Seized

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 12/7/2021

Ο Σκοτ Άντκινς είναι ένας ηθοποιός ταινιών δράσης για τον οποίο την εκτίμησή μου έχω αναφέρει αρκετές φορές. Γράφει εκπληκτικά στην κάμερα σαν φυσική παρουσία και οι αθλητικές του ικανότητες είναι ικανές να εντυπωσιάσουν, ακόμα και χωρίς πολύ καλή κινηματογράφηση. Σε όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του δεν έχει καταφέρει να γίνει ακριβώς πρώτο όνομα γενικά αλλά τουλάχιστον στο είδος του έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Ο Άντκινς κινείται κυρίως με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε “δεύτερες” παραγωγές και λίγο- πολύ γνωρίζεις από την αρχή τι θα δεις. Οι καλύτερες πρωταγωνιστικές στιγμές του, εννοώντας τις ταινίες που είναι πιο ενδιαφέρουσες και από κινηματογραφική άποψη, τυχαίνει να είναι από τις συνεργασίες του με τον σκηνοθέτη Άιζακ Φλορεντάϊν, ικανότατο στην κινηματογράφηση της δράσης και των πολεμικών τεχνών. Ο λόγος λοιπόν που αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην ταινία Seized είναι η ανάμιξη των δύο τους στους συντελεστές.

Η πλοκή όπως ήταν αναμενόμενο δεν κάνει την έκπληξη. Πρώην εκτελεστής ζει μακριά από την παλιά ζωή του και εργάζεται πια ως υπεύθυνος ιστοσελίδας (ή κάτι τέτοιο…). Εδώ και δέκα πέντε χρόνια το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μεγαλώσει σωστά το γιο, πράγμα πολύ δύσκολο μετά το θάνατο της γυναίκας του. Η παλιά ζωή του όμως δεν τον έχει ξεχάσει τελείως. Ο αρχηγός ενός καρτέλ απαγάγει το γιο του και τον ενημερώνει ότι για να τον πάρει πίσω θα πρέπει να σκοτώσει έναν προς έναν όλους τους προσωπικούς αντιπάλους των εγκληματικών συνδικάτων.

Εδώ έχουμε μια από τις πιο αδύναμες στιγμές των Άντκινς και Φλορεντάϊν. Οι μονομαχίες είναι πάρα πολύ καλές αλλά χωρίς κάτι διαφορετικό. Θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε οποιαδήποτε άλλη ταινία χωρίς να αλλάξουν πολλά. Το πρόβλημα είναι οι σκηνές που παρεμβάλλονται της δράσης, οι οποίες είναι πραγματικά κακογραμμένες, είτε έχουν να κάνουν με τον πρωταγωνιστή και τον γιο του είτε παρακολουθούμε τους διαλόγους ανάμεσα στα μέλη των εγκληματικών συνδικάτων. Προσχηματικά είναι όλα, θα μου πεις, για να προχωρήσει στις σκηνές δράσης αλλά δυστυχώς εδώ έχει γίνει μηδαμινή δουλειά στους χαρακτήρες, οπότε η δράση είναι μεν καλογυρισμένη, δεν βρίσκει όμως συναισθηματική ικανοποίηση ο θεατής σε αυτή. Θέλω να πω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι όταν χρησιμοποιείς το κλασικό πια στήσιμο μιας περιπέτειας, που θέλει αγαπημένο πρόσωπο του πρωταγωνιστή να σκοτώνεται ή να απάγεται, τότε θα έπρεπε η δράση να έχει κάποιον αντίκτυπο συναισθηματικό και σε εμάς (τους θεατές), να θέλεις, με λίγα λόγια, ο ήρωας να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Εδώ αυτό δεν μου δούλεψε.

Δεν φταίει βέβαια μόνο το σενάριο για τυχόν θέματα. Έχει και ο σκηνοθέτης την ευθύνη του, όταν τρώει χρόνο από την ταινία με πλάνα που νιώθεις ότι θα έπρεπε να έχουν τελειώσει τριάντα δεύτερα πιο πριν ή να μην υπάρχουν καν. Επίσης, ο Άντκινς δεν είναι πολύ μέσα στο πνεύμα του ρόλου του εδώ. Στις πολεμικές τέχνες του είναι άψογος, ενδιάμεσα όμως φαίνεται να μην το έχει δουλέψει πολύ και είναι κρίμα γιατί τα τελευταία χρόνια φαινόταν να υπάρχει εξέλιξη στο ερμηνευτικό κομμάτι.

Μόνο για τους φίλους λοιπόν του πρωταγωνιστή προτείνεται το συγκεκριμένο φιλμ και για αυτούς δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα ικανοποιηθούν, καθώς κι εγώ ανήκω σε αυτούς αλλά η ταινία δεν με κέρδισε.

Βαθμολογία: