Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 20/11/2014

Ο Χάλστρομ είναι μια παράξενη περίπτωση σκηνοθέτη που πάντα μου προκαλεί εντύπωση. Δε μπορώ να θαυμάσω τις ταινίες του αλλά δε μπορώ για καμία(απ’ όσες έχω παρακολουθήσει, προφανώς) να πω ότι δε βλέπεται, γιατί επιλέγει συνήθως έναν ανώδυνο τρόπο να παρουσιάσει τα θέματά του. Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ : “ανώδυνος σκηνοθέτης”. Ο σκηνοθέτης δηλαδή που ποτέ δεν του βρήκες κάτι ιδιαίτερο, η θεματολογία των περισσότερων ταινιών του σε αφήνει αδιάφορο αλλά όταν τις παρακολουθείς, το κάνεις με αρκετή ευκολία, έστω κι αν στο τέλος δε σου έχει μείνει κάτι.

Στο The Hundred-Foot Journey, ο Λάστρομ βάζει στο τραπέζι το φαγητό και προσπαθεί να διηγηθεί μια ιστορία με βάση αυτό. Από τη μία οι Ινδοί και η διαφορετική τους γαστρονομική κουλτούρα και από την άλλη οι Γάλλοι και τα μινιμαλιστικά τους πιάτα. Από τη μία ο πλούτος, από την άλλη η φτώχεια. Ο ρατσισμός και η βία του περνούν στιγμιαία από το κάδρο του Χάλστρομ και δε μένει στο ζήτημα αυτό παρά για ένα πεντάλεπτο, για να καταλήξει εκεί που ούτως ή άλλως ξέραμε όλοι πως θα καταλήξει. Η αγάπη και η δύναμη της αγάπης, η οικογένεια και η δύναμη της οικογένειας, η ευτυχία δεν έρχεται με το χρήμα, ο έρωτας και τα συναφή. Παρ’ όλ’ αυτά, όπως είπα και πριν, τα καταφέρνει ανώδυνα, να με κρατήσει ως το τέλος κι ας μη θυμάμαι πολλά από το φιλμ.

Λοιπόν, για να μην είναι άδικος, υπάρχει μια ατάκα στο φιλμ, η οποία με βρήκε απολύτως σύμφωνο και τη συγκράτησα. Ο νεαρός πρωταγωνιστής έχει χάσει τη μαμά του σε νεαρή ηλικία και επειδή μαγείρευαν μαζί, κάποιες μυρωδιές φαγητών του τη θυμίζουν. Η ατάκα που χρησιμοποιεί κάποια στιγμή μέσα στο φιλμ είναι η εξής: “Το φαγητό είναι αναμνήσεις”. Για να το παραφράσω λίγο, θα έλεγα: “Οι μυρωδιές είναι αναμνήσεις”. Μη μου πείτε ότι δε συμφωνείτε, ότι δεν έχετε συνδυάσει τη μυρωδιά κάποιου φαγητού με ένα δικό σας πρόσωπο ή με ένα χώρο. Για παράδειγμα, δε γίνεται όταν μυρίσω τηγανίτες να μη θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, τα πρωινά του χειμώνα, που η γιαγιά ετοίμαζε το πρωινό μας. Δε μπορώ να μη θυμηθώ τη μάνα μου, το σπίτι μου, όταν από κάπου έρχεται η μυρωδιά της σπανακόπιτας! “Το φαγητό(οι μυρωδιές) είναι αναμνήσεις”, λοιπόν. Αυτό κρατάω από το The Hundred-Foot Journey.

Κατά τα άλλα, Έλεν Μίρεν και Ομ Πούρι κλέβουν εύκολα την παράσταση χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Τρίτη και τελευταία φορά που θα το πω: ανώδυνο φιλμ. Τίποτα ιδιαίτερο, θα το ξεχάσετε την επόμενη μέρα αλλά δε θα σας κουράσει στη θέασή του.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 30/8/2015

Η απόλυτη feel-good ταινία με τη συνταγή προσεγμένη σε όλα της τα στοιχεία. Από ένα βιβλίο μπεστ-σέλερ, σε παραγωγή Στίβεν Σπίλμπεργκ και Όπρα Γουίνφρεϊ, και σε σκηνοθεσία του δημιουργού του «Chocolat» κι άλλων ευαίσθητων δραμεντί Λάσε Χάλστρομ, και με την πειστική παρουσία της Έλεν Μίρεν έχουμε μια γλυκιά ιστορία που συνδυάζει το γαλλικό με το ινδικό φολκλόρ και χειρίζεται τις ψυχολογικές, πολιτισμικές κι αισθηματικές συγκρούσεις και συμφιλιώσεις με τρόπους ανώδυνους, ωστόσο καλοζυγιασμένους και σχετικά ψύχραιμους. H εκλεπτυσμένη γαλλική κουζίνα εναντίον της ινδικής με τα μπαχάρια, η μαντάμ που θα σαγηνευτεί από το εσωτερικό ποιόν του αντιπάλου της, η μικρή κοινωνία που θα μεταλλάξει απόψεις. Πράγματα χιλιοειπωμένα, όμως δοσμένα με φρεσκάδα και τέχνη, προσφέρουν στον θεατή μια ανάπαυλα από τα σκληρά κοινωνικά δράματα και τα ζαχαρώδη χολιγουντιανά παρασκευάσματα. Μικροί στόχοι, μεγάλη δεξιότητα.

Βαθμολογία: