Ένα Μικρό Χάος (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Η μαντάμ Σαμπίν ντε Μπαρά δεν είναι η πλέον φυσιολογική υποψήφια για να αναλάβει το ντεκόρ των κήπων των Βερσαλλιών, στο υπό κατασκευή ανάκτορο του Λουδοβίκου του 14ου. Θα βρεθεί όμως να εργάζεται υπό την επίβλεψη του διάσημου αρχιτέκτονα Αντρέ Λα Νοτρ, έναν άνθρωπο αυστηρών αρχών και πειθαρχίας. Καθώς όμως αρχίζει να ξεδιπλώνει τα ταλέντα της και τη νέα πνοή που είχε ανάγκη ένα τέτοιο σκηνικό, βρίσκεται να ελκύεται από τον αινιγματικό Λα Νοτρ, και να μπλέκει στις ίντριγκες της βασιλικής αυλής.

Σκηνοθεσία:

Alan Rickman

Κύριοι Ρόλοι:

Kate Winslet … Sabine De Barra

Matthias Schoenaerts … Andre Le Notre

Alan Rickman … βασιλιάς Louis XIV

Stanley Tucci … δούκας Philippe

Helen McCrory … μαντάμ Le Notre

Steven Waddington … Thierry Duras

Jennifer Ehle … μαντάμ De Montespan

Rupert Penry-Jones … Antoine Lauzun

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jeremy Brock, Alison Deegan, Alan Rickman

Στόρι: Alison Deegan

Παραγωγή: Andrea Calderwood, Gail Egan, Bertrand Faivre

Μουσική: Peter Gregson

Φωτογραφία: Ellen Kuras

Μοντάζ: Nicolas Gaster

Σκηνικά: James Merifield

Κοστούμια: Joan Bergin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: A Little Chaos
Ελληνικός Τίτλος: Ένα Μικρό Χάος

Παραλειπόμενα

Δεύτερη και τελευταία σκηνοθετική δουλειά για τον Alan Rickman, με την πρώτη να πηγαίνει πίσω στο 1997. Δεν θα μπορούσε φυσικά να προβεί και σε μια τρίτη, αφού αρχές του 2016 έφυγε από τη ζωή.
Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, η Kate Winslet ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος. Το αποκάλυψε στους συνεργάτες της δύο εβδομάδες μετά την έναρξη τους.
Γυρίστηκε εξολοκλήρου στη Βρετανία, παρότι το σκηνικό αφορά τη Γαλλία.
Κάποιοι χαρακτήρες, μεταξύ αυτών και η Σαμπίν, είναι καθαρά μυθοπλαστικοί. Επίσης υπάρχει ένας αναχρονισμός περίπου 20 ετών σε σχέση με την αληθινή ιστορία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 16/7/2015

Χλιαρό, θολό και σαφέστατα ανάλαφρο δράμα εποχής, που έχει τον ρομαντισμό στο βάθος για ντεκόρ και τη γαλλική φινέτσα εγκλωβισμένη μονάχα στις εικόνες που ζωντανεύουν στο μυαλό με το άκουσμα της λέξης «Βερσαλίες». Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Alan Rickman, που παρουσιάζεται ιδεολογικά διεισδυτικός, ανίκανος όμως να διαχειριστεί το χάος μέσα στο οποίο έχει μπλέξει.

Το στήσιμο, το ντύσιμο και η κινηματογραφική γλώσσα παραπέμπουν ορθά και σχεδόν ηδονικά στην εποχή του Λουδοβίκου του 14ου, η χαμένη όμως ευκαιρία να αναδειχθεί η θεωρία της λειτουργικής αταξίας, της προόδου και της δημιουργικότητας μέσα από την αμφιλεγόμενη έλλειψη οργάνωσης, μετατρέπουν το φιλμ σε ένα μικροχαοτικό δράμα εποχής, κατάλληλο για καλοκαιρινές βραδιές, που θα θέλαμε πολύ να μην αργοσβήνει στην εξέλιξή του.

Με αξιόλογους ερμηνευτές, περισσή κομψότητα και με μια διάθεση να αναδείξει μεγάλα θέματα, φτάνοντας έως τη χειραφέτηση των γυναικών και την επιδίωξη της γνήσιας ομορφιάς, παρουσιάζει έντονη αποκλιμάκωση και μια φανερή αδυναμία να εμφυσήσει στον θεατή το πάθος που εξαρχής υπόσχεται.

Βαθμολογία: