Όσα Ψιθυρίζει το Σκοτάδι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 3/5/2021

Το παλιό αγροτικό σπίτι στέκεται στην άκρη του επαρχιακού δρόμου, ενώ ένα αυτοκίνητο πλησιάζει και παρκάρει λίγα μετρά μπροστά από την κεντρική είσοδο. Μια σταγόνα αίμα πέφτει στο παρμπρίζ, και ο οδηγός σαστισμένος βγαίνει βιαστικά, μπαίνει στο σπίτι και βλέπει ένα μικρό κορίτσι με το λούτρινο αρκουδάκι του να  τον κοιτά ανέμελο.

Αλλαγή σκηνικού και μεταφερόμαστε μερικούς μήνες πίσω, στη μεγαλούπολη, και βλέπουμε ένα νεαρό ζευγάρι να αποχαιρετά με ένα πάρτι τη ζωή στην πόλη. Ο σύζυγος (ο άντρας  που είδαμε στην αρχή να μπαίνει στο επαρχιακό σπίτι) είναι καθηγητής και δέχτηκε θέση σε επαρχιακό πανεπιστήμιο. Η σύζυγος, ταλαντούχα ζωγράφος, εξομολογείται σε φίλη της ότι για χάρη του άνδρα της και τις θυσίες που έκανε ο ίδιος για αυτήν, είναι διατεθειμένη να αφήσει την πόλη και τη δική της καριέρα και να ζήσει στην επαρχία, μεγαλώνοντας την κορούλα  τους (το κοριτσάκι με το λούτρινο αρκουδάκι). Αλλαγή σκηνικού και βλέπουμε το αυτοκίνητο με την οικογένεια να ταξιδεύει στην αμερικανική ύπαιθρο για να αρχίσει τη νέα πια ζωή της…

Αυτές οι πρώτες σκηνές, με την εξαιρετική φωτογραφία τους και τις κινήσεις της κάμερας, σου αφήνουν αυτή την υποδόρεια αίσθηση τρόμου και σε προετοιμάζουν για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Δυστυχώς, η συνέχεια είναι λίγο διαφορετική. Βλέπεις μια ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, τη θρησκευτική πίστη, τη σχιζοφρένεια και το μεταφυσικό, αλλά όλο αυτό δεν γίνεται με τη συνοχή και τη δυναμική των πρώτων λεπτών. Δεν χάνονται όλα εντελώς κατά τη διάρκεια της ταινίας, επανέρχονται αρκετές φορές τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία, αλλά  το σκηνοθετικό δίδυμο επιλέγει έναν πολύ παράξενο τρόπο αφήγησης που κινείται ανάμεσα στο «συζυγικό» δράμα, το θρίλερ μυστηρίου, το μεταφυσικό θρίλερ και την ταινία τρόμου, το θρησκευτικό δράμα και την εντελώς σινεφίλ -σε μεγάλα διαστήματα- προσέγγιση. Αποτέλεσμα αυτού, ο θεατής να χάνεται και να μην μπορεί να εστιάσει απόλυτα, παρά μόνο σε ορισμένα σημεία της ταινίας, όπως  το φινάλε της ή τις σκηνές που αρχίζει να αποκαλύπτεται το μυστήριο γύρω από τον χαρακτήρα του συζύγου.

Παρότι η ταινία πλασάρεται ως ταινία τρόμου και παρόλο που μέχρι περίπου τη μέση φαίνεται να κινείται στα γνώριμα μοτίβα του είδους, στο δεύτερο μισό της σχεδόν μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, χρησιμοποιώντας ωστόσο το στοιχείο του στοιχειωμένου σπιτιού για να εξυπηρετήσει την πλοκή. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να προσεγγίσεις εκατό τοις εκατό τι είναι αυτό το «άλλο», οπότε ο όρος σινεφίλ είναι κάτι που εύκολα μπορείς να βάλεις σε μια τέτοια ταινία. Οι θρησκευτικές, μυστικιστικές, ψυχολογικές, ηθικές προεκτάσεις που δίνει το σενάριο αλλά και η «εικόνα» προβάλλουν παντού, και τα «στοιχειά» φαίνεται να μην υπάρχουν ακριβώς εκεί για να σε τρομάξουν, αλλά για να σε καθοδηγήσουν στο διάβασμα της ταινίας.

Η Αμάντα Σέινφριντ και ο Τζέιμς Νόρτον είναι πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους. Η Σέινφριντ «χάνεται» στην ιστορία του σπιτιού και στον αποτυχημένο γάμο της, ενώ ο Νόρτον… αποκαλύπτεται σταδιακά. Ο Φ. Μάρεϊ  Έιμπραχαμ κάνει τη δουλειά του όπως πάντα, η Ρία Σίχορν έχει ρόλο κλειδί και όταν εμφανίζεται στην οθόνη κλέβει τη ματιά σου, η Νατάλια  Ντάιερ κι ο Άλεξ Νιουστέντερ όσο χρειάζονται «είναι» εκεί, ενώ υπάρχει και η Κάρεν Άλεν που σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει στην ταινία κάθε φόρα που τη βλέπεις ξανά στην οθόνη, γιατί όπως και με την πλειοψηφία των μικρότερων ρόλων, φαίνεται οι σκηνοθετικές οδηγίες να είναι λίγο περίεργες. Σαν να ζητήθηκε από του ηθοποιούς να προσεγγίσουν ψυχρά τους χαρακτήρες.

Δύσκολη περίπτωση ταινίας. Δεν μπορείς να την πεις καλή, δεν  μπορείς να την πεις κακή,   αλλά δεν μπορείς κι εύκολα να την προτείνεις. Υπάρχει κάτι αρκετά ενδιαφέρον σε όλο αυτό που μάλλον προσπάθησαν να κάνουν οι Σάρι Σπρίνγκερ Μπέρμαν και Ρόμπερτ Πουλτσίνι, αλλά δύσκολο για τον μέσο θεατή. Όχι τόσο λόγω δύσκολης θεματικής, αλλά κυρίως λόγω της συγχυσμένης μίξης των στοιχείων που έχει η πρώτη ύλη τους.

Βαθμολογία: