Η Αμέλια Έκχαρτ, μια κοπέλα από το Κάνσας, έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη γυναίκα πιλότος που πέταξε πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Έγινε η αγαπημένη γυναίκα της Αμερικής, η θρυλική «θεά του φωτός», γνωστή για το ατρόμητο χάρισμα της. Η πίστη της στο φλερτ με τον κίνδυνο δεν άλλαξε ποτέ. Αποτέλεσε έμπνευση για τους ανθρώπους παντού, από την πρώτη κυρία Ελέανορ Ρούσβελτ, μέχρι τους άντρες που τη διεκδίκησαν: τον σύζυγό της, διαφημιστή Τζορτζ Πάτναμ, και τον φίλο και εραστή της, πιλότο Τζιν Βιντάλ.
Σκηνοθεσία:
Mira Nair
Κύριοι Ρόλοι:
Hilary Swank … Amelia Earhart
Richard Gere … George P. Putnam
Ewan McGregor … Gene Vidal
Christopher Eccleston … Fred Noonan
Joe Anderson … Bill Stultz
William Cuddy … Gore Vidal
Mia Wasikowska … Elinor Smith
Cherry Jones … Eleanor Roosevelt
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ronald Bass, Anna Hamilton Phelan
Παραγωγή: Lydia Dean Pilcher, Kevin Hyman, Ted Waitt
Μουσική: Gabriel Yared
Φωτογραφία: Stuart Dryburgh
Μοντάζ: Allyson C. Johnson, Lee Percy
Σκηνικά: Stephanie Carroll
Κοστούμια: Kasia Walicka-Maimone
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Amelia
- Ελληνικός Τίτλος: Αμέλια
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: The Sound of Wings της Mary S. Lovell.
- Βιβλίο: East to the Dawn της Susan Butler.
Παραλειπόμενα
- Παρότι η Swank ήταν ήδη εκπαιδευόμενη πιλότος, οι σκηνές της στον αέρα είναι περιορισμένες. Τρεις άλλες γυναίκες πιλότοι έπαιρναν τη θέση της, μια και η σκηνοθέτιδα ήταν αυστηρή στα θέματα ασφαλείας.
- Η Virginia Madsen ερμήνευσε την Dorothy Binney, αλλά “εξαφανίστηκε” επί του μοντάζ.
- Παρά την προσπάθεια να ανασυσταθεί στην εντέλεια η τότε εποχή, ακόμα και με συνδυασμό CGI με πλάνα αρχείου, αρκετοί παρατήρησαν αναχρονισμούς.
- Για την παραγωγή κατασκευάστηκαν δύο ρεπλίκες ιστορικών αεροσκαφών, του Lockheed Vega και του Fokker F.VIIb, που αργότερα δωρήθηκαν σε μουσεία.
- Τις αρνητικές κριτικές ακολούθησε ανάλογη πορεία στα ταμεία. Το φιλμ κόστισε 40 εκατομμύρια δολάρια, αλλά εισέπραξε μόλις 19,6.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/1/2010
Η κατεστημένα συμπαθητική Mira Nair κινηματογραφεί λίγο καλύτερα από το να μας πρόβαλε μια σειρά ιστορικών καρτ-ποστάλ. Δεν εννοώ με αυτό πως η ταινία της έχει εξαιρετική φωτογραφία -δεν έχει-, αλλά αποπνέει κάτι το άψυχο, το ελλειμματικό συναισθημάτων. Η άμοιρη Hilary Swank πετυχαίνει ερμηνεία άξια να τριτώσει τα Όσκαρ της, και την πετυχαίνει πάνω σε μια τρανή αποτυχία. Ακόμα κι έτσι, δεν θα μου φανεί περίεργο αν τη δούμε στην τελική πεντάδα, μαζί, ίσως, με τον μουσικό Gabriel Yared. Μέχρι εκεί…
Δεν υπάρχει σενάριο, υπάρχει συρραφή από ατάκες ηρωικού χαρακτήρα. Μαζί λείπει και μια σταθερή πλοκή, που θα βγάλει τον θεατή από την πλήξη. Αυτό το τηλεοπτικής φόρμας σενάριο, ακολουθείται από έλλειψη δεύτερων ρόλων, πέρα των δύο αντρών (πιο φιλότιμος ο Richard Gere), που κάνουν το «έπος» υπόθεση τριών. Ούτε η φωτογραφία ακολουθεί, εκτός από κάποιες εξωτικές αναφορές. Το χειρότερο, όμως, το άφησα τελευταίο: η ταινία είναι υπόδειγμα παντελούς έλλειψης ανάλυσης χαρακτήρων. Η Αμέλια Έκχαρτ παραμένει το ίδιο μυστήρια με αυτό που την ξέραμε ως αδιάβαστοι, και η Mira Nair δεν εκμεταλλεύεται καν αυτό το «μυστήριο». Δεν έχει συναισθηματικές εντάσεις άξιες λόγου, και δεν μπορεί να χειριστεί το μεγαλόπνοο τού θέματος. Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά δεν ένιωσα καν κάποιον χαρακτήρα εποχής. Μια καλυμμένη τηλεταινία που τρύπωσε στις μεγάλες αίθουσες, με μεγάλες προσδοκίες…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
