O χολιγουντιανός σεναριογράφος Γκιλ βρίσκεται στο Παρίσι μαζί με τη μνηστή του, Ινέζ, και τα πεθερικά. Προσπαθεί για πρώτη φορά να γράψει μυθιστόρημα, λατρεύει το Παρίσι και θα ήθελε να ζει στην δεκαετία του 1920, όταν εκεί βρίσκονταν ο Χέμινγουεϊ, ο Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Κολ Πόρτερ κ.α. Η μνηστή του, κλασική τουρίστρια, έχει ως πρότυπο ζωής τα πλούσια αμερικανικά προάστια και στο Παρίσι ακολουθεί μαγεμένη έναν γνωστό τους αμερικανό εξυπνάκια που «τα ξέρει όλα». Ένα βράδυ που ο Γκιλ αράζει μόνος του στα σκαλιά μιας εκκλησίας, σταματά έναν πεζό-αντίκα και η παρέα των γλεντζέδων επιβατών τον παίρνει και τον πάει στο… Παρίσι του 1920, όπου σε μπαρ της εποχής συναντά όλους τους καλλιτεχνικούς του ήρωες.

Σκηνοθεσία:

Woody Allen

Κύριοι Ρόλοι:

Owen Wilson … Gil Pender

Rachel McAdams … Inez

Michael Sheen … Paul Bates

Nina Arianda … Carol Bates

Kurt Fuller … John

Mimi Kennedy … Helen

Adrien Brody … Salvador Dali

Marion Cotillard … Adriana

Kathy Bates … Gertrude Stein

Carla Bruni … ξεναγός μουσείου

Tom Hiddleston … F. Scott Fitzgerald

Alison Pill … Zelda Fitzgerald

Lea Seydoux … Gabrielle

Corey Stoll … Ernest Hemingway

Gad Elmaleh … ντετέκτιβ Tisserant

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Woody Allen

Παραγωγή: Letty Aronson, Jaume Roures, Stephen Tenenbaum

Φωτογραφία: Darius Khondji

Μοντάζ: Alisa Lepselter

Σκηνικά: Anne Seibel

Κοστούμια: Sonia Grande

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Midnight in Paris

Ελληνικός Τίτλος: Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σκηνικά.
  • Χρυσή Σφαίρα σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ), σκηνοθεσία και πρώτο αντρικό ρόλο (Owen Wilson) για κωμωδία/μιούζικαλ.
  • Υποψήφιο για Bafta σεναρίου.

Παραλειπόμενα

  • Ο Woody Allen είχε ξεκινήσει να γυρίζει την ταινία στο Παρίσι το 2006, αλλά ήταν πολύ ακριβό το σχέδιο και το εγκατέλειψε.
  • Πρώτη ερμηνευτική συμμετοχή για την πρώτη τότε κυρία της Γαλλίας, Carla Bruni.
  • Η ταινία έκανε πρεμιέρα ως ταινία ανοίγματος του φεστιβάλ Κανών (εκτός συναγωνισμού), με την ιδιαιτερότητα ότι για πρώτη φορά αυτή ήταν ανοιχτή όχι μονάχα στους επαγγελματίες του χώρου, αλλά και στο κοινό.
  • Αναδείχτηκε ως η πλέον εμπορική ταινία του Allen, με συνολικά κέρδη 151,1 εκατομμύρια δολάρια, ενώ είχε κόστος 17.
  • Ο Woody Allen δεν ήταν παρών στην απονομή των Όσκαρ, και το βραβείο σεναρίου του το παρέλαβε η Angelina Jolie, όπου έτυχε και να το παρουσιάζει.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 4/10/2011

O χολιγουντιανός σεναριογράφος Γκιλ (Όουεν Γουίλσον) βρίσκεται στο Παρίσι μαζί με τη μνηστή του, Ινέζ (Ρέιτσελ ΜακΆνταμς), και τα πεθερικά. Προσπαθεί για πρώτη φορά να γράψει μυθιστόρημα, λατρεύει το Παρίσι και θα ήθελε να ζει στην δεκαετία του 1920, όταν εκεί βρίσκονταν ο Χέμινγουεϊ, ο Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Κολ Πόρτερ κ.λπ. Η μνηστή του, κλασική τουρίστρια, έχει ως πρότυπο ζωής τα πλούσια αμερικανικά προάστια και στο Παρίσι ακολουθεί μαγεμένη έναν γνωστό τους Αμερικανό εξυπνάκια που «τα ξέρει όλα». Ένα βράδυ που ο Γκιλ αράζει μόνος του στα σκαλιά μιας εκκλησίας, σταματά έναν πεζό-αντίκα και η παρέα των γλεντζέδων επιβατών τον παίρνει και τον πάει στο… Παρίσι του 1920, όπου σε μπαρ της εποχής συναντά όλους τους καλλιτεχνικούς του ήρωες. Μάλιστα, ο Χέμινγουεϊ τον πηγαίνει και στο σαλόνι της Γερτρούδης Στάιν για να τον συμβουλέψει για το γραπτό του. Οι επισκέψεις αυτές στον χρόνο συνεχίζονται πολλά βραδιά ώσπου γνωρίζει ένα μοντέλο-ερωμένη διαδοχικά των Μπρακ, Μοντιλιάνι, Πικάσο, την Αντριάνα (Μαριόν Κοτιγιάρ). Κι ενώ αναπτύσσεται ένα ερωτικό ειδύλλιο, διαπιστώνει ότι η Αντριάνα βρίσκει το παρόν της (το 1920) βαρετό και πεζό, νοσταλγώντας την Μπελ Επόκ του Μουλέν Ρουζ, του Λοτρέκ, του Γκογκέν κ.λ.π, στην οποία οι δυο τους ένα βράδυ αποδρούν σε μια βαθύτερη διείσδυση στο χρόνο.

Το νόημα ξεκάθαρο. Το κάθε παρόν μοιάζει κατώτερο από το κάθε παρελθόν, αλλά το κάθε παρελθόν ήταν κάποτε ένα παρόν. Άρα, πρέπει να βρούμε την μαγεία στο παρόν που κάποτε θα γίνει ένα παρελθόν. Υπογείως, ο Γούντι και πάλι παλεύει με το φάντασμα του θανάτου. Το μέλλον είναι το μόνο που δεν αναφέρεται…

Η 41η ταινία του Γούντι Άλεν είναι από κείνες που θα χαρακτηρίζαμε «μικρές, γλυκές ταινίες». Απλό στόρι, απλό νόημα, απλή σκηνοθεσία, κατά βάση κινηματογράφηση διαλόγων-σκετς. Συνήθως, ο Γούντι δεν κάνει τίποτε περισσότερο από μια αστική κωμωδία – οι ταινίες με Λογοθετίδη π.χ. είναι συγγενικές. Βέβαια, κάνει και κάποιους λεπτούς χειρισμούς, από την βασική ιδέα και το σενάριο, μέχρι την επιλογή των ηθοποιών υπάρχει σκέψη, στρατηγική, ένα δεύτερο επίπεδο χιούμορ ή στοχασμού, πέρα από αυτό που φαίνεται. Το θέμα είναι ότι έχει ένα μαγικό χέρι, έχει ένα προσωπικό ύφος που σε κερδίζει, σε συγκινεί, σε διασκεδάζει. Ο τρόπος π.χ. που ζωντανεύει τους καλλιτεχνικούς μύθους, είναι πολύ κομψός και θα έλεγα, ενίοτε γαλλικός. Μια συνομιλία του ήρωα με τον Νταλί είναι ενδεικτική. Πάνω απ’ όλα, ο Γουίλσον αποδείχτηκε ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τον… ίδιο τον Γούντι, φυσικά – είναι η ηλικία του που απαγορεύει να παίξει σε ρόλους που αντικατοπτρίζουν τον εαυτό του. Πραγματικά πιο «γουντική» ερμηνεία δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Και χωρίς σλάπστικ υπερβολές ή μίμηση. Επί της ουσίας, ο ήρωας είναι και κωμικός αντιήρωας και συγκινητικός αισθηματίας. Η φωτογραφία και ανασύσταση των εποχών γοητευτική.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

18 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *