Ο Τζον Χόλαρ είναι ένας βιοπαλαιστής συγγραφέας κόμικ στη Νέα Υόρκη, που αναγκάζεται να γυρίσει σπίτι του, όταν διαγνώνουν στη μητέρα του, τη Σάλι, όγκο στον εγκέφαλο. Πίσω εκεί όπου μεγάλωσε, ο Τζον πέφτει άμεσα σε προβλήματα με τη δυσλειτουργική του οικογένεια, τον αντίπαλο του από το σχολείο και μια υπερβολικά διακαή πρώην φιλενάδα, καθώς αντιμετωπίζει την επικείμενη πατρότητα πλάι στη φίλη του, Ρεμπέκα, πίσω στη Νέα Υόρκη.
Σκηνοθεσία:
John Krasinski
Κύριοι Ρόλοι:
John Krasinski … John Hollar
Margo Martindale … Sally Hollar
Richard Jenkins … Don Hollar
Sharlto Copley … Ron Hollar
Anna Kendrick … Rebecca
Josh Groban … αιδεσιμότατος Dan
Mary Elizabeth Winstead … Gwen
Randall Park … Δρ Fong
Charlie Day … Jason
Mary Kay Place … Pam
Tonea Stewart … Latisha
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jim Strouse
Παραγωγή: Ben Nearn, Tom Rice, Allyson Seeger
Μουσική: Josh Ritter
Φωτογραφία: Eric Alan Edwards
Μοντάζ: Heather Persons
Σκηνικά: Daniel B. Clancy
Κοστούμια: Caroline Eselin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Hollars
- Ελληνικός Τίτλος: The Hollars
Παραλειπόμενα
- Σύμφωνα με τον Krasinski, ο Richard Jenkins “εκβίασε” τη συμμετοχή του, που ήρθε με την προϋπόθεση πως θα έμπαινε στο καστ και η Margo Martindale.
- Ως ανεξάρτητη παραγωγή, με πρεμιέρα στο Sundance, είχε χαμηλό κόστος, 3,8 εκατομμύρια δολάρια. Οι εισπράξεις όμως ήταν ακόμα πιο κάτω, στα 1,1.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/4/2017
Ο αναγνωρισμένος ηθοποιός, αλλά μάλλον τετριμμένος ως σκηνοθέτης Τζον Κρασίνσκι πάει ένα βήμα καλύτερα από την πρώτη του ταινία, μα κάνει το λάθος να επιλέξει ένα θέμα που έχει γίνει κανόνας των ανεξάρτητων ταινιών. Στην τόσο μακρά λίστα των δραμεντί με κεντρικό πυρήνα την επιστροφή ενός ήρωα στα πάτρια εδάφη του, το συγκεκριμένο φιλμ δεν έχει να προσθέσει τίποτα το νέο, απλά προσπαθεί να είναι ευπαρουσίαστο, σαν να ήταν το διδακτορικό ενός καλού φοιτητή. Πράγματι, ο Κρασίνσκι εκμεταλλεύεται τους καλούς ηθοποιούς που έχει στη διάθεση του (Μάργκο Μάρτιντεϊλ, Σάρλτο Κόπλεϊ και Ρίτσαρντ Τζένκινς), ευτυχώντας στην κατασκευή ενός ευχάριστου κλίματος. Το χιούμορ του είναι ανά στιγμές αρκετά εύστοχο, αλλά το μελόδραμα του δεν σε κερδίσει, παρότι σου μιλάει με ευθύτητα και ρεαλισμό. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, δεν βρίσκεις ποτέ την απώτερη ουσία της παρακολούθησης. Ούτε μια αληθινή σάτιρα, ούτε κάτι πρωτόγνωρο.
Βαθμολογία: