Τέσσερα χρόνια μετά τον αιφνίδιο χαμό μίας από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας στην Αγγλία, το ταλέντο της Έιμι Ουάινχαουζ αναβιώνει στο κινηματογραφικό πανί. Ένα τελευταίο ραντεβού με την περσόνα που μέσα από δυο μόλις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές κατάφερε να δημιουργήσει κάτι πραγματικά μοναδικό, παντρεύοντας το σόουλ ιδίωμα με στοιχεία από τζαζ και ρετρό-ποπ. Η Έιμι Ουάινχαουζ δεν ήταν ξεχωριστή απλά και μόνο επειδή κατάφερνε με τη μοναδική της φωνή και τους μεθυστικούς τις στίχους να μαγνητίζει τα πλήθη, μα η larger-than-life αλλά και φοβερά βασανισμένη της ψυχή δεν μπορούσε με τίποτε να προσαρμοστεί.

Σκηνοθεσία:

Asif Kapadia

Κύριοι Ρόλοι:

Amy Winehouse … η ίδια (αρχείο)

Κεντρικό Επιτελείο:

Παραγωγή: James Gay-Rees

Μουσική: Antonio Pinto

Φωτογραφία: Rafael Bettega, Jake Clennell, Ernesto Herrmann

Μοντάζ: Chris King

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Amy
  • Ελληνικός Τίτλος: Amy: Το Κορίτσι Πίσω από το Όνομα

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ.
  • Βραβείο Bafta καλύτερου ντοκιμαντέρ. Υποψήφιο για καλύτερη βρετανική ταινία.
  • Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Παραλειπόμενα

  • Περιλαμβάνεται αρχειακό υλικό που βλέπει πρώτη φορά φώτα δημοσιότητας.
  • Ο πατέρας της διάσημης τραγουδίστριας, ο Mitch Winehouse, κράτησε απόσταση από το φιλμ, λέγοντας ότι είναι παραπλανητικό και ότι εμπεριέχει κάποια ψέματα για τη ζωή της κόρης του. Παρόλα αυτά, συμπλήρωσε πως υπάρχει και εξαιρετικό και όμορφο υλικό της εντός του φιλμ. Τόσο αυτός όσο και η μητέρα της μουσικού παρείχαν την υπογραφή τους στη Universal Music για τη δημιουργία του φιλμ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η μεγάλη επιτυχία του σάουντρακ, που περιέχει και ηχογραφήσεις που δεν είχαν ξαναβγεί (όπως το κομμάτι Detachment), προσέφερε στη Winehouse ένα μεταθανάτιο βραβείο Grammy για καλύτερη μουσική ταινία.

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 12/4/2016

Έλα Φιτζέραλντ, Μπίλι Χόλιντεϊ, Έιμι Γουαϊνχάουζ. Αν η τοποθέτηση του ονόματος της Βρετανίδας δίπλα στις ιέρειες της τζαζ σας φαίνεται σχεδόν ιερόσυλη, καλά θα κάνετε να ξανακούσετε τη φωνή της. Μπορεί η εποχή στην οποία ήταν καταδικασμένη να ζήσει, έστω για το λίγο που έζησε, να μην της επέτρεψε να αποκτήσει ποτέ το βεληνεκές της μεγάλης κυρίας της τζαζ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν αποτέλεσε στην πραγματικότητα μία από αυτές. Γιατί η Έιμι δεν ήταν μια τραγουδίστρια με σπουδαία φωνή. Ήταν μια τζαζ ερμηνεύτρια. Και ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε αυτό που τόσο εύκολα της καταλογίζεται: μια ντίβα.

Το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του προ εξαετίας με το σπουδαίο Senna, ακολουθεί πιστά μια συνταγή επιτυχίας. Ο σκηνοθέτης ξέρει ότι έχει να κάνει με μια προσωπικότητα απέναντι στην οποία όλος ο κόσμος στέκει ενοχικά, καθώς βιώνει, ως μέλος της ανθρωποφάγου κοινωνίας που έσβησε σε χρόνο συγκλονιστικά μικρό αυτή τη φωνή, ένα απροσδιόριστο αίσθημα ευθύνης. Ο θεατής θυμάται κάθε φορά που ειρωνεύτηκε το θλιβερό παρουσιαστικό της Γουάινχαουζ, κάθε στιγμή που, αντί να κλείσει τα μάτια απολαμβάνοντας την ερμηνεύτρια που όμοια της δεν έχει γνωρίσει ο 21ος αιώνας, επιδόθηκε σε κουτσομπολίστικες ακροάσεις, λησμονώντας πόσο σπάνια είναι μια συνταρακτική φωνή.

Το τέλος της Έιμι, μολονότι πικρό, δεν ήταν απρόβλεπτο, και αυτό είναι το χειρότερο για τον θεατή που τη βλέπει μετά θάνατον. Ο Καπάντια λοιπόν δομεί την ταινία γύρω από το ποιος «σκότωσε» την Έιμι, δείχνοντας τον πατέρα της, τον σύζυγό της, τους παπαράτσι που της έκαναν το βίο αβίωτο, ενώ παράλληλα, χρησιμοποιώντας πολύ αρχειακό υλικό, δημιουργεί ένα σύνολο που νομοτελειακά θα προκαλούσε αντιδράσεις.

Τεχνικά, ως αναμενόταν, η ταινία είναι παραπάνω από άρτια. Ο ρυθμός είναι στρωτός και το μοντάζ μεγαλειώδες. Αφήνεται ο αναγκαίος χώρος για να λάμψει η μουσική, χωρίς όμως να παίρνει την πρωτοκαθεδρία από το ιδιωτικό υλικό που προβάλλεται από τη ζωή της τραγουδίστριας, το οποίο είναι βαθύτατα προσωπικό και δημιουργεί μια σχετική, πάντα επιθυμητή σε τέτοιου είδους ταινίες, αμηχανία στο θεατή. Το μόνο αλλά σημαντικό παράπονο που μένει είναι η απουσία της εμβάθυνσης στο χαρακτήρα της Έιμι. Το κοινό, βλέποντάς την στο πανί σχεδόν συνεχόμενα για 120 λεπτά, στο τέλος του έργου, παρότι αναμφιβόλως συγκινείται, δεν αντιλαμβάνεται ποια ήταν στην ουσία της η τραγουδίστρια, αφού περισσότερο ενδιαφέρον δείχνει ο Καπάντια στα προκλητικά κομμάτια, όπως οι προδήλως αισχροκερδείς συμπεριφορές του πατέρα της ή η total junkie εικόνα της, παρά στην ψυχογραφία.

Η Έιμι Γουαϊνχάουζ έχει έναν μακρινό συγγενή που δεν γνώρισε ποτέ. Την Τζάνις Τζόπλιν, που έχει κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο όνομα με τη μητέρα της Έιμι. Όπως ο κόσμος των ‘60s βίωσε το κύμα της παρουσίας της Τζάνις, αδιαφορώντας όμως να κοιτάξει στην ψυχή της, έτσι και ο κόσμος του 2000 υποδέχτηκε άστοργα της Έιμι. Μόνο που, επειδή ο καιρός προχωρά, ήταν ακόμα πιο λυσσαλέος απέναντί της. Εδώ και καιρό, ο εφήμερος χαρακτήρας που παλεύει ένα σύστημα βραβείων και αισχρού οπορτουνισμού να επιβάλλει στην τέχνη φαίνεται να καλπάζει ανεξέλεγκτα. Η Έιμι, όπως και η Τζάνις, παρέμεινε ένα κορίτσι μέχρι το τέλος. Το κορίτσι αυτό που, όσους δίσκους και αν πούλησε, γουρλώνει τα μάτια όταν βλέπει τον Τόνι Μπένετ στη σκηνή. Το κορίτσι που για λίγο κατάφερε να κάνει τους δαίμονες της να σωπάσουν με νότες. Μέχρι που και αυτές τις έκλεψε η μουσική βιομηχανία.

Βαθμολογία:


Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/7/2016

Αυτό που κάνει πετυχημένο το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, δεν είναι ότι καταπιάνεται με ένα καυτό εμπορικά θέμα (αυτό αφορά την εμπορική απήχηση που πράγματι υπήρχε), αλλά ότι το κοιτάει με αμερόληπτο τρόπο. Διαφαίνεται σε σημεία η συγκίνηση του, αλλά δεν κάνει χάρες στους φανατικούς οπαδούς της αδικοχαμένης Γουάινχαουζ, κοιτώντας και γκρίζες πτυχές της ζωής της. Προσφέρει στον φίλο της μουσικής, αλλά και του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ ένα σύνολο ζωής ενός ανθρώπου που δεν κινήθηκε πάνω στα εσκεμμένα, αφήνοντας τον θεατή να επιλέξει ό,τι θέλει να κρατήσει, ανάμεσα στα ντοκουμέντα. Μάλιστα, σαν να μη θέλει να αφήσει κενά αφήγησης, πιάνει τη βιογραφία από το μηδέν, από τα παιδικά χρόνια της καλλιτέχνιδας, και δεν αφήνει άθικτη την οικογένεια της, τονίζοντας τις ευθύνες τους.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *