On the Rocks

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 29/11/2020

Η Sofia Coppola, όσο κι αν δεν έχει αγκαλιαστεί τόσο από το ευρύ κοινό σε σύγκριση με άλλα σκηνοθετικά ονόματα που ανήκουν στην ίδια φουρνιά με αυτήν, μπορεί σίγουρα να αισθάνεται υπερήφανη για το ότι από φιλμ σε φιλμ και από είδος σε είδος έχει καθιερώσει ένα άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος που συνδυάζει προσγειωμένη τρυφερότητα και υποδόρια μελαγχολία, και για το ότι σε μια εποχή κυνισμού επιμένει σε έναν ουσιώδη ρομαντισμό ως προς την αντιμετώπιση των χαρακτήρων της στην πλειοψηφία των δημιουργιών της. Κι ακόμη και αν δεν έχει επαναλάβει την καλλιτεχνική επιτυχία των «Αυτόχειρων Παρθένων» και του «Χαμένοι στη Μετάφραση», το γεγονός πως έχει διατηρήσει διαχρονικά τις προαναφερθείσες κινηματογραφικές αρετές της, καθιστά κάθε νέα ακυκλοφόρητη ταινία της πολυαναμενόμενη.

Δυστυχώς, το «On the Rocks», παρότι σίγουρα έχει τα περισσότερα από τα συστατικά του σινεμά της, αποτελεί ταυτόχρονα μια μικρή απογοήτευση. Και αυτό συμβαίνει επειδή το δράμα που βρίσκεται στον σκελετό του σεναρίου έχει μια πορεία τόσο ανώδυνη κι ακίνδυνη, που θα μπορούσε κανείς να πει και ότι το σύνολο δεν έχει λόγο ύπαρξης, κάτι που παρά τρίχα δεν συμβαίνει λόγω των αρετών της Coppola που δίνουν το «παρών» εδώ. Είναι προφανές ότι το όλο εγχείρημα έχει μια προσωπικού χαρακτήρα σημασία για την Coppola (κάλλιστα μπορεί να ερμηνευτεί και σαν ένα γράμμα προς τον θρυλικό στον χώρο της καλλιτεχνικής του ιδιότητας μπαμπά της, με ισόποσες δόσεις παραπόνων και αγάπης), αλλά αυτήν τη σημασία δεν μπορεί εδώ να τη μεταφράσει και σε δραματουργία με εκτόπισμα. Και σε επίπεδο τόνου εντοπίζεται μια πιο συμβιβασμένη διάθεση καλλιτεχνικά, σε σημείο που με την αφαίρεση μερικών κομματιών το σύνολο θα μπορούσε άνετα να «πακεταριστεί» ως μια mainstream οικογενειακή κομεντί. Είναι και προβληματικό το πώς η πλοκή τρέχει γύρω από μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση και δεν αφήνει να αναπνεύσει για όσο χρόνο χρειάζεται η πραγματική ουσία του σεναρίου, που δεν είναι άλλη από τη σχέση των χαρακτήρων του Bill Murray και της Rashida Jones.

Όταν εμφανίζεται η σήμα κατατεθέν μελαγχολία της δημιουργού σε κάποιες σκηνές-κλειδιά (όπως ο κομβικός διάλογος μεταξύ του πατέρα Murray και της κόρης Jones στο μπαρ στην παραλία του ξενοδοχείου), αναπτερώνονται οι ελπίδες για το ότι μπορεί να προκύψει κάτι στα γνώριμα ποιοτικά κυβικά της, αλλά το «ξεφούσκωμα» του κλεισίματος προσγειώνει απότομα. Υπάρχει και μια διάχυτη εμμονή με την κοσμικότητα που καθιστά τον χαρακτήρα του φιλμ κάπως ρηχό ανά στιγμές, δεν έχει καμία σχέση με το πόσο δηκτικά αντιμετωπίζεται το ίδιο στοιχείο στο «Χαμένοι στη Μετάφραση». Πρέπει να πιστωθεί πάντως στην Coppola το πόσο αποτελεσματικά χειρίζεται το πρωταγωνιστικό της ντουέτο ώστε να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για τους ρυθμούς του φιλμ, μιας και χωρίς τη συμβολή του και την ανάλογη καθοδήγηση που λαμβάνει από τη σκηνοθέτιδα, το σύνολο θα έμοιαζε σίγουρα πιο νωθρό.

Ερμηνευτικά, το ζευγάρι των Murray και Jones είναι θαυμάσιο. Ο πρώτος αποφεύγει επιδέξια την παγίδα να ανακυκλώσει την περσόνα του ήρωά του στο «Χαμένοι στη Μετάφραση», παραδίδοντας κάτι πιο εξωστρεφές, σαν μια πιο μεστή εκδοχή των καθαρά κωμικών ηρώων που έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν, δίχως να αφήνει έξω από το κάδρο το τσαλάκωμα και το κοίταγμα στον καθρέφτη. Είναι από αυτές τις ερμηνείες που λειτουργούν ελαφρώς και ως έμμεσο σχόλιο επάνω στην καριέρα ενός ηθοποιού. Αλλά και η δεύτερη καταφέρνει όχι μόνο να μην επισκιαστεί από τον συμπρωταγωνιστή της, αλλά και να προσφέρει μια συναισθηματική ραχοκοκαλιά για το φιλμ, διαθέτοντας μια προσγειωμένη φυσικότητα που αποβαίνει πολύτιμη για το τελικό αποτέλεσμα.

Γενικά, παρότι το «On the Rocks» βρίσκεται ένα «κλικ» πιο κάτω ποιοτικά από τις συνήθεις επιδόσεις της Coppola, σίγουρα φέρει μια ευδιάκριτη προσωπική υπογραφή και δεν προδίδει το όνομα που έχει χτίσει σε βάθος δεκαετιών η χαρισματική κινηματογραφίστρια, που εξακολουθεί να κοιτάζει τις διαπροσωπικές σχέσεις μέσω της κάμερας με ένα βλέμμα που πολλοί συνάδελφοί της θα επιθυμούσαν να έχουν.

Βαθμολογία: