1879, βόρεια Ισπανία. Η 9χρονη Μαρία Σαουτουόλα και ο πατέρας της, Μαρσελίνο, ένας ερασιτέχνης αρχαιολόγος, ανακαλύπτουν κάτι απίθανο, κάτι που θα αλλάξει τη μοίρα της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται για μια σπηλιά με πρωτόγονη τέχνη που σου κόβει την ανάσα. Αρχικά, όλα πάνε καλά, ακόμα κι ο βασιλιάς έρχεται για να θαυμάσει. Αλλά η μητέρα, η μοναχική και θρήσκα Κοντσίτα, είναι ενοχλημένη με την ιδέα ότι «άγριοι» έχουν πετύχει τέτοια τέχνη. Η καθολική εκκλησία βλέπει κι αυτή ως απειλή το γεγονός, ενώ οι επιστήμονες αποδεικνύονται εξίσου δογματικοί. Αντί να εξετάσει τη σπηλιά, ο επικεφαλής παλαιοντολόγος Καρθεγιάκ κατηγορεί τον Μαρσελίνο για απατεώνα.
Σκηνοθεσία:
Hugh Hudson
Κύριοι Ρόλοι:
Antonio Banderas … Marcelino Sanz de Sautuola y de la Pedrueca
Golshifteh Farahani … Conchita
Allegra Allen … Maria Sautuola
Clement Sibony … Emile Cartailhac
Henry Goodman … De los Rios
Pierre Niney … Paul Ratier
Rupert Everett … ο μονσινιόρ
Maryam d’Abo … Elena
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Olivia Hetreed, Jose Luis Lopez-Linares
Παραγωγή: Lucrecia Botin, Alvaro Longoria, Andy Paterson
Μουσική: Evelyn Glennie, Mark Knopfler
Φωτογραφία: Jose Luis Alcaine
Μοντάζ: Pia Di Ciaula
Σκηνικά: Benjamin Fernandez
Κοστούμια: Consolata Boyle
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Altamira
- Ελληνικός Τίτλος: Ανακαλύπτοντας την Αλταμίρα
- Διεθνής Τίτλος: Finding Altamira
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ταινία μυθοπλασίας του υποψήφιου για Όσκαρ Hugh Hudson μετά από 15 χρόνια απουσίας.
- Η περίφημη σπηλιά είναι κλειστή για το κοινό από το 2002 για σοβαρούς αρχαιολογικούς λόγους. Όταν όμως λόγω της παραγωγής πρόσφεραν στον Antonio Banderas τη μοναδική ευκαιρία να την επισκεφτεί, εκείνος αρνήθηκε την ειδική μεταχείριση.
- Όλα τα γυρίσματα της σπηλιάς έγιναν σε ρεπλίκα που βρίσκεται σε κοντινό της μουσείο.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Mark Knopfler, γνωστός από τους Dire Straits, συνθέτει για σάουντρακ για πρώτη φορά μετά το 2000. Η ίδια δηλαδή απόσταση με την τελευταία ταινία του Hugh Hudson.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/4/2019
Ο Χιου Χάντσον πιάνει ένα όμορφο κομμάτι της ιστορίας, από αυτά που ενώ δεν προκαλούν τον απαραίτητο κρότο για να τα μνημονεύει ο πολύς κόσμος σήμερα, έπαιξαν έναν τόσο σημαντικό ρόλο σε αυτά που πλέον γνωρίζουμε για την καταγωγή μας ως είδος. Αλλά ο Χάντσον είναι ο «βασιλιάς» του ακαδημαϊσμού, και δεν θα άφηνε αυτό του το στυλ ειδικά τώρα που μεγάλωσε σε ηλικία. Έτσι, αφηνόμαστε να μάθουμε με μια άνετη ροή επί του σεναρίου όλα όσα είναι χρήσιμα από την ιστορία, αλλά δεν υπάρχει σοβαρή κριτική επί των γεγονότων, ή κάποια σκηνοθετική ευελιξία ώστε αυτά να αποκτήσουν καλλιτεχνική αξία. Δεν είναι και στα καλύτερα του ο Χάντσον, υπονομεύοντας αρκετά την όποια ερμηνεία θα μπορούσε να δώσει ο Αντόνιο Μπαντέρας, ενώ από την άλλη οι αρκετοί και ενδιαφέροντες χαρακτήρες που περιπλέκονται, δεν παίρνουν τον χρόνο τους να εξερευνηθούν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
