24 Ώρες Προθεσμία

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 30/5/2018

Σε χώρες με μεγάλο αριθμό αιθουσών είναι λογικό να έχεις πάρα πολλές επιλογές προβολής και πολλά από τα φιλμ να τυγχάνουν και διαφορετικής μεταχείρισης με περιορισμένο αριθμό αιθουσών και για μικρό διάστημα, με φυσική συνέχεια τον γρήγορο κινηματογραφικό θάνατο του προϊόντος (καθώς μιλάμε περισσότερο για προϊόντα παρά για έργα τέχνης) και τη συνέχεια της πορείας του στο dvd ή στο διαδίκτυο. Μια τέτοια περίπτωση ταινίας είναι το 24 Ώρες Προθεσμία, το οποίο κυκλοφορεί αύριο στους κινηματογράφους της χώρας μας, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγηθεί κατευθείαν στην αγορά του dvd και να μην “πιάσει” τη θέση κάποιας πιο θελκτικής “κινηματογραφικά” παραγωγής.

Ο Ίθαν Χοκ πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Τράβις Κόνραντ, ενός πρώην πεζοναύτη/ μισθοφόρου, ο οποίος ζει πια αποτραβηγμένος από το παρελθόν του, προσπαθώντας να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας και του γιου του. Οι τελευταίες δουλειές που είχε αναλάβει ήταν για λογαριασμό μια μυστηριώδης εταιρείας με τον τίτλο Red Mountain. Η ίδια εταιρεία του ζητά να αναλάβει μια ακόμα δουλειά και να εξοντώσει έναν αποστάτη, που φαίνεται να γνωρίζει μυστικά και να είναι έτοιμος να τα εκθέσει στην CIA, η οποία τον προστατεύει με τη βοήθεια μιας πράκτορα της Ιντερπόλ. Ο Τράβις πλησιάζει την πράκτορα, της αποσπά πληροφορίες για το μέρος που φυλάσσεται ο αποστάτης αλλά η πράκτορας τον πυροβολεί και τον σκοτώνει όταν καταλαβαίνει την παγίδα. Η Red Mountain, όμως, έχει βρει τον τρόπο να επαναφέρει στη ζωή τους πρόσφατα θανόντες, για είκοσι τέσσερις ώρες. Ο Τράβις λοιπόν ανασταίνεται με την ελπίδα ότι είναι τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του που θα τους οδηγήσει στον αποστάτη, όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο μισθοφόρος ξεφεύγει από τις εγκαταστάσεις της Red Mountain και ανακαλύπτοντας όσα του έκρυβαν τόσα χρόνια, με πειράματα σε ανύποπτα θύματα για να πετύχουν την επαναφορά των νεκρών, αποφασίζει στις είκοσι τέσσερις ώρες ζωής που του μένουν, να βοηθήσει τον αποστάτη και την πράκτορα της Ιντερπόλ.

Στα θετικά της ταινίας είναι ο πολύ καλός χειρισμός της δράσης, από τον πρώην κασκαντέρ, Brian Smrz (δεν έχω ιδέα πως προφέρεται το όνομά του!). Όταν έχουμε κυνηγητά, πυροβολισμούς, μάχες σώμα με σώμα, ο σκηνοθέτης και το συνεργείο του κάνουν καταπληκτική δουλειά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον διευθυντή φωτογραφίας, ο οποίος φροντίζει να έχουμε μερικά ωραία, πλούσια σε φως και χρώμα, κάδρα.

Η σκηνοθεσία της δράσης είναι αυτό που κάνει το φιλμ να έχει μια κάποια αξία αλλά όσο πάμε προς το τέλος, δεν αρκεί αυτό για να μας κρατήσει. Οι ερμηνείες είναι μέτριες, οι χαρακτήρες προβλέψιμοι και αδιάφοροι και μετά την πρώτη ώρα, το ενδιαφέρον μας ατονεί. Τις καλύτερες σκηνές δράσης τις έχουμε ήδη δει από τα μέσα της ταινίας και η επιθυμία του σκηνοθέτη να μας δείξει ένα φινάλε που δεν εξηγεί τίποτα, δεν προσθέτει γοητεία στο δημιούργημά του αλλά μάλλον το καταστρέφει, αφού θα μπορούσε να είναι μια πολύ πιο ξεκάθαρη και συμπαθητική ταινία δράσης, έστω και με αυτά τα λίγα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που συναντάμε. Αντ’ αυτού, η τάση να δείξουμε και λίγο πιο φιλοσοφημένοι και ψαγμένοι απ’ όσο είμαστε, μας κάνει να χάσουμε την ευκαιρία για κάτι καλύτερο από αυτό που εντέλει φτιάξαμε.

Όπως καταλάβατε και από την πρώτη παράγραφο, δεν θεωρώ έξυπνη επιλογή τη συγκεκριμένη ταινία για διανομή στους κινηματογράφους. Πιο πολύ για περιπέτεια οικιακής ψυχαγωγίας μιλάμε παρά για κάτι που αξίζει να παρακολουθήσεις στο σινεμά. Από εκεί και πέρα, η επιλογή είναι πάντα δική μας.

Βαθμολογία: