Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/2/2008

Η ιστορία του Ερρίκου του 8ου και της απογόνου του Ελίζαμπεθ είναι από τις πλέον αγαπημένες περιόδους της αγγλικής ιστορίας, για τον κινηματογράφο. Όποιος έχει δει το διάσημο Η Ιδιωτική Ζωή του Ερρίκου του 8ου (1933) του Alexander Korda, σίγουρα θα είχε καταλάβει πως υπήρχε περισσότερο «ζουμί» στην σκοτεινή ιστορία του εγγλέζου μονάρχη και το Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά έρχεται για να τη φωτίσει.

Χρησιμοποιώντας όμως το ρήμα «φωτίσει», φοβάμαι πως κυριολεκτώ. Τη σκηνοθεσία του έργου ανέλαβε ο άπειρος κινηματογραφικά βρετανός Justin Chadwick, ο οποίος έχει κάνει όνομα από τη θητεία του στην τηλεόραση της Γηραιάς Αλβιόνας. Έχοντας στα χέρια του ένα δαιδαλώδες και κλειστοφοβικό μυθιστόρημα της Philippa Gregory (γραμμένο το 2001, με αμφιλεγόμενες κριτικές), το λιγότερο που έπρεπε να πράξει ήταν να οραματιστεί σκοτάδι, αίμα, διαστροφικούς χαρακτήρες και ιστορικό θέαμα. Αντί αυτού, ο 40χρονος σκηνοθέτης αντιπαραβάλει τηλεοπτικά πλάνα, ευγενικές ή παρεξηγημένες φυσιογνωμίες (ακόμη και τον γνωστό για τη διαστροφή του, Ερρίκο) και το θέαμα περικλείεται σε ελάχιστες σκηνές, που είναι πολύ μακριά από να έχουν επική διάσταση.

Αν ο Chadwick είχε στο μυαλό του κάτι αντίστοιχο με τις παραγωγές του BBC, τότε έπρεπε να το είχε κάνει πολύ πιο ξεκάθαρο, αλλά και να είχε επίσης κατά νου ότι αυτές οι παραγωγές δεν λειτουργούν στη μεγάλη οθόνη. Τι είναι όμως αυτό που όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους, μας έχει αφήσει με μια καλή αίσθηση; Το πρώτο μυστικό ονομάζεται Peter Morgan και είναι αυτός που διασκεύασε το έργο της Gregory, διατηρώντας το δαιδαλώδες ύφος, τις συνεχείς ανατροπές και τους σύντομους διαλόγους που προσφέρουν στην ταινία μια σωστή αφηγηματική ροή. Μοιράζει δε και την ιστορία στις δύο αδελφές, ενώ το μυθιστόρημα έδειχνε σαφή προτίμηση προς τη μία.

Και εδώ έχουμε ένα όμορφο ντέρμπι, και το δεύτερο μυστικό. Η Scarlett Johansson δεν υπερβάλει εαυτόν, αλλά η παρουσία της έχει πλέον αποκτήσει κάτι το επιβλητικό, κάτι από παλιό καλό Χόλιγουντ. Η Natalie Portman υπερβάλει εαυτόν και ίσως προσφέρει άλλη μία καλή ερμηνεία στην καριέρας της, με πολύ σωστό ύφος και επιβλητικά ξεσπάσματα. Το αποτέλεσμα μπορεί να μη βγάζει νικήτρια, αλλά το κοινό παίρνει πολλά από τη μικρή αυτή ερμηνευτική «κόντρα». Όσο για τον Eric Bana τα πράγματα δεν είναι εξίσου καλά, αφού ο ρόλος του Ερρίκου είναι αρκετά υποβαθμισμένος από τον σκηνοθέτη. Αντί αυτού, υπέροχες, σε μικρούς ρόλους, είναι η Kristin Scott Thomas και η φοβερή ισπανίδα Ana Torrent.

Γενικά, μια υπέροχη σεναριακά ταινία προδίδεται από την επιλογή του σκηνοθέτη, που είναι απλά διεκπεραιωτικός και τηλεοπτικής αισθητικής. Δεν υπάρχει αληθινό σκοτάδι στην τόσο σκοτεινή υπόθεση, δεν υπάρχει ένταση, ούτε εσωτερική, ούτε στα πλάνα, δεν υπάρχει ορθή ανάλυση χαρακτήρων (οι ίδιες οι ερμηνεύτριες φροντίζουν με το ύφος τους να ρίξουν όσο το δυνατόν φως), δεν υπάρχει το επικό στοιχείο, τουλάχιστον, για να εκτρέψει το βλέμμα από τις σαφείς αδυναμίες. Όμως, οι δύο κύριες ηρωίδες παραμένουν απόλυτα γοητευτικές (και ως εικόνα και ως ερμηνεία), ικανές να σε κρατήσουν σε εγρήγορση και να ξεγελάσουν τον θεατή, που παρακολουθώντας το ερμηνευτικό «ντέρμπι», ξεχνάει το τι θα μπορούσε να δει. Η τελική αίσθηση δεν είναι κακή, αλλά θα ήταν μεγάλη ευτυχία να βλέπαμε το ίδιο σενάριο στα χέρια ενός Stephen Frears ή έστω ενός Joe Wright.

Βαθμολογία: