαρούφα, κάτι που ισοδυναμεί με μια ενδιαφέρουσα ταινία, κάτι για το οποίο σχεδιάστηκε εξαρχής. Περάστε με ένα φανταστικό τηλεκοντρόλ το πρώτο τέταρτο και μέχρι το φινάλε θα κρατάτε την ανάσα σας από την ακατάπαυστη δράση. Κι όταν λέμε «ακατάπαυστη», εννοούμε ότι δεν θα βρίσκετε χρόνο ούτε για κατ… (άντε, προλαβαίνετε για ένα δεκαλεπτάκι πριν την τελική μάχη). Η μάχη ξεκινάει με το καλημέρα και το μόνο που αλλάζει είναι ο βαθμός δυσκολίας που αυξάνεται σαν ενός βίντεο-γκέιμ. Η ταινία, όμως, δεν είναι βίντεο-γκέιμ. Είναι ο διάδοχος του Μέρα Ανεξαρτησίας και του Στρατιώτες του Σύμπαντος κι ανήκει στο πάνθεον αυτών των ταινιών που αγαπάμε να παρακολουθούμε κι ας μην συμπεριλάβουμε ποτέ στις αγαπημένες μας.

Ο Jonathan Lieberman δανείζεται το πρότυπο του Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη, απλά δεν έχει τις τεχνικές γνώσεις και το επιτελείο του Scott για να πετύχει πανόμοιο αποτέλεσμα. Δεν επιμένει σε μακρινά η πανοραμικά πλάνα, τονίζοντας τον αστικό χαρακτήρα της μάχης και μια αέναη δόση κλειστοφοβίας. Θέλει να σε πανικοβάλει, να σε κάνει να νιώσεις πως κρατάς ένα όπλο στο χέρι. Ούτε σε χαρακτήρες επιμένει, θέλοντας να τονώσει τον ρεαλισμό της όλης κατάστασης. Δεν μπορώ, βέβαια, να μην ειρωνευτώ το ύπουλο νοηματάκι που επιβάλει (δεν υπονοεί, καν) την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός τέλειου σύγχρονου στρατού, όπως συγκεκριμένα του αμερικανικού. Από την άλλη, μπορεί να βγουν αληθινές οι θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τις συγκεκριμένες ταινίες να μας προετοιμάζουν για διαγαλαξιακό πόλεμο. Σε αυτή την περίπτωση, σηκώνω τα χέρια…

Βαθμολογία:


Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 25/3/2011

Και πάλι η αμερικάνικη πολεμική αρετή, το καθήκον, η αυτοθυσία, το υψηλό αίσθημα ευθύνης των λοχαγών απέναντι στους άντρες τους κ.λπ. Μάλιστα, για να μην έχουμε ιδεολογικά και ψυχολογικά μπερδέματα, ο εχθρός (κάτι δίποδα με κεφάλι σαν μυρμηγκιού, δε μιλάνε δε λαλάνε), είναι εξωγήινοι, είναι το απόλυτο κακό, άρα είναι κάτι σαν μουγκοί ναζί ή απλές μεταλλό-φρακτες φιγούρες που πρέπει να εξολοθρευτούν σε computer-game.

Σενάριο πάναπλο. Από μια ατάκα μαθαίνουμε ότι οι εξωγήινοι μάλλον θέλουν να μας εκτοπίσουν για να καρπωθούν το νερό. Από κει και πέρα, παρακολουθούμε συμβατικό πόλεμο, διαρκή πόλεμο σε στυλ Β΄ Παγκόσμιου ή έστω Μέσης Ανατολής. Τουλάχιστον, πέρα από την πολεμική αρετή, εδώ δεν πουλάνε και παράπλευρη προπαγάνδα περί διαφόρων θεμάτων όπως στο Μέρα Ανεξαρτησίας. Εντέλει, κουραστικό μπαμ, μπαμ, μπαμ, έστω και αν σκηνοθετείται με το απαιτούμενο νεύρο. Για φίλους του είδους, διασκεδαστικό.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

16 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *