Ο Δρόμος του Κεραυνού

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/4/2019

Κι ενώ το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά δείχνει συνεχώς τάσεις να αναζητεί εκ νέου τον δρόμο του, κάνοντας βήματα προς το mainstream ή το επιτηδευμένο για να αυξήσει το κοινό του, έρχεται ένας τύπος από το πουθενά και μας θυμίζει ότι υπάρχει ακόμα ζουμί στις ρίζες αυτού του «ρεύματος». Ο Jim Cummings μάς επιστρέφει στις εποχές του Hal Hartley, δίχως να παίρνει από αυτόν άμεσα το ύφος, αλλά εκείνη τη νοοτροπία που κάποτε έβαλε το Sundance στον παγκόσμιο χάρτη.

Πρόκειται για μια ιλαροτραγωδία, που στηρίζεται ισότιμα και στους δύο όρους της. Πιάνει τη ζωή ενός ανθρώπου, που δεν έχει κάποιο ζηλευτό I.Q. για να ανταπεξέλθει δυσκολιών, σε ένα σημείο που όλα του πηγαίνουν στραβά. Φταίει φυσικά και ο ίδιος κατά μέρος, λόγω του ότι δεν έχει την ευφυΐα να διαχειριστεί σωστά τις καταστάσεις, αλλά ακόμα και τα λάθη του είναι αθώα και προς διαχείριση. Είναι ο γνωστός αμερικανός επαρχιώτης που εύκολα σατιρίζουν ή «λυπούνται» οι αστοί Αμερικανοί, και που μόνη λύση για να ισιώσει τη ζωή του είναι να ξεφύγει από τον βάλτο της μικρής του πόλης. Οι καταστάσεις που πέφτουν η μία μετά την άλλη σαν χειροβομβίδες στη ζωή του, είναι αυτές που ίσως εντέλει τον ξυπνήσουν, και τον κάνουν να εισακούσει εκείνο το τραγούδι που άκουγε από μικρός, και ήταν σοφότερο από όσες συμβουλές θα μπορούσε σε αυτό το μέρος να του δώσει οποιοσδήποτε.

Το μυστικό της επιτυχίας του μικρού, αλλά τόσο μελετημένου αυτού φιλμ είναι το ξεζούμισμα του χαρακτήρα του ήρωα μας. Αυτό ο Cummings το πετυχαίνει με το να γίνει αυτός ο άνθρωπος, να προσομοιωθεί με αυτόν σε σημείο να μην αναγνωρίζουμε αν ο ίδιος αναγνωρίζει τα όρια ανάμεσα σε δημιουργό και δημιούργημα. Αγαπάει υπερβολικά αυτό τον άντρα, αλλά αντλεί κι από τη συμπεριφορά του όλα αυτά τα κωμικά στοιχεία που σπάνε το κατεστημένο μιας νορμάλ καθημερινότητας. Όσο όμως και να τον «ρίχνει» στα μάτια μας, μας επιβάλλει να τον αγαπήσουμε κι εμείς, και ενώ ως ένα προχωρημένο σημείο αυτό το πράττουμε με την ασφάλεια του «απέξω», φτάνει το φινάλε που με τρυφερότητα αγγίζουμε και το «μέσα» του.

Αν δεν είχε αυτό το Hartley αμερικανικό στοιχείο στην ανάπτυξη, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι επιρροές του Cummings προέρχονται από το σκανδιναβικό σινεμά. Εκεί όπου η κωμωδία είναι λεπτή σαν νήμα, και όλα περιστρέφονται γύρω από απλούς ανθρώπους που σε κερδίζουν με την εσωτερική τους καλοσύνη. Ίσως, πάλι, είναι μια σύζευξη αυτών των δύο επιρροών, αλλά… ίσως εντέλει αυτός είναι στα αλήθεια ο Cummings και νομίζουμε ότι δημιουργεί κι ερμηνεύει…

Όσοι λοιπόν αναζητάτε ένα ήρεμο κινηματογραφικά διάλειμμα από ταινίες που αποζητούν κοινό, δείτε και κι αυτήν που απλά επιζητά παρέα και κατανόηση. Μικρή και σεμνή στις προθέσεις και τις προοπτικές της, αλλά και μια ταινία που δεν θα σε κουράσει σε κανένα σημείο, όπως δεν σε κουράζει κι ένας φίλος που μιλάει πάντα με ειλικρίνεια.

Βαθμολογία: