Μην σε Αγγίξει το Κακό

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 19/9/2024

Το “Μην σε Αγγίξει το Κακό” θα μπορούσε να είναι ένα ισχυρό τόλμημα στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ αν δεν επαφιόταν τόσο πολύ στα χαρακτηριστικά του τρόμου, τα οποία παρουσιάζει σταδιακά στην οθόνη σαν λίστα από εγχειρίδιο. Τα επί μέρους στοιχεία λάμπουν με τη δεξιοτεχνία τους και αξίζουν αναγνώρισης με πρώτο και καλύτερο τον σχεδιασμό παραγωγής. Βρισκόμαστε σε ένα δάσος το οποίο μαστίζουν σκοτεινές δυνάμεις και στην καρδιά του υπάρχει ένα σπίτι που προστατεύει τους τρεις ενοίκους του. Απεικονίζεται αριστοτεχνικά σαν ένα εφιαλτικής αγριότητας φυσικό τοπίο όπου οι πελώριοι κορμοί κρύβουν τις ακτίνες του ήλιου και διαστρεβλωμένες ρίζες και κλαδιά κάνουν αδιάβατα τα ενδιάμεσα κενά. Η προσεγμένη ηχητική μπάντα συμπληρώνει την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, προσφέροντας έναν κλειστοφοβικό κόσμο όπου θρέφει την παράνοια, με τους αόρατους υπερφυσικούς εχθρούς να μοιάζουν πάντα λίγα εκατοστά πίσω σου. Το δάσος είναι ο τέταρτος χαρακτήρας της ταινίας και ο ισχυρότερος.

Καμία προϊστορία δεν μας προετοιμάζει για τον κόσμο τον οποίο παρατηρούμε, αντιθέτως μας παρουσιάζεται μέσω μιας ισχυρής οικογενειακής δυναμικής όπου αντιλαμβανόμαστε μέσα από την καθημερινότητα των μελών της. Οι τρεις ηθοποιοί μετουσιώνουν άψογα την ιδέα της αργής διάλυσης ενός δυνατού δεσμού κάτω από αβάσταχτη πίεση καθώς το στοιχείο του φόβου γεννά την αμφισβήτηση και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Η Halle Berry ερμηνεύει τον ρόλο της μητέρας με την ίδια ταγμένη αφοσίωση όπως ο χαρακτήρας της που σκοπός της είναι να προστατεύσει τα παιδιά της με όποιο κόστος. Είναι ένας ρόλος που δημιουργεί μια αυτόματη ένταση χάρη στο απρόβλεπτο στοιχείο του, ικανός να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη μας και να μας πείσει για τις αλήθειες του κόσμου της ιστορίας με τον ευάλωτο ανθρωπισμό του. Το πιο σημαντικό της επίτευγμα είναι η ακλόνητη ισορροπημένη λογική που εμποτίζει στον ρόλο, που στα χέρια κάποιου άλλου ηθοποιού θα κινδύνευε να γίνει μια ανισόρροπη καρικατούρα.

Το καστ των Anthony B. Jenkins και Percy Daggs IV είναι το επιστέγασμα των ερμηνειών, δύο ανήλικες ερμηνείες που σηκώνουν επάξια το διόλου ευκαταφρόνητο βάρος των σκηνών που τους αναλογούν. Καθώς οι χαρακτήρες τους αφήνουν πίσω τους την παιδική ηλικία, τα ερωτήματα και η αμφισβήτηση γύρω από την αλήθεια του κόσμου τους παρέχουν τις απαραίτητες ρωγμές για να κινητοποιηθεί η αλλαγή στην ισορροπία της δύναμης και προχωρήσει η πλοκή.

Γιατί λοιπόν η ταινία αποτυγχάνει να αγγίξει την κορυφή του είδους της, έχοντας καλύψει επιτυχημένα τόσα σημαντικά στοιχεία; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην επιλογή του Alexandre Aja, ο οποίος αντικατέστησε τον αρχικό σκηνοθέτη, αναλαμβάνοντας μια ταινία μακριά από τα χαρακτηριστικά που μετέτρεψαν σε επιτυχίες τόσο το “Αίμα στους Λόφους” του αλλά και τα “Πιράνχας”. Εδώ δεν υπάρχει η δυνατότητα για μια επική κινηματογράφηση ατομικών πράξεων ηρωισμού ούτε και το στοιχείο του χιούμορ. Η ταινία απαιτεί μια νηφάλια αντιμετώπιση και έναν καθόλα σοβαρό τόνο και ο Aja έχει μεν τη διορατικότητα να αναγνωρίσει τις ανάγκες του υλικού του αλλά είναι φανερά εκτός των προσωπικών του σκηνοθετικών δυνάμεων. Έτσι μεν κατορθώνει να διαχειριστεί τις ερμηνείες δίνοντας όλο το βάρος και τη λεπτότητα που χρειάζεται αλλά ρίχνει υπερβολικά πολύ βάρος στο οπτικό κομμάτι δημιουργώντας κάτι που ταιριάζει πολύ περισσότερο σε ένα από τα μυριάδες εμπορικά θρίλερ που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή αντί να επιτρέψει στο ψυχολογικό στοιχείο να αναλάβει τα ηνία. Το ίδιο το σενάριο δεν βοηθάει ιδιαίτερα στην τρίτη πράξη, με την πραγματικότητα και το υπερφυσικό να μπλέκονται θολώνοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στο οποίο είχε εμπλέξει έως τότε τους θεατές.

Έτσι λοιπόν, παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες με μια Halle Berry έτσι όπως είχαμε να τη δούμε πάρα πολύ καιρό, και μια υπέροχα αλλόκοτη ατμόσφαιρα που κερδίζουν τις μάχες, το “Μην σε Αγγίξει το Κακό” χάνει τον πόλεμο στις λεπτομέρειες με το να ρίχνει το βάρος στη δημιουργία ενός παιχνιδιού γύρω από τα ερωτήματα που αφορούν τις υπερφυσικές απειλές, το οποίο όμως αδυνατεί να δώσει μια καθαρή κατάληξη με τα κενά λογικής να παίρνουν το πάνω χέρι.

Βαθμολογία: