Ο Αλοΐς Αντόρν είναι ένας μεσήλικας ιδιωτικός ντετέκτιβ που ζει κι εργάζεται μαζί με τον πατέρα του. Βλέπει τη ζωή μέσα από μια απόσταση ασφαλείας, μια βιντεοκάμερα που την έχει να καταγράφει επί 24 ώρες, και μια τεράστια συλλογή από κασέτες από παρακολούθηση, τις οποίος οργανώνει και με εμμονή παρακολουθεί στο σπίτι του. Αλλά όταν πεθαίνει ο πατέρας του, ο Αλοΐς μένει ολομόναχος και η ασφαλής του ύπαρξη του αρχίζει να διαλύεται. Μετά από μια νύχτα μεθυσιού, ξυπνάει μέσα σε λεωφορείο και ανακαλύπτει ότι έχει κλαπεί η κάμερα του και μερικές πολύτιμες κασέτες. Σχεδόν άμεσα, μια μυστηριώδης γυναίκα του τηλεφωνεί και τον εκβιάζει. Του λέει ότι θα του επιστρέψει τα πράγματα του, αν ο Αλοΐς δοκιμάσει μια σκοτεινή ιαπωνική εφεύρεση που ονομάζεται «τηλεφωνικό περπάτημα», μαζί της, χρησιμοποιώντας τη φαντασία του ως μόνο σύνδεσμο μεταξύ τους.
Σκηνοθεσία:
Tobias Nolle
Κύριοι Ρόλοι:
Georg Friedrich … Aloys Adorn
Tilde von Overbeck … Vera
Kamil Krejci … Κος Schoch
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tobias Nolle
Παραγωγή: Christian Davi, Christof Neracher, Thomas Thumena
Μουσική: Tom Huber, Beat Jegen
Φωτογραφία: Simon Guy Fassler
Μοντάζ: Tobias Nolle
Σκηνικά: Su Erdt
Κοστούμια: Leonie Zykan
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Φεστιβάλ.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Aloys
Ελληνικός Τίτλος: Αλοΐς
Εναλλακτικός Τίτλος: We Are (Dead)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο FIPRESCI για το τμήμα Πανοράματος του φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο φωτογραφίας στα εθνικά βραβεία της Ελβετίας. Υποψήφιο για ακόμα 4 βραβεία, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 2/11/2016
Σινεμά για το σινεμά, σινεμά για τον άνθρωπο ή σινεμά προς ικανοποίηση του προσωπικού εγώ; Σε αυτό το δίλημμα θέλει να απαντήσει δημιουργώντας ο ελβετός Tobias Nolle. Μπλέκει λοιπόν σε μία περίεργη και μάλλον αβέβαιη κινηματογραφική διαδρομή και τοποθετεί δύο μελαγχολικές φυσιογνωμίες σε ένα σύμπαν που βασίζεται στην τηλεπαθητική επικοινωνία, ταλαντευόμενο πότε στο υπαρκτό και πότε στο σουρεάλ. Μέσα στις όποιες ιδιαιτερότητες της ταινίας του πετυχαίνει να παραθέσει κάποιες ισχυρές απόψεις για τη σημαντικότερη από τις ανθρώπινες ανάγκες, αυτή της επικοινωνίας.
Αν μια ταινία στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου μπορούσε να παινεύεται για τη σύγχρονη αισθητική της, την εφευρετικότητα της και την πονηρή ματιά στο σύμπαν του ευρωπαίου μεσοαστού, αυτή είναι το Aloys. Μία ταινία που κουβαλάει για όνομα, αυτό του ήρωα της, ως ελάχιστο φόρο τιμής στα ψυχολογικά δεινά που ταλανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο, και που ξεκινώντας επιφυλακτικά, επιταχύνει στη βασική θεματική της επάνω στην αποξένωση, περνώντας βέβαια μέσα από μία ολίγον οδυνηρή αλληγορική διαδικασία. Διαδικασία τέτοιας μορφής που επιτάσσει αυστηρή χρήση συμβόλων και η οποία είναι δομημένη πολύ προσεκτικά σε σινεφίλ πρότυπα, pop art υπονοούμενα και πολλές θεματικές υποσχέσεις.
Ο Nolle αυτοπεριορίζεται καλλιτεχνικά στο σινεμά του ως τέχνη ή τεχνική, ωστόσο μέσα σε μιάμιση ώρα διευρύνει εξαίσια τη θεματική του. Προσδίδει έτσι στην κεντρική ιδέα μία πιο οικουμενική μορφή, υπό το πρίσμα μίας σκηνοθετικά ψυχρής και αποστασιοποιημένης παραβολής απευθυνόμενης σε λίγους. Το Aloys λειτουργεί σαν μία ήπια φιλμική παραίσθηση, ένα παιχνίδι του μυαλού, που σε βγάζει δειλά από την μίζερη πραγματικότητα, για να σε προσγειώσει απότομα και πάλι σ` αυτή στο φινάλε, αφήνοντας όμως για χάρη σου μία χαραμάδα ελπίδας στο δρόμο προς την αναζήτηση του αληθινού νοήματος της ευτυχίας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
