
Βόρεια Φινλανδία, 1944. Τις τελευταίες σκοτεινές μέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένας μοναχικός χρυσοθήρας διασταυρώνεται με ναζί στρατιώτες που του κλέβουν τον χρυσό. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτουν πως δεν είναι ένας συνηθισμένος χρυσοθήρας. Είναι ένας Sisu, ένας θρυλικός πρώην κομάντο με ασύλληπτο κουράγιο και αδιανόητη αποφασιστικότητα απέναντι στις πιο δύσκολες συνθήκες. Όπως και να επιτεθούν οι ναζί, αυτή η φονική μηχανή θα φτάσει στα άκρα για να πάρει πίσω τον χρυσό. Ακόμα και αν χρειαστεί να σκοτώσει όλους τους ναζί που θα βρεθούν στο διάβα του.
Σκηνοθεσία:
Jalmari Helander
Κύριοι Ρόλοι:
Jorma Tommila … Aatami Korpi
Aksel Hennie … Bruno Helldorf
Jack Doolan … Wolf
Mimosa Willamo … Aino
Onni Tommila … Schutze
Arttu Kapulainen … Rower
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jalmari Helander
Παραγωγή: Petri Jokiranta
Μουσική: Juri Seppa, Tuomas Wainola
Φωτογραφία: Kjell Lagerroos
Μοντάζ: Juho Virolainen
Σκηνικά: Otso Linnalaakso
Κοστούμια: Anna Vilppunen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Sisu
- Ελληνικός Τίτλος: Sisu
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Σίτζες.
Παραλειπόμενα
- Ο Jalmari Helander βρίσκονταν στον Καναδά, με σκοπό το γύρισμα μιας κωμωδίας επιστημονικής φαντασίας. Η πανδημία όμως του COVID-19 ανάβαλε τα γυρίσματα. Τότε ο Helander επέστρεψε στην πατρίδα του, έγραψε πολύ γρήγορα το συγκεκριμένο σενάριο και το γύρισε.
- Ο Paul Anderson ήταν να πάρει αρχικά τον ρόλο του επικεφαλής των SS.
- Ο Helander κατονόμασε το πρώτο Ράμπο (του 1982) ως κύρια πηγή έμπνευσης του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/5/2023
Καμία έκπληξη μια τέτοια δουλειά από λογαριασμό του Jalmari Helander, μια και από τις αρχές της πορείας του δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ρότα. Μιλάμε για ακόμα μία ταραντινική βουτιά στο παρελθόν των b-movies, και μάλιστα πιο κοντά στη «ρίζα του κακού», παραπέμποντας άμεσα στην grindhouse δυάδα των Tarantino-Rodriguez. Μάλιστα έχει συγκεκριμένα δάνεια -ως μίξη- τόσο από το Death Proof ως στήσιμο όσο και το Planet Terror ως θέαμα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών που αναφέρω και ίσως τείνουν προς το «το έχουμε ξαναδεί»; Διασκεδαστικότατο!
Η ουσία μιας b-movie δεν ήταν ποτέ τα πόσα χρήματα είχες να δαπανήσεις για αυτήν, ακόμα κι αν ήταν αυτός ο λόγος της γέννησης-ύπαρξης τους. Το σύγχρονο σινεμά, και δη αυτό που έχει διαθέσιμους πόρους, άντλησε από μέσα τους το μεράκι που έκρυβε το -ας το αποκαλέσω πρόχειρα- «guerilla-σινεμά», αναπαλαιώνοντας το όχι με το τρέχει ένα συνεργείο σε κατσάβραχα, αλλά στο να βγει ξανά στην οθόνη η ψυχή τους. Πολλοί απέτυχαν ως τώρα, κυρίως αυτοί που το συνδύασαν με ένα σινεμά υψηλού προϋπολογισμού και στουντιακών απαιτήσεων, αλλά ο Helander μετά το κάνω-χάρες διάλειμμα του Big Game, συνεχίζει να το υπηρετεί όπως του πρέπει.
Όχι, δεν βρήκα εδώ μέσα εκείνη την υψηλή ποιότητα που ένας Tarantino μάς έχει χαρίσει ουκ ολίγες φορές σε παρόμοιες περιπτώσεις, αλλά ένα «σφηνάκι» που μόνο η λέξη «γουστάρω» τού ταιριάζει ως κριτική. Τόσο η διάρκεια του όσο και η λιτότητα του δεν σου δίνουν την ευκαιρία να χορτάσεις «γούστο», αλλά ούτε και κάποιες sci-fi υπερβολές κρίνονται ιδανικές για αυτό που θα θέλαμε να δούμε (ακριβώς το ίδιο λάθος με το συγγενικό Shadow in the Cloud). Είναι εντέλει αυτή η πανταχού παρουσία της μη σοβαρότητας, ενός υποδόριου μαύρου χιούμορ που παραπέμπει άμεσα σε κόμικ που σε κερδίζει, και δένει με αυτά τα απίθανα που «βλέπουν τα ματάκια» σου. Είναι ένα νέο-γουέστερν, είναι ένα ναζί-exploitation, ένας βωβός σαμουράι σε αποστολή εκδίκησης… σημασία ελάχιστη έχει κι αυτό. Απώτερη σημασία εδώ έχει πως ο χαβαλές είναι ξεκάθαρος, πως η όλη νοηματική που απορρέει είναι ηθελημένα αστεία, και πως ο Helander λογικά πέρασε απίθανα κατά τα γυρίσματα αλλά και στην καρέκλα της μονταζιέρας.
Μην το δείτε λοιπόν για να το κρίνετε ακόμα κι ως προς το είδος του, είναι στάνταρ λάθος τακτική εν προκειμένω, αλλά για να κάνετε γούστο επί μιάμιση ώρα. Κι αυτό ισχύει ακόμα κι αν το σβήσετε έπειτα από τη μνήμη σας, σαν ένα ανέκδοτο που γελάσατε όταν το ακούσατε, αλλά δεν μπορείτε πια να το θυμηθείτε.
Βαθμολογία: