Ο Διάσημος Κλέφτης

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 5/8/2021

Η ιδέα από μόνη της δεν προδιαθέτει θετικά, αλλά η εκτέλεση πραγματικά υπερβαίνει και τις πλέον αρνητικές προσδοκίες… Λες και το κάνει επίτηδες, ο Martin Owen προχωρά στο ένα λάθος μετά το άλλο, σε ένα φιλμ που γίνεται χειρότερο όσο περνάει η ώρα. Κι ενώ από το ξεκίνημα η δήθεν νεανική αισθητική είναι τόσο κυνικά προσποιητή που εκνευρίζει και καταλήγει να προσβάλλει και το κοινό στο οποίο υποτίθεται πως απευθύνεται το φιλμ, την ίδια στιγμή που επικρατεί μια εξωφρενική αφέλεια που παραπέμπει σε παραμύθι (η οποία προσέγγιση φυσικά καμία σχέση δεν έχει με το κοινωνικό πνεύμα του Dickens), εντελώς αταίριαστη με το background του υποκόσμου, το σενάριο μοιάζει από ένα σημείο κι έπειτα να παραδίδει εντελώς τα όπλα, στον βαθμό που τελικά η πλοκή δεν βγάζει νόημα. Αν μπει κάποιος μάλιστα στον κόπο να καταγράψει σφάλματα λογικής και «τρύπες» που εντοπίζονται, θα βρεθεί με μια πολύ μεγάλη λίστα στα χέρια του…

Ούτε το χιούμορ λειτουργεί, όντας χλιαρό αν χαρακτηριστεί με επιείκεια, ούτε η δράση, η οποία είναι σκηνοθετημένη εξαιρετικά άτσαλα αλλά και χωρίς σφρίγος. Κουραστικός καταντάει και ο βομβαρδισμός από indie-rock χιτάκια στο σάουντρακ, στα πλαίσια του τάχα «κουλ νεανικού ύφους» που υιοθετείται, μέχρι που σε μια σκηνή ακούγεται και το κλασικό «Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn’t’ve)» των Buzzcocks, βάζοντας σε σκέψεις για το αν έκτοτε το φάντασμα του Pete Shelley στοιχειώνει τον Owen.

Οι επιδόσεις του καστ δυστυχώς είναι εξίσου κακές. Όσο κι αν ο Michael Caine διαχρονικά έχει καταστήσει τόσο αγαπητή την παρουσία του στη μεγάλη οθόνη, ακόμη και στις ατυχείς καλλιτεχνικά στιγμές του, εδώ διακρίνεται μια κακοκεφιά εκ μέρους του που δεν μπορεί να αγνοηθεί, σαν να σχολιάζει έμμεσα την ποιότητα του προϊόντος στο οποίο συμμετέχει. Και είναι σίγουρα λυπηρό να βλέπει κανείς τη Lena Headey, που συνήθως έχει μια εγκράτεια στους κινηματογραφικούς της ρόλους, να λαμβάνει εδώ τέτοιες οδηγίες που να την κατευθύνουν σε μια ερμηνεία στα όρια του γελοίου από άποψη υπερβολής. Ο νεαρός Rafferty Law (γιος του Jude) είναι μεν αρκετά άνευρος, δίχως να επιδεικνύει την ενέργεια που απαιτεί ένας πρωταγωνιστικός ρόλος, και μάλιστα σε νεανική περιπέτεια, αλλά είναι πολύ πιθανό λόγω ειδικών συνθηκών να μην υπήρχε περιθώριο ανάδειξης κάποιων δυνατοτήτων στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Υπάρχει ομολογουμένως μια μακάβρια αξία στην εμπειρία της θέασης της όλης προσπάθειας, παρόμοια με αυτή της παρακολούθησης μιας ορχήστρας με εντυπωσιακή έλλειψη συντονισμού. Όσοι δεν διασκεδάζουν πάντως με το σινεμά του καταστροφικού λάθους, θα δουν την υπομονή τους να δοκιμάζεται ξανά, και ξανά, και ξανά…

Βαθμολογία: