Συντάκτης: Σταύρος Γανωτής

Η λιθουανή Marija Kavtaradze μάς βάζει στο μενού μια χαμηλόφωνη πρόταση, από αυτές που δεν υπάρχει διαφήμιση που μπορεί να τις στηρίξει αρκετά, μια και υπολείπονται «γκλάμουρ». Έλα όμως που ο κανόνας θέλει ανάμεσα σε τέτοιου είδους προτάσεις να κρύβεται αυτό το τοσοδούλι που μπορεί ακόμα και να σου αλλάξει τη ζωή;

Το κεντρικό χάρισμα του εν λόγω φιλμ είναι πως χωρίς τον παραμικρό εντυπωσιασμό σε βάζει στον κύκλο της συζήτησης που ανοίγει. Τα πάντα μοιάζουν απλά, αλλά είναι η ανθρώπινη πολυπλοκότητα που αρκεί για να τα κάνει πολυδιάστατα, και αυτό είναι που εκτίθεται εδώ. Το μόνο που αρκεί για να δώσει τη σπίθα είναι η αποκάλυψη του συμπαθέστατου Ντοβίντας ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό του δεν αισθάνεται το παραμικρό από πλευράς σεξουαλικής έλξης. Μοιάζει κάτι το μοντέρνο, αλλά δεν είναι. Είναι όμως παράλληλα μια απάντηση στη σεξουαλική απελευθέρωση, στην οποία κινδυνεύουμε να καταταγούμε σε κάστες ανθρώπων ανάλογα με τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις και μόνο. Είναι όμως και κάτι που συμβαδίζει με αυτή την απελευθέρωση, μια και παλιότερα ποιος θα τολμούσε να δηλώσει ανοιχτά κάτι τέτοιο;

Το καλό όμως με την ταινία είναι πως αυτές οι περί νέας τάξης πραγμάτων αναζητήσεις δεν αναλώνουν ιδιαίτερα τη διαλογική της. Φάση με φάση της σχέσης των δύο νέων περνούν, συχνά και απροειδοποίητα, διάφοροι προβληματισμοί πάνω στους δεσμούς, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη φύση. Σε αυτό βοηθούν και οι συμβολικές παρουσίες του χορού (παραδοσιακό «προκαταρτικό» της πράξης), των κωφαλάλων (άνθρωποι που υπολήπτονται κάποιας αίσθησης, υπεραναπτύσσοντας όμως άλλες) και της μητέρα καλόγριας (η πνευματικότητα αντί του έρωτα). Οι απαντήσεις που θα προταθούν ανοιχτά ελάχιστες με τις περισσότερες να είναι καλυμμένες, αλλά τα ερωτήματα δομούνται με τόσο εύστοχο τρόπο που σε βοηθάνε να ανοίξεις εσύ τον διάλογο για τη δική σου επιμέρους αναζήτηση.

Με έναν ρυθμό αρκετά «slow» αλλά χωρίς παγώματα στη ροή, το φιλμ σου παρέχει πάντα μια ενδιαφέρουσα σκηνή και μια έγνοια για τους δύο αυτούς ήρωες και την κατάληξη τους. Μια ιστορία αγάπης που σίγουρα δεν αφορά την καθημερινότητα κι ας μοιάζει τόσο, και το φινάλε στο θυμίζει αυτό όταν οι λέξεις γίνονται πράξεις και ο ρεαλισμός αναζητά την παραμυθική του φύση. Δεν υπάρχει δράκος πουθενά εδώ μέσα, αλλά τόσο το καλύτερο γιατί δεν θα μας άφηνε να σκεφτούμε δύο-τρία τόσο χρήσιμα πράγματα…

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα