Συντάκτης: Γιώργος Ξανθάκης

Ο γεννημένος στην Νέα Ιωνία Στέλιος Καζαντζίδης (1931-2001), ένα φτωχό προσφυγόπουλο, υπήρξε ένας από τους λίγους τραγουδιστές που κέρδισαν αδιαφιλονίκητα τον τίτλο του λαϊκού ερμηνευτή. Αγαπήθηκε και αγαπιέται ακόμη φανατικά, μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των απλών ανθρώπων, τραγουδήθηκε όσο λίγοι και χάρισε τέτοιο αίσθημα οικειότητας σε όσους ένιωσαν ότι τραγουδά για εκείνους, ώστε να τον αποκαλούν απλά «Στέλιο» ή «Στελάρα».

Οι οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες στο Βέλγιο και στη Γερμανία, οι απλοί εργάτες έβρισκαν παρηγοριά σε αυτή τη βαθιά αλλά και εύθραυστη φωνή. Στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά και της υπόλοιπης Ελλάδας αντηχούσαν τα βαριά, πονεμένα τραγούδια του, γραμμένα από μέγιστους βάρδους του λαϊκού τραγουδιού, όπως ο Τσιτσάνης, ο Νικολόπουλος, ο Παπαϊωάννου, ο Καλδάρας, ο Άκης Πάνου κ.α. Με τη μοναδική χροιά της φωνής του κατάφερε να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, για τους οποίους η επιβίωση δεν ήταν και τόσο αυτονόητη.

Αποδεδειγμένα ο  Γιώργος Τσεμπερόπουλος  [«Ξαφνικός Έρωτας» (1984), «Άντε Γειά» (1991), «Πίσω Πόρτα» (2000), «Ο Εχθρός Μου» (2013)] ξέρει να κάνει καλό σινεμά. Με το πολυαναμενόμενο «Υπάρχω» το επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά, καθώς διαπραγματεύεται τον μύθο του «Στέλιου» με αγάπη, ευαισθησία και σκηνοθετική έμπνευση. Η αφήγηση του, βασισμένη στο σενάριο της Κατερίνα Μπέη,  είναι συνοπτική, ρευστή και κυρίως ουσιαστική. Η «mise en scene» στη σεκάνς με το πρώτο ντουέτο Καζαντζίδη-Μαρινέλλας στο νυχτερινό κέντρο Λουξεμβούργο έχει μια εκπληκτική σκηνοθετική και συγκινησιακή δύναμη. Το ίδιο και η συναυλία του ντουέτου (με τη διακριτική παρουσία του Μίμη Παπαϊωάννου) στη Γερμανία με τους μουτζουρωμένους μετανάστες να τους διαπερνούν ρίγη συγκίνησης. Πρέπει επίσης να επαινεθούν η έξοχη φωτογραφία του Γιάννη Δρακουλαράκου και το μοντάζ του Γιάννη Τσιτσόπουλου που δίνει τον κατάλληλο ρυθμό. Εκεί που ο Τσεμπερόπουλος σχεδόν αρίστευσε ήταν στην επιλογή του καστ. Παρά τις αντίθετες προβλέψεις κάποιων, ο Χρήστος Μάστορας δίνει μια πειστική ερμηνεία τόσο μουσικά όσο και δραματουργικά. Όμως αυτή που ξεχωρίζει είναι η Κλέλια Ρένεση που ερμηνεύει με συγκλονιστικό -εντελώς σωματικό τρόπο- τον ρόλο της Καίτης Γκρέι, αλλά και ο Μιχάλης Βαλάσογλου στον χρονικά μικρό αλλά ισχυρά σημαίνοντα ρόλο του Άκη Πάνου.

Στην κατάμεστη αίθουσα που παρακολούθησα την ταινία, οι θεατές σιγοτραγουδούσαν και στο τέλος έφευγαν με φανερή συγκίνηση. Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς από μια σύγχρονη ελληνική ταινία; Μην το χάσετε, για κανέναν απολύτως λόγο.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα