Operation Fortune: Η Μεγάλη Απάτη

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 4/1/2023

Χωρίς να κουβαλά την αξίωση ότι πρόκειται για ριζοσπαστικό σινεμά, η νέα δημιουργία του Γκάι Ρίτσι αποδεικνύεται αναζωογονητική μέσα στην παλιομοδίτικη προσέγγισή της. 25 χρόνια μετά τη σκηνοθετική πρόταση που έκανε με τις “Δύο Καπνισμένες Κάνες”, ο φρέσκος αέρας εδώ αφορά τη βιομηχανική προσέγγιση του σινεμά δράσης. Πολύ μακριά από τα εννιαψήφια ποσά των “Επικίνδυνων Αποστολών”, ο Ρίτσι εκπροσωπεί σήμερα ένα σινεμά υπό εξαφάνιση, το σινεμά είδους με τον αξιοπρεπή προϋπολογισμό, τις τίμιες εισπράξεις και, το σημαντικότερο όλων, τις πρωτότυπες ιστορίες.

Με πλήρη επίγνωση της ταινίας που θέλει να πραγματώσει, ο Ρίτσι δίνει εξαρχής το στίγμα του με όλα τα επιμέρους στοιχεία να είναι σχεδιασμένα υπέρ του, είτε πρόκειται για την κίνηση της κάμερας είτε το suave βρετανικό στιλιστικό κομμάτι. Αφηγείται μια απλή και σαφή ιστορία με ξεκάθαρο τρόπο, και παρότι αν αποδομήσεις το σενάριο μένει ένας έντονος όγκος παράθεσης γεγονότων, η έξυπνη και εμποτισμένη στο χιούμορ φλεγματική γραφή του προσδίδει ένα αθεράπευτα διασκεδαστικό και κουλ αποτέλεσμα.

Η αυτονομία της ιστορίας επιτρέπει σε όλους τους δημιουργικούς συντελεστές να παίξουν με την παρουσίαση των πολύχρωμων χαρακτήρων στο κομμάτι της ιστορίας που αναλογεί στον καθένα, χωρίς την πίεση να συμμετέχουν σε αλυσίδες καταιγιστικών αλλά απρόσωπων σκηνών δράσης. Η ψυχή της ταινίας και το πιο καλοδουλεμένο κομμάτι της είναι οι χαρακτήρες της, δίνοντας τη δυνατότητα σε ηθοποιούς που κουβαλούν στη φιλμογραφία τους συμμετοχές σε δεύτερης διαλογής ταινίες δράσης να επιστρατεύσουν τις ικανότητές τους υπό τις οδηγίες ενός ξεχωριστού δημιουργού που μένει πιστός στο όραμα και το στιλ που όρισε από τις απαρχές του.

Ο Ρίτσι δεν δείχνει την πρόθεση να εξελίξει την τεχνική του, εν τούτοις είναι φανερό ότι έχει θέσει αυστηρά όρια στον εαυτό του. Διαθέτει ένα εκ του φυσικού του εντυπωσιακό καλάθι παιχνιδιών όσον αφορά την κάμερα και το μοντάζ, το οποίο όμως είναι ενδελεχώς αρχειοθετημένο και η χρήση τους γίνεται με επιμέλεια, δηλαδή πολύ μακριά από τη χαοτική εποχή της “Αρπαχτής” και του “Revolver”. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκει τη γοητεία ακόμα και σε διεκπεραιωτικές σκηνές και να δίνει στον θεατή ένα έξυπνο εύρημα οπτικής σημασίας που πάνω απ’ όλα θα τον ευχαριστήσει.

Μεγάλη σημασία έχει το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι παράγωγα της σημερινής εποχής. Ο μυώδης όγκος του Τζέισον Στέιθαμ μπορεί να υποστηρίξει το εκλεπτυσμένο στιλ σε ρούχα και συνήθειες χωρίς να απαιτεί πολιτιστικό υπόβαθρο, ενώ παραμένει εμφατικά σοβαρός ακόμα και σε χαοτικές καταστάσεις. Η Όμπρεϊ Πλάζα πραγματοποιεί μια πιο ουσιώδη προσθήκη στην καριέρα της από το “Έμιλυ η Κακοποιός” παίζοντας με εκφάνσεις της γυναικείας συμπεριφοράς για να χειριστεί τους άντρες που την περιβάλλουν, ενώ εκφέρει τις πρόστυχες ατάκες της με σαγήνη και όχι με χυδαιότητα. Ο Τζος Χάρτνετ, που πάντα ήταν φίλος αυτών των ταινιών (βλέπε “Το Στοίχημα του Σλέβιν”), επενδύει στην κωμικότητα του ρόλου του και στην αλληλεπίδρασή του με τον χαρακτήρα του Χιου Γκραντ.

Παρότι πρόκειται για έναν ρόλο που σε εξωτερικό επίπεδο μπορεί να υποδυθεί με κλειστά μάτια, ο Γκραντ παρουσιάζει στην οθόνη το σύγχρονο πρόσωπο του κακού. Μακριά από τους μεγαλομανείς μεγιστάνες του παρελθόντος, ο χαρακτήρας του Γκρεγκ Σίμοντς είναι ο ζάμπλουτος απατεώνας που πίσω από το παραμύθι του αυτοδημιούργητου μετατρέπει τις παράνομες πρακτικές του σε ιδιοσυγκρασιακές ικανότητες με φιλοσοφημένες βάσεις. Και ως σπουδαίος ηθοποιός, ο Γκραντ τον ξεγυμνώνει, ανά στιγμές σπάει πλάκα μαζί του αλλά δεν τον γελοιοποιεί ούτε στιγμή.

Αν κάποιοι χαρακτήρες φαίνονται να προέρχονται από διαφορετικές ιστορίες, όλα ταιριάζουν πολύ καλά και η αλληλεπίδρασή τους στο σύνολο είναι ο καλύτερος λόγος για να παρακολουθήσετε αυτή την ταινία. Είτε πρόκειται για τη διακωμώδηση της μυστικής υπηρεσίας είτε για το επιτηδευμένα ασαφές αντικείμενο που πρέπει να ανακτηθεί, η χιουμοριστική απόλαυση είναι πάντα σε πρώτο πλάνο και ενδεχομένως να μπορείτε να την ξαναδείτε με την ίδια ζέση αφού δεν πρόκειται για μια ιστορία αξιομνημόνευτη. Είναι όμως ιδανική για τον Ρίτσι που ξέρει τι θέλει να προσφέρει, και το κυριότερο, τι θέτει σε λειτουργία ώστε να το πετύχει.

Βαθμολογία: