Όλοι έχουμε τις φοβίες μας όμως η φοβία του Δρ. Ρος Τζένιγκς τον φέρνει σε άβολη θέση, καθώς έχει τις ρίζες της στην παιδική του ηλικία. Όταν αποφασίζει να μετακομίσει και να εγκατασταθεί με την οικογένειά του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ανακαλύπτει ότι αυτό που τον φοβίζει περισσότερο, οι αράχνες, έχουν κυριεύσει την πόλη και απειλούν τους κατοίκους της περιοχής. Τώρα, λοιπόν, αποφασίζει να αντιμετωπίσει και να αποβάλλει την παιδική του φοβία, σώζοντας την πόλη από τον αφανισμό. Μήπως όμως είναι ήδη πολύ αργά;
Σκηνοθεσία:
Frank Marshall
Κύριοι Ρόλοι:
Jeff Daniels … Δρ Ross Jennings
Harley Jane Kozak … Molly Jennings
John Goodman … Delbert McClintock
Julian Sands … Δρ James Atherton
Brian McNamara … Chris Collins
James Handy … Milton Briggs
Peter Jason … Henry Beechwood
Henry Jones … Δρ Sam Metcalf
Stuart Pankin … σερίφης Lloyd Parsons
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Don Jakoby, Wesley Strick
Στόρι: Don Jakoby, Al Williams
Παραγωγή: Kathleen Kennedy, Richard Vane
Μουσική: Trevor Jones
Φωτογραφία: Mikael Salomon
Μοντάζ: Michael Kahn
Σκηνικά: Jim Bissell
Κοστούμια: Jennifer L. Parsons
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Arachnophobia
Ελληνικός Τίτλος: Αραχνοφοβία
Παραλειπόμενα
- Υπό την εποπτεία του Steven Spielberg στην εκτέλεση παραγωγής, ο καριερίστας παραγωγός Frank Marshall αναλαμβάνει για πρώτη φορά τη σκηνοθεσία μιας ταινίας.
- Απαντώντας στις πολλές ομοιότητες του εδώ σεναρίου με αυτού της ταινίας Φαρμακερές Αράχνες (Kingdom of the Spiders, 1977), ο παραγωγός της, Igo Kantor, είχε δηλώσει πως πίστευε ότι ήταν κόπια, μα και “…αλλά δεν πας να κάνεις και μήνυση στον Spielberg!”.
- Χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 300 αράχνες τύπου Avondale της Νέας Ζηλανδίας. Επιλέχτηκαν λόγω μεγάλου μεγέθους, αλλά κι επειδή είναι ακίνδυνες για τον άνθρωπο. Βέβαια, ο “στρατηγός” και η “βασίλισσα” ήταν κατασκευασμένα μοντέλα.
- Για τα ηχητικά εφέ των αραχνών, οι συντελεστές πατούσαν πάνω σε κέτσαπ και πατατάκια.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/11/2020
Είχε μαθητεύει δίπλα στον Spielberg ο Frank Marshall, και σε αυτό του το σκηνοθετικό «καλημέρα» είπα να ακολουθήσει αυστηρά τις εντολές του «γιατρού». Όντας στο επιτελείο της παραγωγής του Πνεύματος του Κακού και του Γκρέμλινς, είπε να δανειστεί μικρά και μεγαλύτερα τους στοιχεία, και να πάει από την ασφαλή οδό. Με αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν να πάρει και το κάτι έστω μικρό παραπάνω.
Το σκηνικό στήνεται σωστά -και κλασικά- στην αμερικανική επαρχία, ενώ οι χαρακτήρες βγάζουν μια δροσιά και μια πολιτική ορθότητα, όλα ιδανικά για μια οικογενειακή θέαση. Εκεί που δεν προχωράει το πράγμα, είναι στον «κακό». Οι αράχνες θα μπορούσαν να αποτελέσουν ιδανική πηγή για γιγάντιο σαματά, αλλά το σενάριο δεν ρισκάρει ποτέ να αφήσει πίσω του πολλά θύματα. Μόλις και που ερχόμαστε στο σημείο της μέγιστης απειλής, κι εκεί κάπου έχουμε ήδη μπει στο προδιαγραμμένο φινάλε. Μία σκηνή απομένει, κι αυτή δεν δικαιολογεί κάτι που θα μπορούσε να ζητάει να αναχθεί σε μπλοκμπάστερ.
Μπορεί λοιπόν η όλη διαδρομή να είναι αληθινά βατή και χαλαρή για ταινία που θέλει να είναι έστω και λίγο τρομακτική, μέσα όμως στους όρους του οικογενειακού φιλμ σού έχει δώσει την ξεκούραστη θέαση που λογικά αποζητούσες. Ο αέρας των 1980 καλά φυράει, ενώ οι ήρωες παράγουν ελαφρύ χιούμορ και είναι σε ποσότητα αρκετοί για να ρέει η ιστορία. Δεν τα πάει άσχημα γενικά ο Marshall με την αφήγηση, απλά αποτυγχάνει οικτρά ως προς το να προσφέρει αξέχαστες συγκινήσεις. Ως παραγωγός μάλλον έμαθε τα πράγματα από την τεχνοκρατική τους πλευρά…
Με αυτά και με άλλα, θα την παρακολουθήσετε σήμερα με μια νοσταλγική διάθεση για ένα σινεμά που στηρίζονταν σε απλούς όρους θεάματος, αλλά και θα την αναζητήσετε εκ νέου όταν πλέον την έχετε διαγράψει μοιραία από τη μνήμη σας, ως μια από εκείνες τις feel-good ταινίες θρίλερ που σας άφησαν να δείτε και σε μικρή ηλικία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
