Ο Τελευταίος Σαμουράι
- The Last Samurai
- 2003
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ιαπωνικά
- Δράσης, Έπος, Εποχής, Περιπέτεια, Πολεμική
- 16 Ιανουαρίου 2004
Ιαπωνία, δεκαετία του 1870. Ο τολμηρός πρώην αξιωματικός του αμερικανικού στρατού Νέιθαν Άλγκρεν προσλαμβάνεται από τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας για να εκπαιδεύσει τον στρατό της χώρας με μοντέρνες μεθόδους. Η ιαπωνική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να εκσυγχρονίσει το στράτευμα και να τον προσαρμόσει στα πρότυπα της Δύσης, θέλει να εξαλείψει τους παραδοσιακούς πολεμιστές σαμουράι, με τη δικαιολογία ότι οι πρακτικές τους και η φιλοσοφία τους ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Ο Νέιθαν Άλγκρεν, όμως, θα επηρεαστεί βαθύτατα από τη συνάντησή του με τους σαμουράι, και θα βρεθεί ξαφνικά στο κέντρο μιας σφοδρής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, με μοναδικό του όπλο το αίσθημα τιμής που τον χαρακτηρίζει.
Σκηνοθεσία:
Edward Zwick
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Cruise … Nathan Algren
Ken Watanabe … λόρδος Katsumoto Moritsugu
Koyuki … Taka
Shin Koyamada … Nobutada Katsumoto
Tony Goldwyn … συνταγματάρχης Bagley
Masato Harada … Matsue Omura
Shichinosuke Nakamura … αυτοκράτορας Meiji
Timothy Spall … Simon Graham
Togo Igawa … στρατηγός Hasegawa
Billy Connolly … Zebulon Gant
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John Logan, Edward Zwick, Marshall Herskovitz
Στόρι: John Logan
Παραγωγή: Tom Cruise, Tom Engelman, Marshall Herskovitz, Scott Kroopf, Paula Wagner, Edward Zwick
Μουσική: Hans Zimmer
Φωτογραφία: John Toll
Μοντάζ: Victor Du Bois, Steven Rosenblum
Σκηνικά: Lilly Kilvert
Κοστούμια: Ngila Dickson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Last Samurai
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Τελευταίος Σαμουράι
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Ken Watanabe), σκηνικών, κοστουμιών και ήχου.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Tom Cruise) σε δράμα, δεύτερου αντρικού ρόλου (Ken Watanabe) και μουσικής.
Παραλειπόμενα
- Το στόρι του John Logan προέρχεται από μια έμπνευση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Vincent Ward. Αναλαμβάνοντας επιτελικό ρόλο στην παραγωγή, ο Ward προσπάθησε επί 4 χρόνια να του δώσει ένα πράσινο φως, προσεγγίζοντας διάφορους δημιουργούς, όπως τον Francis Ford Coppola και τον Peter Weir.
- Το σενάριο δανείζεται την έμπνευση του από την επανάσταση στη Σατσούμα το 1877, αλλά και την ιστορία του Jules Brunet, ενός γάλλου λοχαγού που πολέμησε σε εμφύλια διαμάχη στην Ιαπωνία.
- Ο χαρακτήρας του Κατσουμότο βασίστηκε σε αυτόν του θρυλικού σαμουράι Saigo Takamori (1828-1877).
- Ο Tom Cruise δεν χρειάστηκε καθόλου κασκαντέρ κατά τα γυρίσματα. Πριν αυτά ξεκινήσουν, πέρασε δύο χρόνια προετοιμασίας, τόσο στην τεχνική του σπαθιού, όσο και στην ιαπωνική γλώσσα.
- Ο κύριος όγκος των γυρισμάτων έλαβε χώρα στη Νέα Ζηλανδία, αλλά έγιναν γυρίσματα και στην Ιαπωνία.
- Ο υποψήφιος εδώ για Όσκαρ Ken Watanabe κάνει ντεμπούτο σε αμερικανική ταινία, αλλά και στην αγγλική γλώσσα.
- Με κόστος 140 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε συνολικά 456,8. Στην Ιαπωνία έκανε περισσότερες εισπράξεις από ό,τι στις ΗΠΑ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/8/2019
Επικό θέαμα στην παράδοση των κλασικών του είδους (π.χ. «55 Μέρες στο Πεκίνο»), με άριστη αναπαράσταση της εποχής και σεβασμό προς το κοινό όσον αφορά το σενάριο, που δεν τρέπεται σε υπερβολές για να εντυπωσιάσει. Όμως, τα ιστορικά στοιχεία είναι ελλιπή και δεν ξεκαθαρίζεται το νόημα του επικείμενου αφανισμού των κραταιών σαμουράι. Άξιος ο Τομ Κρουζ σε έναν ρόλο που μοιάζει να τον είχε πάντα μέσα του, αλλά παραδόξως έλειπε κι από τη φιλμογραφία του, που δεν είχε να επιδείξει πολλούς παρόμοιους επικούς ρόλους. Καλύτερος βέβαια ο Κεν Γουατανάμπε, κάτι όμως φυσιολογικό μια και παίζει «εντός έδρας». Μην απογοητευτείτε από κάποια χλιαρά σημεία κάπου στη μέση, μια κι έπεται μια εντυπωσιακότατη μάχη στο φινάλε, και μια παραπομπή στους τριακόσιους του Λεωνίδα που το Χόλιγουντ εδώ σεβάστηκε περισσότερο κι από όταν εντέλει τους εικονοποίησε.
Γενικά, ακόμα κι αν δεν αποφεύγονται οι τυπολατρίες και οι κοιλιές επί του ρυθμού, έχουμε ένα θέαμα που σε αφήνει γεμάτο, και δίνει ακόμα ένα στίγμα ότι η μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις της έβδομης τέχνης είναι η οπτικοποίηση του παρελθόντος, και ο Έντουαρντ Ζούικ δεν είναι χθεσινός ως προς αυτό (για την ακρίβεια, δεν είμαστε μακριά από το Γκλόρι του 1989). Αν γράφει ιστορία; Όχι, φυσικά, αλλά μπορεί να σας χαρίσει μια βραδιά που μπορεί να θυμάστε για αρκετό καιρό με θετικό συναίσθημα. Δεν βγαίνουν δα και κάθε μέρα τόσο προσεγμένες, αλλά και παλαιού, νοσταλγικού τύπου υπερπαραγωγές.
Βαθμολογία: