Αδελαΐδα (1970)

👍 Εγχρ. 01 ωρ. 39 λεπ.

1 votes 4

ΣΥΝΟΨΗ

Στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας πρώην τσέχος στρατιώτης αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός αρχοντικού που ανήκε στο παρελθόν σε μια γερμανική οικογένεια. Ο πατέρας ερωτεύεται την κόρη, η οποία είναι τώρα υπηρέτρια, και αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, και να έρθει σε κατά πρόσωπο επαφή με το δίλημμα που υπάρχει μέσα του. Στον ένα πόλο βρίσκεται ο έρωτάς του για την Αδελαΐδα και στον άλλον πόλο η συνείδησή του όταν την ανακαλύπτει ότι στεγάζει τον γερμανό στρατιώτη αδελφό της.

Σκηνοθεσία:

Frantisek Vlacil

Κύριοι Ρόλοι:

Petr Cepek … Viktor Chotovicky

Emma Cerna … Adelheid Heidenmannova

Jan Vostrcil … λοχίας Hejna

Pavel Landovsky … πολιτοφύλακας Jindra

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Frantisek Vlacil, Vladimir Korner

Μουσική: Zdenek Liska

Φωτογραφία: Frantisek Uldrich

Μοντάζ: Miroslav Hajek

Σκηνικά: Jindrich Gotz

Κοστούμια: Theodor Pistek

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Adelheid
Ελληνικός Τίτλος: Αδελαΐδα

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Adelheid του Vladimir Korner.

Παραλειπόμενα

Παρότι έκτη ταινία στη φιλμογραφία του Frantisek Vlacil, ήταν η πρώτη του έγχρωμη.
Οι αρχές της Τσεχοσλοβακίας δεν είδαν με θετικό μάτι την ταινία, ρίχνοντας τη σε μικρή διανομή και σε συνέπεια αυτού, σε εμπορική αποτυχία.
Το μόνο της βραβείο η ταινία το πήρε μόλις το 1990, μετά την πρώτη του Τοίχους του Βερολίνου, όταν και προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Πίλσεν. Ήταν όμως ένα συλλογικό βραβείο επιτυχιών του τσεχικού σινεμά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Για να προσδώσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ο Zdenek Liska βάσισε τη μουσική του πάνω σε μοτίβα των Bach και Strauss.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 21/9/2022

Στην πρώτη έγχρωμη ταινία του, ο Φράντισεκ Βλάσιλ δημιουργεί μια απολύτως πένθιμη ατμόσφαιρα για να αφηγηθεί την ιστορία δύο -κατά τα κινηματογραφικά λεγόμενα του- ισότιμα τραυματισμένων ψυχών.

Στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας πρώην τσέχος στρατιώτης αναλαμβάνει τη φροντίδα μιας εξοχικής βίλας, η οποία ανήκε σε μια οικογένεια γερμανών ναζί. Όταν θα πληροφορηθεί ότι ανάμεσα στα «κομοφόρ» της βίλας βρίσκεται και μια μαγείρισσα, η αρχική του έκπληξη θα μετατραπεί σε δυσπιστία, τη στιγμή που μαθαίνει ότι η περί ης ο λόγος μαγείρισσα είναι η κόρη του πρώην ιδιοκτήτη. Η δυσπιστία όμως γρήγορα θα δώσει τη θέση της σε μια αμοιβαία έλξη, που θα μετατραπεί αναπόδραστα σε έρωτα.

Ο Φράντισεκ Βλάσιλ υπηρετεί -και εδώ- άρτια το όραμα ενός κινηματογραφικού ποιητικού ρεαλισμού που καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τη μαγεία της ποίησης, επενδύοντας όμως στη βάση του ρεαλισμού. Το αισθητικό και σκηνοθετικό σύμπαν του Βλάσιλ βρίθει λοιπόν εικαστικής μαγείας, που δείχνει βέβαια συχνά να απομακρύνεται από τον γνώριμο γοργό κινηματογραφικό ρυθμό του 21^ου αιώνα, και να βουλιάζει ενίοτε στην ίδια του την αυταρέσκεια.

Το σενάριο συνδυάζεται άρτια με τη σκηνοθετική οπτική και τεχνική, δημιουργώντας τελικά την αίσθηση μιας έκρηξης, ανά πάσα στιγμή ικανής να συνταράξει με την ορμή της ζωές, στιγμές και συνθήκες.

Μια έκρηξη όμως που δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στα όσα η ίδια προοικονόμησε για τον εαυτό της, και καταλήγει με την απουσία ορμής να αφαιρεί «πόντους» από το υπέροχο ποιητικό σύμπαν του Βλάσιλ.

Βαθμολογία: