Φονική Ζώνη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/1/2021

Μπορεί η νέα ταινία του «κάηκα στην -αμερικανική- πορεία» Mikael Hafstrom να έχει βάλει στο μπλέντερ ένα κάρο διάσημες παραγωγές από το 1980 κι έπειτα, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να κάνει κάτι το νέο. Μα, από την άλλη, κακώς το ονομάζουμε κι αυτό νέο, καλύτερα θα ήταν να το αποκαλέσουμε «νέα συνθήκη». Κι αυτό αφορά μια πιο γειωμένη θεώρηση που υπάρχει εδώ και καμιά δεκαετία πάνω στα sci-fi, που θέλουν να μοιάζουν πρωτίστως με καθαρόαιμη ταινία δράσης, παρά με κάτι που ίσως και να υπάρχει σε ένα πολύ μακρινό μέλλον. Έχουμε άραγε πλησιάσει τόσο πολύ σε αυτό το sci-fi μέλλον, που δεν μπορούμε να φανταστούμε το ακόμα παρακάτω;..

Έτσι, οι πολεμιστές ρομπότ του Neill Blomkamp (District 9, Chappie) συνοδεύουν έναν «προσγειωμένο» Εξολοθρευτή σε μια δράση κοντά σε ταινίες σαν το Elysium ή… το Μέρα Εκπαίδευσης. Κι αυτές οι αναφορές είναι ελάχιστες μπροστά σε όσες έχουν συσσωρευτεί ειδικά τα τελευταία έτη. Ίσως όμως εδώ ο λοχαγός Λίο να σας φέρνει περισσότερο σε κλασικό υπερήρωα (βοηθάει και η παρουσία του Anthony ‘Falcon’ Mackie), παρά σε κάτι το ρομποτικό. Όχι κατακριτέο βέβαια κάτι τέτοιο, μια και είναι σίγουρο ότι η πολεμική βιομηχανία περιμένει το πώς και πώς για την κατασκευή κάτι παρόμοιου, παρά ενός αναλώσιμου φαντάρου.

Κι εντέλει, μένεις να κριτικάρεις το φιλμ πρωτίστως ως ταινία δράσης, και δευτερευόντως ως επιστημονική φαντασία. Και πάλι όμως κουτουλάς πάνω στο τετριμμένο της μαθηματικής λογικής που θέλει να θυσιάζει εύκολα λίγους για χάρη των πολλών, και της συναισθηματικής-ανθρώπινης που προτιμά να το παλέψει ως το τέλος μήπως και σωθούν όλοι. Ωραίο το δίλλημα, αλλά το έχουμε ήδη επεξεργαστεί αρκετές φορές στο σινεμά, για να μπούμε και τώρα στον κόπο.

Καλό το ντεκόρ μιας διαλυμένης Ευρώπης, σε ισοζυγία και η πολιτική αντιμετώπιση Ανατολής-Δύσης, αν κι εν κατακλείδι πάλι οι Αμερικανοί είναι οι πιο άνθρωποι, αλλά κι αυτοί που κρατούν τις μοίρες της όλης ισορροπίας… Από την άλλη, η δράση έχει τις στιγμές της, οι ρομποτικοί στρατιώτες θα μπορούσαν να γίνουν πιο εκμεταλλεύσιμοι, ενώ ως σενάριο απλά «περπατάει».

Μήπως όμως είναι και ένα πισωγύρισμα για παραγωγή του Netflix, που έκανε αμάν και πώς να αρχίζει να μας παρουσιάζει αυθεντικές και όχι αναμασημένες ιδέες; Μήπως υπάρχει μόνο και μόνο για να θυμίζει πολλά στον συνδρομητή του και να τον κάνει εύκολα να πατήσει το «watch», αντί να ρισκάρει με μια εναλλακτική πρόταση; Φοβάμαι πως προσωπικά θα απαντούσα καταφατικά και στα δύο.

Βαθμολογία: