Ο Φιλίπ Λεμέσλ, ανώτερο στέλεχος σε αμερικανικό βιομηχανικό όμιλο, παρακολουθεί, ανήμπορος να αντιδράσει, τη γυναίκα του να τον εγκαταλείπει, γιατί δεν μπορεί να βλέπει τον άνδρα που αγαπά να συνθλίβεται από την αγωνία και την πίεση της δουλειάς. Ο Φιλίπ, παγιδευμένος από τις παράλογες απαιτήσεις των αφεντικών του και την καθημερινή ένταση, έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του.
Σκηνοθεσία:
Stephane Brize
Κύριοι Ρόλοι:
Vincent Lindon … Philippe Lemesle
Sandrine Kiberlain … Anne Lemesle
Anthony Bajon … Lucas Lemesle
Marie Drucker … Claire Bonnet-Guerin
Guillaume Draux … Κος Beaumont
Joyce Bibring … Juliette Lemesle
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stephane Brize, Olivier Gorce
Παραγωγή: Philip Boeffard, Christophe Rossignon
Μουσική: Camille Rocailleux
Φωτογραφία: Eric Dumont
Μοντάζ: Anne Klotz
Σκηνικά: Pascal Le Guellec
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Un Autre Monde
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Άλλος Κόσμος
- Διεθνής Τίτλος: Another World
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Πολλοί έσπευσαν να θεωρήσουν ότι εδώ έκλεισε μια τριλογία για τον κόσμο των επιχειρήσεων και της εργασίας, μετά τα Ο Νόμος της Αγοράς (2015) και Σε Πόλεμο (2018). Μάλιστα ο αρχικός τίτλος του δεύτερου ήταν Un Autre Monde. Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης απάντησε ότι απλά η μία ταινία του φέρνει την επόμενη, και πως δεν είχε ποτέ καθορίσει κάποιον συγκεκριμένο κύκλο ταινιών.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 4/10/2023
Όποιος έχει τύχει να έρθει σε επαφή με το σινεμά του Στεφάν Μπριζέ στο παρελθόν, δεν πρόκειται να συναντήσει καμία έκπληξη στο «Ένας Άλλος Κόσμος»: σινεμά ισχυρού ταξικού προσήμου που οδηγείται σε ασφυκτικές κορυφώσεις που εκπαραθυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με μπροστάρη τον σπουδαίο Βενσάν Λιντόν σε ρόλους διαφορετικής υφής και αντιθετικού συναισθηματικού αποτυπώματος. Έτσι, έπειτα από την ηγετική μορφή μιας απεργίας εργαζομένων στο «Σε Πόλεμο» και τον μακροχρόνια άνεργο οικογενειάρχη του «Νόμου της Αγοράς», ο κορυφαίος γάλλος ηθοποιός αναλαμβάνει αυτή τη φορά να ενσαρκώσει τον διευθυντή ενός εργοστασίου μιας πολυεθνικής που καλείται να εφαρμόσει ένα βαρύ πρόγραμμα απολύσεων, τελώντας παράλληλα σε προσωπική/οικογενειακή κρίση.
Χωρίς να διαθέτει τη σιωπηλή εκρηκτικότητα της κορυφαίας μέχρι στιγμής συνεργασίας Μπριζέ και Λιντόν (αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ο «Νόμος της Αγοράς»), η νέα ταινία του αξιόπιστου δημιουργού υπηρετεί ένα σινεμά ευθύβολο και απαραίτητο που τείνει να εκλείψει από τις αίθουσες. Εκλαμβάνει το ευρύ φάσμα των πολιτικών διακυβευμάτων ως παράγοντα αποσταθεροποίησης του καθημερινού βίου και στρέφει το βλέμμα στην πιο σύγχρονη εκδοχή της εργασιακής επισφάλειας. Είναι μια ταινία για την πολιτική όχι ως τέχνη των μεγάλων αιθουσών και των περισπούδαστων αποφάσεων, αλλά ως δεσπόζουσας έννοιας της καθημερινότητας, ως παράγοντα που καθορίζει με άφατο κυνισμό το αν θα υπάρχει την επόμενη μέρα δουλειά για μια πλατιά μάζα ανθρώπων που τυγχάνει αντιμετώπισης οικονομικού μεγέθους σε ατέρμονες συνεδριάσεις διάφορων λευκών κολάρων.
Στο κλείσιμο της άτυπης τριλογίας, λοιπόν, ο χαρακτήρας του Λιντόν βρίσκεται σε θέση σχεδόν αντιδιαμετρική με τους προηγούμενους, αλλά και πάλι είναι μέλος του πρεκαριάτου που λίγα πράγματα μπορεί να ελέγξει και να ορίσει, εάν τουλάχιστον επιθυμεί να διατηρήσει έστω ψήγματα εσωτερικής αξιοπρέπειας. Στην ουσία, δεν είναι κάποιο βαθιά ριζωμένο σύστημα αρχών που προτάσσει ο διστακτικός Φιλίπ απέναντι στις εταιρικές επιταγές για απολύσεις, αλλά αυτό που φαινομενικά η κοινή λογική προκρίνει, ότι δηλαδή μια ελαφρά ανακατανομή του κινδύνου από τα πάνω προς τα κάτω θα προστατεύσει στην ουσία όλα τα μέρη. Όταν όμως η κοινή λογική προσκρούει στην εταιρική πολιτική, το δόγμα της οικονομίας επικρατεί άνευ ετέρου.
Μπορεί κάποιες από τις αντιπαραθέσεις προκύπτουν σχηματικά, όπως συμβαίνει κατά βάση στις σκηνές της έγγαμης δυσφορίας, και το φινάλε να στερείται αφηγηματικής οικονομίας, όμως οι λέξεις του σεναρίου που συνέγραψαν ο Μπριζέ και ο Ολιβιέ Γκορς καρφώνονται αληθινά σαν «πρόκες», αρνούμενες να παραδοθούν στον ορμητικό άνεμο της κυρίαρχης οικονομικής πραγματικότητας. Άλλωστε, όσο η θηλιά σφίγγει γύρω από τον λαιμό του Φιλίπ, τη βουβή αγωνία του οποίου συλλαμβάνει στην εντέλεια ο Λιντόν, τόσο διαφαίνεται ότι είτε ο άλλος κόσμος που ευαγγελίζεται ο τίτλος της ταινίας, είτε είναι πραγματικότητα είτε ουτοπία, είναι η μόνη ανθρώπινη διέξοδος από μια συνθήκη σύγχρονης οικονομικής τυραννίας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
