Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Ο Rich Peppiatt δεν ανακαλύπτει την Αμερική με το Kneecap… Κυριολεκτικά όμως, μια κι αυτό το είδος σινεμά που έχει ως βάση του τη μαζική κοινωνική βία έχει βρετανικό copyright και εκτός από εκεί και τη Βόρεια Ιρλανδία χάνει πάντα κάτι από την αυθεντικότητα του. Μάλιστα, όταν οι Βρετανοί προσπαθούν να αντικαταστήσουν τη βία με θετικά μηνύματα, εκεί χάνουν αυτοί την αυθεντικότητα τους.

Το φιλμ δεν προσπαθεί να κατηγοριοποιηθεί σε κάποιο είδος, αφού αισθάνεται άνετα όταν το ρίχνει στον χαβαλέ με όταν σοβαρεύει. Τα δύο αυτά συστατικά του δεν έχουν καν διακριτούς διαχωρισμούς, με τη σάτιρα και την ειρωνεία να μην απουσιάζουν ποτέ και τον ρεαλισμό να δένει το σύνολο. Και μια και μιλάμε για νεολαία, ίσως το πιο ξεχωριστό εδώ πέρα είναι η αίσθηση ενός αγώνα που δεν νοιάζεται τόσο να κερδίσει στα χαρτιά, αλλά εσωτερικά στους ήρωες. Οι δυο πιτσιρικάδες έχουν άγνοια κινδύνου και αυτό τους προσδίδει τη γοητεία τους, σε έναν κόσμο που θέλει άμεσα αποτελέσματα και χειροπιαστές αποδείξεις για να κάνει το παρακάτω βήμα. Και για αυτή τους τη νοοτροπία επιβραβεύονται με το να μπορούν να ερμηνεύουν εδώ τον εαυτό τους μοιάζοντας ατόφιοι και ολοζώντανοι, σαν να ζουν αναλλοίωτοι από τον χρόνο και τα γεγονότα που τους έφεραν ως το τώρα.

Η ταινία του Peppiatt δεν εφευρίσκει κάποιο νέο τύπο κινηματογράφου, αλλά ενσωματώνεται θαυμάσια σε αυτόν που γνωρίζουμε από το ανεξάρτητο βρετανικό σινεμά μετά το Trainspotting. Έχει -ευτυχώς- ένα κλικ πιο γειωμένο κλίμα όσον αφορά τις σκηνοθετικές υπερβάσεις, μια και όντας ιρλανδική ταινία δεν θέλει να είναι και «ούνα φάτσα» με τον εχθρό. Ένα ακόμα πλεονέκτημα είναι η ορθή ενσωμάτωση της μουσικής στο όλο κλίμα, που παραπέμπει σε πανκ εποχές και όχι σε νέο-χιπ χοπ καταστάσεις (βλέπε: τραπ) που μόνο τραβηγμένα από τα μαλλιά θα εκλαμβάνονταν ότι εκφράζουν κάτι το αληθινά αντιδραστικό.

Πάνω από όλα όμως εκφράζει την εσωτερική επαναστατικότητα και αφήνει τον χρόνο να δείξει εάν αυτή θα αποτυπωθεί σε χαρτιά κρατικών συμφωνιών. Γιατί αν οι βόμβες του ΙΡΑ οδήγησαν σε έναν κύκλο αίματος με αποτέλεσμα η αξιοπρέπεια να συνδέεται με αμέτρητο δάκρυ, αυτές οι ηχητικές σφαίρες μπορεί και να αποδειχτούν πιο ουσιαστικές και σίγουρα αναίμακτες.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα