Ο Νίτραμ μεγαλώνει με τη μητέρα και τον πατέρα του στα προάστια της Αυστραλίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ζει απομονωμένος και γεμάτος δυσφορία, αδυνατώντας να εναρμονιστεί με το περιβάλλον του. Ώσπου ξαφνικά συναντά μια πραγματική φίλη στο πρόσωπο μιας μοναχικής κληρονόμου, της Έλεν. Όμως όταν αυτή η σχέση τελειώνει με τραγικό τρόπο, η μοναξιά και ο θυμός του Νίτραμ μεγαλώνουν και ξεκινά σταδιακά μια πτώση που οδηγεί στην καταστροφή.
Σκηνοθεσία:
Justin Kurzel
Κύριοι Ρόλοι:
Caleb Landry Jones … Nitram
Judy Davis … η μητέρα
Essie Davis … Helen
Anthony LaPaglia … ο πατέρας
Sean Keenan … Jamie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Shaun Grant
Παραγωγή: Nick Batzias, Shaun Grant, Justin Kurzel, Virginia Whitwell
Μουσική: Jed Kurzel
Φωτογραφία: Germain McMicking
Μοντάζ: Nick Fenton
Σκηνικά: Alice Babidge
Κοστούμια: Alice Babidge
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Nitram
- Ελληνικός Τίτλος: Νίτραμ
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο καλύτερης ταινίας και 7 ακόμα βραβεύσεις στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Caleb Landry Jones).
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στην αληθινή όσο και τραγική περίπτωση του Martin Bryant. Στην ταινία επιλέχθηκε να μπει μεν το αληθινό όνομα, αλλά αντίστροφα γραμμένο.
- Ο αμερικανός Caleb Landry Jones εκμεταλλεύτηκε την καραντίνα λόγω της πανδημίας που τον βρήκε στην Αυστραλία, ώστε να τελειοποιήσει την προφορά του παρακολουθώντας αυστραλέζικες σειρές στην τηλεόραση.
- Στην Αυστραλία το φιλμ γνώρισε την αποθέωση, αλλά συγκεκριμένα στην Τανζανία οι απόψεις ήταν το λιγότερο διχασμένες. Κι αυτό επειδή τα αληθινά γεγονότα αποτελούν ένα ευαίσθητο αγκάθι στην ιστορία του νησιού. Έτσι, η τοπική κινηματογραφική αρχή, η Screen Tasmania, δεν χορήγησε την έξοδο της ταινίας, όπου προβλήθηκε εκεί μόνο σε τρεις αίθουσες και δίχως προώθηση.
- Στο YouTube κυκλοφόρησε ένα 5λεπτό φιλμ από τον Jacob Harris με τίτλο Lezruk, και με θέμα το κατά πόσο η ταινία είναι ηθικά αποδεκτή.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 16/5/2022
Η κινηματογραφική αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας ενέχει πάντοτε τους κινδύνους αφενός της σχηματικής απόδοσης αφηγηματικής ηθικής δικαιοσύνης και αφετέρου την αδυναμία ταύτισης -ακόμα και- των ίδιων των δημιουργών με την ιστορία που αφηγούνται.
Εδώ ο Κουρζέλ καταφέρνει να αποφύγει δεξιοτεχνικά και τους δύο αυτούς σκοπέλους, έχοντας προαποφασίσει και σχεδιάσει στην εντέλεια το σεναριακό του διακύβευμα. Αφηγούμενος, λοιπόν, την ιστορία της σφαγής στο Port Arthur από την οπτική γωνία του δράστη, μιλά καταιγιστικά κι απόλυτα για την αδυναμία (μας ) να συνδεθούμε.
Ένας, λοιπόν, νεαρός άντρας με ψυχιατρικό ιστορικό που έχει επανειλημμένα πέσει θύμα εκφοβισμού βρίσκεται να κληρονομεί ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και ενδίδει με μεγάλη ευκολία στη ροπή του προς τα όπλα. Όταν ο πατέρας του θα αυτοκτονήσει με αφορμή ένα οικόπεδο που δεν κατάφερε να αποκτήσει, ο νεαρός θα μετατραπεί αυτοβούλως σε φορέα αυτοδικίας. Αποφασίζει τότε να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του, στρεφόμενος όμως αδιακρίτως εναντίον των ενόχων (για την απόκτηση του οικοπέδου), αλλά και αθώων σε μια ανέμελη βόλτα που έλαβε γρήγορα βίαιο τέλος.
Ο Κουρζέλ παραδίδει μια ταινία που δεν ρέπει ούτε στιγμή στον οποιονδήποτε διδακτισμό, και ένα έργο τέχνης που καταφέρνει το ακατόρθωτο τού να μην πάρει ποτέ θέση ανάμεσα στο «καλό» της αθωότητας και το «κακό» της ενοχής. Αφηγείται λοιπόν μια ιστορία χωρίς θύματα και θύτες για την αλλοτρίωση και τα εμπόδια που θέτει στην ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε.
Πέρα όμως από το υπαινικτικά υπέροχο σενάριο της, η ταινία διαθέτει και μια σκηνοθετική αισθητική που καταφέρνει να τρυπώσει κάτω από το δέρμα και μέσα στην καρδιά σου, αγγίζοντας εκείνες τις ευαίσθητες οπτικές και ψυχικές χορδές που σου χαρίζουν τελικά την απόλυτη συγκίνηση. Με σύμμαχο, μάλιστα, τις ερμηνείες, η ταινία παράγει τον απόλυτο κοινωνικό τρόμο με στιγμές που προκαλούν αγνό φόβο για την πραγματικότητα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
