Ant-Man και Wasp: Κβαντομανία

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 14/2/2023

Τρεις φορές τον χρόνο βρίσκομαι στη θέση να γράφω αυτά τα κείμενα για κάθε νέα ταινία της Marvel, τη στιγμή που, από επαγγελματικής άποψης, θα έπρεπε να συντάξω ένα και μοναδικό το 2026. Γιατί το MCU παίζει με όρους τηλεοπτικής σειράς, όπου κάθε ταινία-επεισόδιο επικεντρώνεται είτε σε κάποιον ξεχωριστό χαρακτήρα ή σε κάποια κοινή τους σύμπραξη σε κομβικά σημεία της συνολικής ιστορίας. Κι ας αλλάζει ελαφρώς το ύφος. Μήπως αυτό το σύστημα δεν είχε εισαχθεί στα σίριαλ ήδη από την εποχή του “Lost”;

Το βασικό μου ερώτημα όσο παρακολουθούσα την “Κβαντομανία” ήταν ένα: τι ακριβώς το τόσο συνταρακτικό συμβαίνει εδώ πέρα ώστε να δικαιολογηθεί η κινηματογραφική κυκλοφορία αυτής της -υποτίθεται- αυτόνομης ταινίας; Και με ποια δομή προσπαθούν να το παρουσιάσουν; Έχουμε την πρώτη πράξη αλά “previously on MCU”, όπου οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν όσα στοιχεία από το παρελθόν πρέπει να θυμάσαι, αν και ομολογουμένως με αρκετά ευφάνταστο και διασκεδαστικό τρόπο. Έχουμε την τρίτη πράξη όπου περισσότερο από την τελική έκβαση της μάχης ήρωα και κακού ενδιαφέρουν τα cliffhangers των post-credit scenes. Και στη μέση, σαν γέμιση, μια σειρά από σκηνές δράσης της γνωστής συνταγής χωρίς καμία δημιουργική φαντασία πλέον, και κάποιο ευχάριστο guest καταξιωμένου ηθοποιού, στην προκειμένη περίπτωση του Bill Murray. Δεν τα γνωρίζουμε όλα αυτά ήδη από το 2012;

Η εισαγωγή νέων χαρακτήρων δεν προκαλεί ανανέωση, απλώς μοιραία από τη στιγμή που οι παραγωγοί θέλουν να συνεχίσουν αυτό το franchise πρέπει να παίξουν με τους όρους της συμπερίληψης. Το φάουλ εδώ είναι πως ο Peyton Reed μπορεί να τα κατάφερε μια χαρά στη χαλαρή ιδιοσυγκρασία που απαιτεί ο χαρακτήρας του Ant-Man -ο ίδιος ο Paul Rudd άλλωστε είναι η επιτομή του κουλ τύπου της διπλανής πόρτας- αλλά δεν μπορεί να υποστηρίξει την υψηλών οκτανίων δράση επιστημονικής φαντασίας που επιχειρείται εδώ. Η κάμερά του είναι πολύ πιο άνετη στην εισαγωγή όπου ο Scott Lang αλληλοεπιδρά κωμικά με καθημερινούς ανθρώπους και πολύ πιο αποτελεσματική.

Εμφανής είναι η έλλειψη δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ του Reed και της ομάδας των ειδικών εφέ. Ο κβαντικός κόσμος μοιάζει να σχεδιάστηκε σε τελείως διαφορετική φάση της παραγωγής, χωρίς καμία αίσθηση ότι οι ηθοποιοί ήξεραν τι βλέπουν οι χαρακτήρες τους καθώς οι ίδιοι ερμήνευαν. Αυτό είναι ένα άλλο προβληματικό κομμάτι στην εξέλιξη του MCU ειδικά από την 4η φάση κι έπειτα. Ενώ οι πρώτες ταινίες από άποψη σκηνικών διατηρούσαν ένα ρεαλιστικό κομμάτι του κόσμου -του κόσμου μας- στον οποίο δρουν οι χαρακτήρες, δεν υπάρχει πλέον καμία πρόθεση να αγνοηθεί η 100% ψηφιακή δημιουργία. Μπορεί ο κβαντικός κόσμος να είναι εξολοκλήρου φανταστικός, αλλά πώς όμως η εξίσου φανταστική Βαλχάλα του πρώτου “Thor” έδινε μια οπτική αίσθηση πραγματικότητας;

Ο κβαντικός κόσμος είναι απλώς ακατανόητος για το μάτι του θεατή και η σκηνοθεσία δεν δίνει την παραμικρή βοήθεια για να αναδείξει έστω μια μαγεία, κάτι το εντυπωσιακό γύρω από αυτόν. Έχουμε σε πρώτο πλάνο φυσικά τους ηθοποιούς αλλά από πίσω υπάρχει ένα χαοτικό συνονθύλευμα πολύπλοκων ψηφιακών σχεδίων που εναλλάσσονται με ένα καταιγιστικό μοντάζ κινούμενων πλάνων, που πολλές φορές δεν ξεπερνούν τα δύο δευτερόλεπτα. Θεωρώ πως η “Κβαντομανία” θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα στην τηλεόραση, επειδή μια μικρή οθόνη θα συμπύκνωνε κάπως όλη αυτή την οπτική πληροφορία. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

Από την άλλη, η ιστορία έχει την καλοπροαίρετη αφέλεια ενός ψυχαγωγικού κόμικ και δουλεύει αρκετά καλά, με τον Michael Douglas να βρίσκεται ιδανικά εντός κλίματος. Ο ρόλος της Michelle Pfeiffer περνάει από ένα μάλλον απρόβλεπτο φάσμα προϊστορίας, ενώ ο ίδιος ο Scott Lang ελάχιστα προσφέρει με την παρουσία του, με την όλη ιστορία να μοιάζει βγαλμένη από επεισόδιο “Doctor Who”, με όποια καλή ή κακή προέκταση συνεπάγεται αυτό. Για τον Jonathan Majors στον ρόλο του Kang του Κατακτητή, που θα απασχολήσει όλο το υπόλοιπο MCU, ούτε εδώ είδα κάτι που να με προϊδεάζει θετικά για την τόσο σημαντική του παρουσία.

Μιλώντας για μια σειρά ταινιών ενός είδους που δεν υφίστατο καν σοβαρά πριν δυο δεκαετίες, δεν μπορεί κανένας να έχει την αξίωση ότι ορίζει με κάποιον τρόπο το σινεμά των ημερών μας. Αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι του, κυρίως λόγω της υπερβολικά ευρείας αποδοχής που έχει από τους θεατές, αλλά με 31 ταινίες στο ιστορικό του μόνο μέσα στο MCU, όποιος ήταν να γίνει φαν του ή πολέμιός του έχει πάρει θέση εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το θέμα είναι όταν μιλάμε για αυτό με κινηματογραφικούς όρους να διατηρούμε την ψυχραιμία μας. Το σινεμά είναι ένα φιλόξενο σπίτι που χωράει μέσα τους πάντες.

Βαθμολογία: