
Η χαρισματική φωτογράφος του New Yorker και του National Geographic Ρόμπιν Ντάβιντσον ξεκινάει ένα απίστευτο ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου, από το Άλις Σπρινγκς της Αυστραλίας στον Ινδικό Ωκεανό, για να αδράξει τις πιο περίτεχνες εικόνες. Για να πάρει την αναγκαία χρηματοδότηση, διστακτικά δέχτηκε την παρέα του φωτογράφου Ρικ, μια παρέα που για αυτήν αρχικά ήταν εισβολή στην απομόνωση της, η οποία όμως εξελίχθηκε σε μεγάλη φιλία.
Σκηνοθεσία:
John Curran
Κύριοι Ρόλοι:
Mia Wasikowska … Robyn Davidson
Adam Driver … Rick Smolan
Rolley Mintuma … Κος Eddy
Rainer Bock … Kurt
Emma Booth … Marg
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Marion Nelson
Παραγωγή: Iain Canning, Emile Sherman
Μουσική: Garth Stevenson
Φωτογραφία: Mandy Walker
Μοντάζ: Alexandre de Franceschi
Σκηνικά: Melinda Doring
Κοστούμια: Mariot Kerr
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tracks
- Ελληνικός Τίτλος: Διασχίζοντας την Έρημο
Σεναριακή Πηγή
- Απομνημονεύματα: Tracks της Robyn Davidson.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και σε τρεις ακόμα κατηγορίες στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Η αληθινή ιστορία έλαβε χώρα το 1977. Από τότε, πέντε φορές έγινε προσπάθεια να γίνει η ταινία. Σε μία από αυτές, το 1993, ήταν να πρωταγωνιστήσει η Julia Roberts.
- Η Mia Wasikowska είχε στη διάθεση της μονάχα τρεις μέρες για να βρεθεί κοντά σε καμήλες, ώστε να τις συνηθίσει. Μία από τους εκπαιδευτές της ήταν η ίδια η Robyn Davidson.
- Κόστισε 12 εκατομμύρια δολάρια, αλλά η διεθνής του διανομή ήταν μικρή. Έτσι οι εισπράξεις έμειναν στα 4,9.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/6/2016
Ο Τζον Κιούραν («Βαμμένο Πέπλο») δεν έχει κάνει ποτέ κινηματογραφικά θαύματα, αλλά πάντα κινούνταν σε ένα θετικό επίπεδο. Αυτό το επίπεδο έρχεται εδώ να συναντήσει ένα δυνατό θέμα που προσφέρεται για συγκινήσεις κι όμορφες εικόνες. Ευτυχώς, παρότι θα μπορούσαμε να είχαμε μεγάλο φιλμ αλλά δεν έχουμε, ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται αυτά που έχει στα χέρια του και επιπροσθέτως προσαρμόζεται στους ρυθμούς του αχανούς τοπίου. Σε αυτό, η Μία Βασικόφσκα κινείται σαν βασίλισσα, ικανή να λάμψει σε φωτεινές, όσο και σκοτεινές καταστάσεις. Το συναίσθημα λειτουργεί στο φουλ, ακόμα και υπονομεύοντας ένα καλύτερα γραμμένο σενάριο ή μια λειτουργικότερη σκηνοθετική αφήγηση. Το κύριο όμως αρνητικό είναι η έλλειψη ίντριγκας, όχι τόσο ως πλοκή, αλλά ως μικρές ή μεγαλύτερες εκρήξεις σε συντομότερα διαστήματα που θα προεκτείνανε το ενδιαφέρον του θεατή.
Βαθμολογία:
πολυ ωραια ταινια με υπεροχα τοπια και συγκινηση με τον χαμο του σκυλακου της πρωταγωνιστριας.