Ο Δρόμος του Πολεμιστή (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Μετά από μια ζωή εκπαίδευσης στις πολεμικές τέχνες και την ξιφομαχία, ο Γιανγκ έχει εξολοθρεύσει όλους τους εχθρούς της φατρίας του, πλην ενός… ένα αξιαγάπητο βρέφος. Καθώς δεν θέλει να το σκοτώσει και την ίδια στιγμή αδυνατεί να το προστατέψει από τη φατρία του, ο Γιανγκ αποφασίζει να πάρει το μωρό και να φύγει, βρίσκοντας καταφύγιο στη Δυτική Αμερική. Εκεί, θάβει το σπαθί του, γνωρίζει νέους φίλους και ξεκινά μια ειρηνική ζωή, μέχρι τη στιγμή που ένας μοχθηρός συνταγματάρχης απειλεί να καταστρέψει όλα όσα έχουν σημασία γι’ αυτόν.

Σκηνοθεσία:

Sngmoo Lee

Κύριοι Ρόλοι:

Dong-Gun Jang … Yang
Kate Bosworth … Lynne
Geoffrey Rush … Ronald ‘Ron’
Danny Huston … ο συνταγματάρχης
Tony Cox … Eight-Ball
Lung Ti … Saddest Flute

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Sngmoo Lee
Παραγωγή: Lee Joo-Ick, Barrie M. Osborne, Michael Peyser
Μουσική: Javier Navarrete
Φωτογραφία: Woo-hyung Kim
Μοντάζ: Jonathan Woodford-Robinson
Σκηνικά: Dan Hennah
Κοστούμια: James Acheson

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Warrior’s Way
Ελληνικός Τίτλος: Ο Δρόμος του Πολεμιστή

Παραλειπόμενα

Η Ziyi Zhang ήταν στα υπόψιν για κάποιο ρόλο.
Ντεμπούτο, σκηνοθετικό και σεναριακό, για τον Sngmoo Lee.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/2/2011

Ένα σαμουράι σπαγγέτι που περιστρέφεται γύρω από έναν ευρωπαϊκού τύπου θίασο τσίρκου, κι όλο αυτό αναγάγεται στην κόμικ φαντασία. Πού αλλού θα πήγαινε άμεσα το μυαλό μας, όταν και η φωτογραφία είναι σαν να έχει ζωγραφιστεί με το χέρι; Θα μου πείτε, πάνω-κάτω, έχουμε δει μπόλικα τέτοια. Όμως, ο «νεογνός» Sngmoo Lee πετυχαίνει να κάνει την ταινία του να μοιάζει με κάτι το ολότελα καινό, ακόμα κι αν ξεπατικώνει ένα σωρό κλισέ του γουέστερν και του wuxia. Και πάλι, επιμένω πως είναι κάτι καινούργιο, έστω και μέσω μεταμφίεσης.

Το καινούργιο πατάει πάνω στο γεγονός πως ενώ το σενάριο είναι μια συρραφή από γνωστά μοτίβα σε φανταχτερό φόντο, ο Lee δεν ξεπερνάει τα όρια του φορμαλισμού και δεν γίνεται ποτέ εξωφρενικός, όπως συνηθίζουν οι άμεσοι συνάδελφοι του. Μπορεί μεν να είναι απόμακρο λόγω απουσίας χαρακτήρων, παίζει δε με τον ενθουσιασμό μας και παράγει μια ευχαρίστηση ίδια με την ανάγνωση ενός σύγχρονου κόμικ δράσης. Τα πρόσωπα είναι καταπληκτικά κι ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των ηρώων απαλαίνει την αδυναμία του σεναρίου. Είναι ένα έργο που μπορεί να σας εκπλήξει, μπορεί και να το ξεχάσετε αμέσως μετά την απομάκρυνση. Για την ακρίβεια, τα πετυχαίνει και τα δύο ταυτόχρονα…

Βαθμολογία: