Συντάκτης: Γιώργος Σπανός

Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή που δημοσιεύαμε μια λίστα με ορισμένους από τους σημαντικούς σύγχρονους δημιουργούς που επρόκειτο να απασχολήσουν τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ της χρονιάς και, κατ’ επέκταση, εμάς τους θεατές κατά το δεύτερο μισό του 2024. Αρκετοί εξ αυτών τελικά δεν ολοκλήρωσαν το 2024 την παραγωγή των ταινιών τους, οι οποίες αναβλήθηκαν για τις επόμενες χρονιές. Κατάφεραν πέρυσι ο Coppola, ο Cronenberg, ο Baker, που έμελλε να κατακτήσει και τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, ή και άλλοι να μας ενθουσιάσουν εντέλει με τις νέες ταινίες τους; Για τον γράφοντα, σαφώς όχι. Έστω όμως κι αν κάποιοι -όχι όλοι- από τους καταξιωμένους δημιουργούς μπορεί και να στάθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, το 2024 ήταν μια χρονιά διόλου φτωχή σε κινηματογραφικές απολαύσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις απρόσμενες ή προερχόμενες από σχετικά νέους σκηνοθέτες. Κάποιες από τις οποίες μάλιστα αναμένεται να κάνουν την εξω-φεστιβαλική πρεμιέρα τους στις αίθουσες τον αμέσως επόμενο καιρό. Έτσι, έχετε στον νου σας πχ. «Το Αγαπημένο μου Γλυκό», «Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως», το animation «Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό», “The Brutalist”, «Η Πρωτοχρονιά που δεν Ήρθε Ποτέ». Φυσικά, στην αρχή μιας χρονιάς είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψει κανείς τα διαμαντάκια που θα ανακαλυφθούν στην πορεία, αυτή άλλωστε είναι και μία από τις χαρές των «σινεφίλ». Εδώ, διευρύνοντας κάπως σε σχέση με πέρυσι το ενδιαφέρον της λίστας μας, θα παρουσιάσουμε συνοπτικά ορισμένες από τις ταινίες παραγωγής του 2025 που αναμένεται να κάνουν πρεμιέρα σε κάποιο από τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

“Father, Mother, Sister, Brother” (Jim Jarmusch)
Η πολυαναμενόμενη ταινία του ιδιαίτερα αγαπητού Jarmusch θα είναι ένα τρίπτυχο ανεξάρτητων ιστοριών που πραγματεύονται τις τεταμένες σχέσεις ενήλικων παιδιών που επανενώνονται μετά από χρόνια με τους απόμακρους γονείς τους και μεταξύ τους. Το πρώτο μέρος με τίτλο «Πατέρας» διαδραματίζεται στις ΗΠΑ, το δεύτερο, «Μητέρα», στο Δουβλίνο και το τρίτο, «Αδερφή-Αδερφός», στο Παρίσι. Περιγράφεται ως λεπτή μίξη κωμωδίας και δράματος και πιθανότατα δεν θα συνοδεύεται από μουσική. Στο καστ περιλαμβάνονται οι Cate Blanchett, Vicky Krieps, Adam Driver, Tom Waits, Charlotte Rampling και το trans μοντέλο Indya Moore. Πρέπει να θεωρείται βέβαιη η συμμετοχή στο Διαγωνιστικό των Καννών.

“Sentimental Value” (Joachim Trier)
Συναφές οικογενειακό δράμα ετοιμάζει και ο Νορβηγός, σε σενάριο που συνυπογράφει με τον μόνιμο συνεργάτη του, Eskil Vogt, με πρωταγωνίστρια την ανερχόμενη Renate Reinsve και επίσης τους Stellan Skarsgård και Elle Fanning. Για την ταινία διαβάζουμε ότι είναι μια ευαίσθητη και συγκινητική εξερεύνηση της οικογενειακής εστίας, των αναμνήσεων και της συμφιλιωτικής δύναμης της τέχνης. Σε αυτή, δύο αδελφές, Nora και Agnes, επιστρέφουν στο πατρικό για να πενθήσουν τον θάνατο της μητέρας τους και να επανασυνδεθούν με τον πατέρα τους, Gustav. Σχεδόν σίγουρη η συμμετοχή εντός Διαγωνιστικού στις Κάννες, που θα είναι η δεύτερη για τον Trier μετά το “Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο” (2021). Ελάχιστοι δημιουργοί συλλαμβάνουν τόσο εύστοχα την ψυχολογία καλλιεργημένων νέων ενήλικων ηρώων όσο ο Νορβηγός, και να το θυμηθείτε ότι θα έρθει η στιγμή που θα τον καταξιώσει ακόμα περισσότερο. Αυτό τουλάχιστον λένε τα “Όσλο, 31 Αυγούστου” και “Thelma”.

“Nouvelle Vague” (Richard Linklater)
Άλλος αγαπημένος Αμερικανός ο Linklater, δείχνει και αυτός να βάζει πλώρη για Κάννες, όπου μάλιστα η ταινία του μοιάζει ιδανική για ταινία έναρξης του Φεστιβάλ, αφού αναβιώνει την εποχή της απαρχής της Γαλλικής Nouvelle Vague, εστιάζοντας στη δημιουργία του πρωτοποριακού «Με Κομμένη την Ανάσα» (1960) του Jean-Luc Godard. Ως χαρακτήρες θα εμφανίζονται και άλλοι θρυλικοί δημιουργοί όπως οι François Truffaut, Jean Cocteau, Jean-Pierre Melville, Eric Rohmer, Jacques Rivette. Εν τω μεταξύ ο Linklater βρίσκεται ήδη σε φάση post-production για ακόμα μία ταινία, το “Blue Moon”, μουσικό βιογραφικό δράμα για τον στιχουργό μεγάλων επιτυχιών του κλασικού Χόλιγουντ και του Μπρόντγουεϊ, Lorenz Hart, με τον Ethan Hawke και τη Margaret Qualley.

“Resurrection” (Bi Gan)
Ο νεαρός Κινέζος μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα μεγάλα νέα ταλέντα της εποχής μας. Όποιος έχει δει το (άσχετο με το ομώνυμο θεατρικό του O’Neill) «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» (2018), γνωρίζει. Εκείνη η ταινία ακολουθούσε την αναζήτηση ενός μοναχικού άνδρα για μια χαμένη πια γυναίκα μέσα στους λαβυρίνθους της μνήμης και του ονείρου, καταλήγοντας σε ένα τεχνικά ανυπέρβλητο και αισθητικά μοναδικό 60λεπτο 3D μονοπλάνο στα βάθη της νύχτας και του νου. Ποτέ άλλοτε το σινεμά δεν έμοιαζε τόσο με τα όνειρά μας. Φέτος είναι επιτέλους η χρονιά της επιστροφής του Κινέζου, ελπίζουμε στο Διαγωνιστικό των Καννών δικαιωματικά. Μια πρώτη σύνοψη της παράξενης πλοκής της νέας του ταινίας λέει: «η συνείδηση μιας γυναίκας, κατά τη διάρκεια ενός χειρουργείου, χάνεται στη “ζώνη αιώνιου χρόνου”. Μέσα στα όνειρά της, βρίσκει ένα κοιμισμένο ανδροειδές και προσπαθεί να το ξυπνήσει διηγώντας του ιστορίες.

“No Other Choice” (Park Chan-wook)
Θρίλερ μάς ετοιμάζει ως συνήθως ο Κορεάτης, και κλείνει ξανά εισιτήριο για Κάννες. Πρόκειται για ελεύθερο remake της ταινίας του Κώστα Γαβρά (!), “Το Τσεκούρι”, βασισμένης με τη σειρά της σε βιβλίο. Σε αυτό, ένας άνδρας που απολύεται από την εταιρεία του μετά από 25 χρόνια, αναζητά απελπισμένα εργασία επί ματαίω, καταφεύγοντας τελικά σε μια ακραία λύση: να σκοτώσει τους ανταγωνιστές του. Η ταινία διαδραματίζεται στην Κορέα. O Park προτού αρχίσει τα γυρίσματα τον περασμένο Αύγουστο άφησε προσδοκίες δηλώνοντας ότι αυτό το φιλμ ήταν για εκείνον «project ζωής» (άλλωστε το είχε στα πλάνα του από το 2009) και ότι σκόπευε να το κάνει «το αριστούργημά του».

“Ancestral Visions of the Future” (Lemohang Jeremiah Mosese)
Λιγότεροι από όσους θα έπρεπε θυμούνται το όνομα του δημιουργού από το Λεσότο που μάς παρουσίασε το 2019 μια σπουδαία ταινία, η οποία μάλιστα βραβεύτηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας με τη Χρυσή Αθηνά, αλλά δεν έφτασε ποτέ στις αίθουσες. Μεταξύ αφρικανικού μύθου και λογοτεχνικής αντιαποικιοκρατικής παραβολής, η ταινία «Αυτό Δεν Είναι Ταφή, Είναι Ανάσταση» διαδραματίζεται στην ύπαιθρο του Λεσότο και ακολουθεί μια 80χρονη χήρα και την κοινότητα του χωριού της, που εξαναγκάζονται σε ξεριζωμό από την προγονική γη. Αξίζει οπωσδήποτε να ανακαλυφθεί από ένα ευρύτερο κοινό. Η αξιοπρόσεκτη νέα ταινία του Mosese θα κάνει πιθανότατα πρεμιέρα φέτος, ίσως στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου κατοικεί και ο δημιουργός. Περιγράφεται ως μια προσωπική αλληγορική εξερεύνηση της ταυτότητας, της παιδικής ηλικίας, του θανάτου και του ξεριζωμού, μέσα από τα μάτια ενός μαριονετίστα και προφήτη στην αγορά κάποιου ανώνυμου χωριού της αφρικανικής υπαίθρου.

“Hope” (Na Hong-jin)
Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Κορεάτες, ο Na Hong-jin είναι γνωστός κυρίως για την εξαιρετική ταινία τρόμου “The Wailing” (2016). Η νέα του ταινία θα είναι θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, όπου κάποια μυστηριώδης ανακάλυψη σε ένα απομονωμένο παραθαλάσσιο χωριό οδηγεί σε αγώνα για επιβίωση. Το cast αποτελείται από Κορεάτες αλλά περιλαμβάνει και την Alicia Vikander και τον Michael Fassbender. Σημειώνουμε ότι διευθυντής φωτογραφίας είναι ο κορυφαίος Hong Kyung-pyo («Παράσιτα», «Το Παιχνίδι με τη Φωτιά», «Μητέρα», “The Wailing”), που είναι λόγος από μόνος του για να δει κάποιος την ταινία.

“Disappearance” (Kiril Serebrennikov)
Ακολουθεί την ιστορία του διαβόητου ναζί γιατρού του Άουσβιτς, Josef Mengele, επονομαζόμενου και «Αγγέλου του Θανάτου», στα χρόνια μετά τη διαφυγή του στη Λατινική Αμερική. Ταιριαστό θέμα μάλλον για την αισθητική του ταλαντούχου Ρώσου σκηνοθέτη, του οποίου όλες οι πρόσφατες ταινίες έχουν διαγωνιστεί στις Κάννες, χωρίς μεγάλη «βραβευτική» επιτυχία, αλλά κερδίζοντας μερίδα θεατών πχ. για το ”Ο Πυρετός του Πετρόφ” και τη “Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι”. Ο Serebrennikov έχει ιδιαίτερη ικανότητα στην σκηνοθεσία, που μπορεί να αναδειχθεί δοσμένου ενός κατάλληλου θέματος-σεναρίου.

“Mickey 17” (Bong Joon-ho)
Μετά από αρκετές αναβολές και παλινωδίες που ομολογουμένως μας προβλημάτισαν, η νέα ταινία του Bong Joon-ho έχει προγραμματιστεί εκτός απροόπτου για τις 17 Απριλίου στην Ελλάδα, απ’ ό,τι φαίνεται χωρίς να συμμετάσχει σε κάποιο φεστιβάλ, παρότι διαδέχεται τα βραβευμένα με Χρυσό Φοίνικα «Παράσιτα». Είναι Αμερικανική παραγωγή, αφού ο Κορεάτης δεν είναι αρνητικός προς τις σειρήνες του Hollywood (αν και οι κορυφαίες ταινίες του είναι όλες Κορεατικές). Όπως γνωρίζουμε, πρόκειται για μεταφορά βιβλίου, στο είδος της επιστημονικής φαντασίας: Θέλοντας να φύγει από τη Γη, ο Mickey Barnes υπογράφει για να γίνει Αναλώσιμος και να συμμετάσχει σε μια αποστολή αποικισμού του παγωμένου πλανήτη Niflheim. Ως Αναλώσιμος, χρησιμοποιείται σε επικίνδυνες αποστολές αυτοκτονίας και μετά από κάθε θάνατό του το σώμα του αναδημιουργείται με τις αναμνήσεις του ακέραιες. Ώσπου κάποια φορά, άθελά του, θα επιβιώσει και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον επόμενο σε διαδοχή κλώνο του.

“Blossoms Shanghai” (Wong Kar-wai)
Ο μεγάλος Wong Kar-wai μάς χάρισε σπουδαία ρομαντικά δράματα στα 90s και στις αρχές των 00s, με αποκορύφωμα την «Ερωτική Επιθυμία», το αριστούργημα που για κάποιους στάθηκε βασικός λόγος να ερωτευτούμε το σινεμά. Την τελευταία δεκαετία όμως τον λογίζαμε σχεδόν για…συνταξιούχο, αφού μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε να έχει κάποιο κινηματογραφικό project στα σκαριά. Μέχρι που το 2023 ακούσαμε ότι ετοίμαζε μια τηλεοπτική σειρά για την κινεζική τηλεόραση, το “Blossoms Shanghai”, διαδραματιζόμενο στα 90s, που ξεκίνησε να προβάλλεται στις αρχές του 2024 αριθμώντας 30 επεισόδια. Το χαρμόσυνο νέο είναι ότι πιθανότατα φέτος ο Kar-wai θα κυκλοφορήσει ένα κινηματογραφικό cut της ταινίας για τον υπόλοιπο κόσμο εκτός Κίνας.

“Jupiter” (Andrey Zvyagintsev)
Η νέα ταινία του ρώσου σκηνοθέτη έρχεται αρκετά χρόνια μετά την προηγούμενή του («Χωρίς Αγάπη», 2017), λόγω και μιας σοβαρότατης νόσησης από Covid που λίγο έλειψε να του κοστίσει τη ζωή. Πρόκειται για μια μοντέρνα ιστορία που διαδραματίζεται στον αδιαπέραστο κόσμο των Ρώσων ολιγαρχών και συγκεκριμένα, ακολουθώντας έναν εξ αυτών και την οικογένειά του, ο Zvyagintsev επιδιώκει να εξετάσει διαχρονικά τη σχέση απόλυτη ισχύος και διαφθοράς.

“On Land and Sea” (Hlynur Pálmason)
Πολλά «σινεφίλ» βλέμματα έπεσαν πάνω στον Ισλανδό μετά την επιβλητική «Χώρα του Θεού» (2022). Η επόμενή του ταινία “On Land and Sea”, που ξεκίνησε γυρίσματα το φθινόπωρο του 2024, φαίνεται να κινείται σε παρόμοια νερά και ακολουθεί μια οικογένεια των τελών του 19ου αιώνα που μετατρέπει το σπίτι της σε πλωτή σχεδία και αναζητά νέο τόπο για να εγκατασταθεί.

“The Materialists” (Celine Song)
Η πρωτοεμφανιζόμενη Αμερικανοκορεάτισσα που μας ισοπέδωσε ήσυχα με τις «Περασμένες Ζωές» καλείται να αποδείξει ότι έχει και άλλα να δώσει. Η επόμενή της ταινία θα είναι αμερικανική ρομαντική κωμωδία τοποθετημένη στη Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με την περιγραφή, ακολουθεί το ρομαντικό τρίγωνο μεταξύ μιας γυναίκας με πολυτελή επιχείρηση γνωριμιών, του πρώην αγοριού της και ενός πλούσιου επιχειρηματία. Πρωταγωνιστεί η Dakota Johnson.

“Bugonia” (Γιώργος Λάνθιμος)
Δεν τον προλαβαίνουμε τον Λάνθιμο. Το 2023 η μεγάλη επιτυχία του “Poor Things”, πέρυσι οι «Ιστορίες Καλοσύνης» (για τους σκληροπυρηνικούς φανατικούς του), φέτος επανέρχεται με κωμωδία επιστημονικής φαντασίας. Πρόκειται για ελεύθερο αγγλόφωνο ριμέικ της κορεατικού “Save the Green Planet!” (2003), στο οποίο δύο νεαροί συνωμοσιολόγοι απαγάγουν τη CEO μιας μεγάλης πολυεθνικής (Emma Stone), πεπεισμένοι ότι είναι μια εξωγήινη με κρυφό σκοπό να καταστρέψει τη Γη.

“The Way of the Wind” (Terrence Malick)
Ο ύστερος (και υποδεέστερος) Malick είναι γνωστός για τον χρόνο που παίρνει στη φάση του μοντάζ κάθε νέας ταινίας του, και τούτη δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το “The Way of the Wind” εξιστορεί επεισόδια από τη βιβλική ζωή του Ιησού σε μορφή παραβολών, με τον Géza Röhrig στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Mark Rylance στον ρόλο του Διαβόλου. Σύμφωνα με δημοσιογράφους, ο Malick ακολουθεί στην ταινία μια «προσγειωμένη», προσέγγιση. Για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι μία υποπλοκή έχει να κάνει με τη διαφωνία του Ιησού με τον μαθητή Πέτρο ως προς το θέμα της συμμετοχής στην αντίσταση ενάντια στη Ρωμαϊκή κατοχή. Άλλο τμήμα της ταινίας βέβαια απεικονίζει την κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Το “The Way of the Wind” έχει ολοκληρωθεί και είναι πιθανό να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες. Ο Malick φαίνεται να τη θεωρεί ιδιαίτερα σημαντική για αυτόν και λέγεται ότι σκόπευε να την πραγματοποιήσει από τη δεκαετία των 70s ακόμα, τον καιρό που δημιουργούσε τις κορυφαίες ταινίες του.

“Chocobar” (Lucrecia Martel)
Η αμέσως επόμενη δουλειά της Αργεντινής δημιουργού μετά το ιδιοσυγκρασιακό, υπαρξιστικό “Ζάμα”, που ο γράφων αγάπησε, θα είναι ένα υβριδικό ντοκιμαντέρ σχετικά με τη δολοφονία του ιθαγενούς φωτογράφου και ακτιβιστή Javier Chocobar και τον διωγμό της κοινότητάς του από την προγονική αργεντίνικη γη.

“Miroirs No.3” (Christian Petzold)
Η νέα ταινία του Γερμανού επικεντρώνεται σε μια φιλόδοξη πιανίστρια, τη Laura (η μούσα του Petzold, Paula Beer), της οποίας η ζωή έρχεται πάνω-κάτω όταν ο φίλος της σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, στο οποίο βρέθηκε και εκείνη.

“Sacrifice” (Romain Gavras)
Αν και προκάλεσε κάποια αίσθηση η τελευταία ταινία “Athena” του Romain Gavras, γιου του Κώστα Γαβρά, δεν κέρδισε την αναγνώριση που ενδεχομένως της άξιζε, αν μη τι άλλο για την αριστοτεχνική σκηνοθεσία της. Η επιστροφή του Ελληνογάλλου θα γίνει με την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, σε συμπαραγωγή μάλιστα του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου (μέρος της γυρίστηκε στον χώρο της Πειραιώς 260). Σύμφωνα με τη σύνοψη που διαβάζουμε, μια γυναίκα, έχοντας πιστέψει μια «προφητεία» για την καταστροφή του κόσμου, εισβάλλει με τους φανατικούς οπαδούς της σε μια πολυτελή εκδήλωση και πιάνει ομήρους δύο επιφανείς άνδρες, αλλά και μια γυναίκα που είχε την ατυχία να βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Με ένα δυνατό καστ όπου, μεταξύ άλλων, εμφανίζονται οι Chris Evans, Anya Taylor-Joy, Salma Hayek, Vincent Cassel και John Malkovich, δεν είναι απίθανο το φιλμ να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες ή στη Βενετία.

“In the Hand of Dante” (Julian Schnabel)
Ενδιαφέρον έχει και η νέα ταινία του Julian Schnabel, γνωστού κυρίως για το συγκινητικότατο «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα». Το “In the Hand of Dante” αποτελεί μεταφορά βιβλίου που συμπλέκει δύο ξεχωριστές ιστορίες, η μία τοποθετημένη στην Ιταλία του 14ου αιώνα που ακολουθεί τον Dante Alighieri καθώς αναζητά έμπνευση για να ολοκληρώσει το αριστούργημά του, και η άλλη διαδραματιζόμενη στο τώρα, που αφορά έναν μελετητή του συγγραφέα, ο οποίος καλείται από εμπόρους της μαύρης αγοράς να πιστοποιήσει την αυθεντικότητα ενός χειρογράφου της “Θείας Κωμωδίας”.

“Alpha” (Julia Ducournau)
Ο γράφων οφείλει να ομολογήσει τη διαφωνία του με τον απροσδόκητο Χρυσό Φοίνικα του 2021, τη «χιπστερική» “Titane” της Ducournau, που πέφτει στο χαοτικό κενό μεταξύ Tarantino και Cronenberg. Αν μη τι άλλο, η πρώτη δουλειά της Γαλλίδας, “Raw” (2016), είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Η νέα της ταινία, που είναι δύσκολο να μην κάνει πρεμιέρα στις Κάννες μετά τη βράβευση της προηγούμενης, λέγεται ότι είναι η πιο προσωπική της ως τώρα και ακολουθεί ένα 11χρονο κορίτσι στη Νορμανδία των τελών των 80s, το οποίο περιθωριοποιείται από τους συμμαθητές του λόγω μίας φήμης ότι έχει μολυνθεί από κάποια άγνωστη νέα ασθένεια. Τους γονείς της υποδύονται η Golshifteh Farahani και ο Tahar Rahim.

«Οι Άγριες Μέρες μας» (Βασίλης Κεκάτος) Ας μην ξεχνάμε και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ανερχόμενου νεαρού Έλληνα, βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους στις Κάννες και δημιουργού της σειράς “Milky Way”, σπάνια ποιοτικής περίπτωσης για την ελληνική τηλεόραση. Πρεμιέρα στο τμήμα “Generation” του προσεχούς Φεστιβάλ Βερολίνου.

Ακόμα, αναφέρουμε ονομαστικά: “The Mastermind” (Kelly Reichardt), “Young Mother“ (Αδελφοί Dardenne), “Highest 2 Lowest” (Spike Lee) (επίφοβο ριμέικ του εξαιρετικού “High and Low” του Kurosawa), “Marty Supreme” (Josh Safdie), “The Phoenician Scheme” (Wes Anderson), “The Secret Agent” (Kleber Mendoca Filho).

Μάλλον για το 2026 πηγαίνουν οι πολυαναμενόμενες νέες ταινίες των Lars von Trier (“After”), Paul Thomas Anderson (“One Battle After Another”), Ruben Ostlund (“The Entertainment System is Down”), Apitchatpong Weerasethakul (“The Fountains of Paradise”), Abert Serra (“The Valkyrie”), Christian Mungiu (“Fjord”), Paul Verhoeven (“Young Sinner”), και Ryusuke Hamaguchi (άγνωστος τίτλος), αν και για τους δύο πρώτους ακούγεται ένα μικρό ενδεχόμενο να προλάβουν τη φετινή χρονιά.