Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Ο David Gordon Green αφήνει πίσω τις «τρομάρες» που τον απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια, και επιλέγοντας τη δραμεντί θα περίμενε κανείς να επιστρέψει στην περίοδο που τον έχει καταστίσει ως έναν από τους αρκετά καλούς χολιγουντιανούς δημιουργούς αυτής της χιλιετίας. Δεν είπαμε όμως σκέτο «καλούς»…

Πιάνουμε λοιπόν τον κλασικό τύπο «εργασιομανής συγγενής αναλαμβάνει άτακτα παιδιά με το ζόρι», αλλά ο Green δεν θέλει να κάνει ακόμα μία κλασικού τύπου οικογενειακή ταινία. Ο μεν Ben Stiller δεν είναι ο χαβαλετζής κωμικός του παρελθόντος, ενώ τα παιδιά δεν επιδιώκουν να γίνουν διόλου συμπαθητικά στα μάτια μας. Γενικά το ύφος πατάει γερά στο δράμα (με απόχρωση το σοβαρό παρελθόν του σκηνοθέτη), με το χιουμοριστικά στοιχεία να κάνουν μεν το φιλμ δραμεντί (με νότες αυτή τη φορά από την περίοδο μπινελικοκωμωδιών του), αλλά να μην το χαρακτηρίζουν ποτέ ως μια κωμωδία. Παραμύθι όμως, παρόλα αυτά, υπάρχει, με τον Καρυοθραύστη να σπάει τη νοηματική μονοτονία και να ντύνει το σενάριο εξαρχής, μέχρι και το σημείο που θα κάνει την πανηγυρική του αποκάλυψη για να κλείσει αισιόδοξα την ταινία.

Ενώ όμως το Hulu φαίνεται εδώ να επένδυσε στον Green αναζητώντας το νέο CODA που ίσως θα έφερνε και πάλι μια πλατφόρμα σε τροχιά για Όσκαρ με χαμηλό μπάτζετ, το σενάριο έχει ένα μικρό… μάλλον τεράστιο προβληματάκι. Παρά το ότι οπτικά και αισθητικά δεν θυμίζει την κλασική ταινία «εργασιομανής συγγενής αναλαμβάνει άτακτα παιδιά με το ζόρι», αναπαράγει όλα μα όλα τα κλισέ της. Σαν να τα είχαν μάλιστα βάλει σε λίστα ώστε να μην ξεχάσουν κανένα. Αυτό δεν κάνει το φιλμ μόνο αβάστακτα προβλεπόμενο, αλλά και τίποτα ενδιάμεσα δεν ανακόπτει το προδιαγεγραμμένο φινάλε, αφού είναι φανερό από νωρίς τι ακριβώς θα πράξουν ανά σκηνή οι ήρωες μας. Έτσι, ενώ τα παιδιά κερδίζουν τις εντυπώσεις πλάνο με πλάνο, ερμηνευτικά αυτά και ο Stiller -για να μην αναφέρουμε και το χριστουγεννιάτικο κλίμα- είναι αόρατοι ανάμεσα σε ένα τόσο βατό και φλατ κείμενο.

Εν κατακλείδι, μοιάζει -αλλά αυτό δεν ισχύει- σαν ο David Gordon Green να ξεγέλασε το στούντιο παίρνοντας ένα υπό παραγγελία σενάριο για τις γιορτές, και να το μεταμόρφωσε ώστε να αποτελεί μια δραματικότατη παρωδία του. Το στούντιο πάντως δεν είχε ούτε τη feel-good ταινία που ίσως ήθελε για τα Χριστούγεννα, αλλά ούτε ένα νέο CODA που ίσως τους υποσχέθηκε ο επαρχιώτης δημιουργός από το Αρκάνσας. Κρατάμε κι εμείς το ότι αυτά τα συγκεκριμένα κλισέ δεν αποτυγχάνουν διαχρονικά να μιλήσουν στο συναίσθημα μας, κρατάμε και ότι εγκρίνουμε την προσπάθεια για ποιότητα που μοιάζει να ήταν ο αυτοσκοπός του σκηνοθέτη, αλλά η ζημιά που προκάλεσε η σύγκρουση αυτών των στοιχείων είναι ολοφάνερη από την αρχή ως και το πέρας της ταινίας.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα