Quantum of Solace

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/10/2008

Ο Τζέιμς Μποντ δεν είναι πλέον ένας κόμικ χαρακτήρας, ίνδαλμα για κάθε αρσενικό έφηβο που θέλει να ταξιδεύει όλο τον κόσμο, στο πλάι πάντα όμορφων γυναικών. Δεν είναι ούτε ο αριστοκράτης υπεράνθρωπος, που τον συναντούσαμε περισσότερο στον ύπνο μας, στα υπερβατικά όνειρα μας. Δεν είναι ούτε το πόστερ κάθε νεαρής μαθήτριας, πλέον επιβάλλεται να συμφωνείς και με τον τύπο του. Ο Μποντ ζει, επιτέλους, την ουσιαστικότερη ανανέωση, που έγινε ποτέ σε κινηματογραφικό ήρωα. Ή θα γινότανε αυτό, ή θα γύρναγε στις μέρες του Roger Moore, δηλαδή στο χάος. Διάλεξε και πήρε!

Ο Daniel Craig είναι ο πιο ανθρώπινος υπεράνθρωπος ήρωας του κινηματογράφου και επάξια κατακτάει και τους νοσταλγούς της μακρόβιας σειράς, μαζί με τη νεολαία, λόγω του ατίθασου-επαναστατικού του ύφους. Είναι ανθρώπινος επειδή λειτουργεί με το συναίσθημα και όχι το αφοπλιστικά cool ύφος των προκατόχων του (την εξίσου συναισθηματική περίπτωση του Timothy Dalton, μάλλον θα την προσπεράσατε και εσείς…). Ματώνει, κουράζεται, λερώνεται (πολύ σημαντικό αυτό), τσαλακώνεται, χτυπά η καρδιά του. Ένας ήρωας με τον οποίο μπορείς να εξομοιωθείς, να ζήσεις μαζί του τις αγωνίες σου. Όμως, είναι και πιο σούπερ-ήρωας από ποτέ. Αφού διαβαίνει μέσα από τις -οπτικά- πιο δύσκολες δοκιμασίες που του έτυχαν ποτέ, βγαίνει ζωντανός και… κύριος. Κι όταν λέω «πιο δύσκολες», εννοώ ανθρώπινα πιο δύσκολες, δηλαδή καταστάσεις που βιώνει το «κορμί» του θεατή, προσωπικές κόντρες που ανήκουν στο υποσυνείδητο μας και όχι στον υπερβατικό πλανήτη ενός κόμικ.

Το Quantum of Solace παίρνει τα πράγματα από εκεί ακριβώς που τα άφησε το Casino Royale. Μοιάζει σαν πρώτο σίκουελ μιας νέας σειράς, παρά η 22η περιπέτεια ενός «γέρικου» ήρωα. Είναι μια εντελώς νέα σειρά ταινιών, χωρίς, πάλι, να χάνεται μέσα της το πιο αγαπημένο μας νούμερο… το 007. Όμως, οι συντελεστές του Quantum δεν είναι αυτοί του Casino, και έτσι έχουμε τις πρώτες αναπόφευκτες συγκρίσεις. Ή καλύτερα να μην τις πούμε συγκρίσεις, αλλά επαναλήψεις και διαφορές. Και στα δύο νικητής βγαίνει το Casino. Η έκπληξη του νέου χαρακτήρα και των νέων 007 ηθών έχει χαθεί, αφού ανήκει στην αδηφάγα, διετή, μνήμη μας. Πολύ απλά, δεν υπάρχει καμία ανανέωση στην ανανέωση, κάποιο καινούργιο τεχνολογικό ή σκηνοθετικό «γκάτζετ» που θα κάνει το μπαμ. Οι δυναμικές σκηνές δράσης, ειδικά μία από αυτές είναι απίστευτη, υπάρχουν προς τέρψη του ματιού και όχι προς δημιουργίας νέου μύθου.

Η επιλογή ενός ποιοτικού σκηνοθέτη, σαν τον Marc Forster, αποδεικνύεται τέλεια και… μετριότατη! Το σενάριο είναι, ιδεολογικά και σε γενική σύλληψη, το πιο ουσιαστικό και πολιτικά σωστό που έγινε ποτέ στη σειρά. Η παγκόσμια εξουσία μικρογραφείται στην αναστάτωση του παγκόσμιου χάρτη, για το ποταπό οικονομικό κέρδος. Οι σεναριογράφοι κλείνουν το μάτι προς τους εχθρούς των ΗΠΑ (και όμως), λες και ο δικός μας Γαβράς εμπνεύστηκε το στόρι. Η επίκαιρη Βολιβία είναι στο στόχαστρο μιας επικείμενης χούντας, υπό την συμπαράσταση ενός οργανισμού, πιο πάνω και από την παντοδυναμία της αστερόεσσας.

Όμως, μια ταινία Μποντ τη βλέπουμε και θέλουμε να τη βλέπουμε, πρωτίστως, για άλλους λόγους. Από πλευράς δράσης, ο Forster έχει μαζί του ένα τεχνικό επιτελείο που δεν μπορεί να κάνει λάθος. Κάθε γρήγορη σκηνή έχει την απαραίτητη δόση αδρεναλίνης, που τόσο ελπίζαμε να έχει. Παρά ταύτα, για αρκετή ώρα γίνεται το κλασικότερο λάθος σε ταινίες δράσης, και αυτό ονομάζεται «κοιλιά». Σε αυτή την ώρα αναπτύσσεται ένα σενάριο που είναι μεν πολιτικά ορθό, δεν έχει όμως την κίνηση να δικαιολογήσει την πολύωρη κάμψη της δράσης και την «εξάτμιση» του ιδρώτα από τα πρόσωπα μας. Ανθρώπινα δεινός και αληθινά κακός ο «κακός» της ταινίας (πολύ ποιοτική η επιλογή του Mathieu Amalric), ασθενής η παρουσία του σεξουαλικού στοιχείου, πολύ λίγη, όχι οπτικά, η Olga Kurylenko ως Bond Girl.

Αυτόνομα είναι από τις καλύτερες Μποντ ταινίες που έχουν δει τα μάτια μας. Όμως, συγκρίσιμα με το Casino Royale είναι κατώτερο και ποιοτικά και σε δράση και στο ότι έχουμε απλή επανάληψη και όχι ανανέωση. Ο Daniel Craig μόνο συναισθηματικά τοποθετείται δεύτερος πίσω από τον Sean Connery, αφού είναι ο απόλυτος ήρωας που μπορούμε να ζήσουμε, να συμπονέσουμε και να τρέξουμε μαζί του. Ο Marc Forster δεν κάνει την ποιοτική διαφορά για μια ταινία δράσης, αλλά προσφέρει το πιο σχηματικά ορθό σενάριο στη σειρά. Φυσικά και του συγχωρούμε την πολύωρη κοιλιά στην περιπέτεια, φυσικά του συγχωρούμε τον ασθενές του σεξισμό (ίσα-ίσα), φυσικά και σας προτείνω να μη χάσετε την 22η περιπέτεια του μακροβιότερου κινηματογραφικού ήρωα, αν και συμπεριφέρεται, για το καλό της, σαν δεύτερη μιας νέας σειράς. Αν διατηρηθεί αυτή η λογική ανανέωσης και στο μέλλον, κι ο εγγονός μου θα βλέπει Τζέιμς Μποντ…

Βαθμολογία: