Η Ζωή του Πι
- Life of Pi
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ταμίλ, Γαλλικά, Ινδικά, Ιαπωνικά, Μανδαρινικά
- Δραματική, Επιβίωσης, Έπος, Εποχής, Περιπέτεια
- 20 Δεκεμβρίου 2012
Ο Πι Πατέλ είναι ένα 16χρονο αγόρι, γιος ιδιοκτήτη ζωολογικού κήπου. Μια μέρα, όλη η οικογένεια μαζί με πλήθος ζώων επιβιβάζονται σε ένα πλοίο με προορισμό τον Καναδά, προκειμένου να χτίσουν μια νέα ζωή. Στην πορεία, το πλοίο βυθίζεται και ο Πι σώζεται σε μια βάρκα στην μέση του Ειρηνικού ωκεανού, μαζί με μια ύαινα, έναν ουρακοτάγκο, μία ζέβρα και μια τίγρη της Βεγγάλης.
Σκηνοθεσία:
Ang Lee
Κύριοι Ρόλοι:
Suraj Sharma … Piscine Molitor ‘Pi’ Patel (16 ετών)
Irrfan Khan … Piscine Molitor ‘Pi’ Patel (ενήλικος)
Tabu … Gita Patel
Adil Hussain … Santosh Patel
Gerard Depardieu … ο μάγειρας
Rafe Spall … Yann Martel
Shravanthi Sainath … Anandi
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Magee
Παραγωγή: Ang Lee, Gil Netter, David Womark
Μουσική: Mychael Danna
Φωτογραφία: Claudio Miranda
Μοντάζ: Tim Squyres
Σκηνικά: David Gropman
Κοστούμια: Arjun Bhasin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Life of Pi
- Ελληνικός Τίτλος: Η Ζωή του Πι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Life of Pi του Yann Martel.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ σκηνοθεσίας, μουσικής, φωτογραφίας και ειδικών εφέ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, διασκευασμένο σενάριο, μοντάζ, σκηνικά, τραγούδι (Pi’s Lullaby), ήχο και ηχητικά εφέ.
- Χρυσή Σφαίρα μουσικής. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και σκηνοθεσία.
- Βραβείο Bafta φωτογραφίας και ειδικών εφέ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μουσική, μοντάζ, σκηνικά και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Από το 2002 που έγιναν οι πρώτες κινήσεις να διασκευαστεί το βιβλίο, γραμμένο το 2001, υποψήφιοι σκηνοθέτες ήταν οι: M. Night Shyamalan, Alfonso Cuaron και Jean-Pierre Jeunet.
- Τρεις χιλιάδες νέοι πέρασαν από οντισιόν, πριν επιλεγεί ο πρωτοεμφανιζόμενος Suraj Sharma. Ο νεαρός όμως χρειάστηκε εκτενή εκπαίδευση πάνω σε επιβίωση σε ωκεανό, αλλά και μαθήματα γιόγκα και διαλογισμού.
- Ένας από αυτούς που απέτυχαν να πάρουν τον κεντρικό ρόλο, ο καναδός Rajiv Surendra, έβγαλε το βιβλίο The Elephants in My Backyard (2106), όπου περιέγραφε την εμπειρία του από τις οντισιόν.
- Ο Tobey Maguire είχε προσληφθεί για να ερμηνεύσει έναν ρεπόρτερ, αλλά αργότερα ανακοινώθηκε πως ο ρόλος του κόπηκε από τον σκηνοθέτη.
- Ο ωκεανός είναι στην πραγματικότητα μια τεράστια δεξαμενή, που στήθηκε μέσα σε εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο. Με 6,43 εκατομμύρια λίτρα χωρητικότητα νερού, έγινε η μεγαλύτερη “πισίνα” αναπαραγωγής κυμάτων στον πλανήτη.
- Παρά το Όσκαρ που κέρδισαν εκείνη τη χρονιά για την ταινία, η Rhythm & Hues Studios, που παρείχε τα περισσότερα από τα εφέ του φιλμ, αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε χρεωκοπία λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού από ξένες φίρμες που έχαιραν καλύτερης φορολογίας. Τη βραδιά των Όσκαρ, περίπου 500 τεχνικοί των εφέ ήταν έξω από το κτήριο σε διαμαρτυρία, και όταν ανέβηκε ο Bill Westenhofer να παραλάβει το εν λόγω βραβείο, του έκοψαν το μικρόφωνο.
- Παρά την υπόδειξη του αντίστοιχου οργανισμού ότι “κανένα ζώο δεν κακοποιήθηκε κατά τα γυρίσματα”, δημοσιεύτηκε ότι ίσχυε το αντίθετο. Οι αναφορές ήθελαν τον γνωστό τίγρη να φτάνει στα όρια του πνιγμού, ενώ μετά από καιρό ανέβηκε βίντεο που έδειχνε τον εκπαιδευτή ζώων του φιλμ να μαστιγώνει 19 φορές μια νεαρή τίγρη.
- Κοστίζοντας 120 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ ευτύχισε να εισπράξει 609. Κι όμως υπήρχε έντονος φόβος για εμπορική αποτυχία, μια και δεν είχε τον μεγάλο σταρ και άνοιγε με έντονο ανταγωνισμό.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη. Ο Lee είχε δηλώσει πως ήταν η έντονη παρουσία του νερού που τον προκάλεσε να χρησιμοποιήσει την εν λόγω τεχνολογία.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το τραγούδι της ταινίας είναι το Pi’s Lullaby, γραμμένο από τον Mychael Danna και τον Bombay Jayashri, κι ερμηνευμένο στην ταμίλ γλώσσα.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 28/12/2012
Η φιλοσοφία του βιβλίου που δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει είναι κομμάτι ασυμμάζευτη, φορτωμένη και με μια ανεκδοτολογία. Γιατί τον βάφτισαν έτσι και πώς αυτός κατάφερε να ξεπεράσει την καζούρα στο σχολείο, και η συλλογή εντός του όλων των μεγάλων θρησκειών και η χορτοφαγία και η επικοινωνία με τα ζώα, και στο τέλος έχουμε και την εναλλακτική ιστορία που ζητούν οι Ιάπωνες εκπρόσωποι του βυθισμένου πλοίου ώστε να είναι πιστευτή και το ερωτηματικό για το τι ήταν εντέλει αληθινό και τι όχι. Όλα αυτά σε ένα βιβλίο χωράνε, γιατί η γραφή έχει το προνόμιο της ανάλυσης. Σε μια ταινία, όμως, μοιάζουν φλύαρα. Μάλιστα, εκεί που ο νεαρός ήρωας μάς λέει την εναλλακτική ιστορία, το πράγμα γίνεται δραματουργικά επικίνδυνο. Είναι ένα ειρωνικό προς την κοινή λογική κλείσιμο; Είναι μια στιγμή συγκίνησης που ο Λι δεν την κατάφερε ή έτσι ήθελε; Ο ήρωας έζησε άλλα και τα έντυσε συμβολικά; Πέφτουμε δηλαδή στις ενοχές για τους γονείς που πνίγηκαν; Δηλαδή στην απλή ψυχανάλυση; Ωστόσο, ως ενήλικας, μιλώντας τελικά στον δημοσιογράφο για το ποια είναι η αλήθεια, αναφέρει στο τέλος τον Θεό. Ποια είναι η αλήθεια τού καθένα για τον Θεό; Όλα αυτά τα στοιχεία περνούν ψυχρά, κόντρα-Χόλιγουντ, αλλά σεναριακά έχουν ένα αέρα χολιγουντιανής αμπελοφιλοσοφίας. Λες ο συγγραφέας Γιαν Μαρτέλ να είναι τύπου «Κοέλιο»; Ελπίζω όχι. Μήπως ένας που ορέγεται Κίπλινγκ; Ίσως πρέπει να τον διαβάσω.
Ωστόσο, ο Ανγκ Λι για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνει ότι είναι ένας σπουδαίος filmmaker, από τους λίγους που ενώ ξανοίγονται σε κάθε θεματολογία και οπτική, ξέρει να παραδώσει κάτι που δεν το ξεχνάς. Σε όλο το μεγάλο κεφάλαιο που αφορά στη θαλασσινή οδύσσεια, ο Λι δημιουργεί ένα ποίημα μοναδικής τελειότητας σε σύλληψη εικόνας, ρυθμό, μοντάζ, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει πολύ πάνω στην (ρεαλιστικά ιδωμένη) επικοινωνία ανθρώπου και ζώου και πίστης στον θεό που εναλλάσσεται με τη λογική (το δίδαγμα του πατέρα του). Σε αυτές τις σεκάνς, ο Λι συναγωνίζεται ζωγράφους και ποιητές δικαιώνοντας το 3D περισσότερο και από το Άβαταρ.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 14/2/2013
«Η φύση μπορεί να δώσει τις πιο φοβερές παραστάσεις. Η σκηνή της αχανής, ο φωτισμός εντυπωσιακός, τα αξεσουάρ αναρίθμητα και οι δαπάνες για ειδικά εφέ απεριόριστες. Παρακολουθούσα ένα πολυθέαμα αέρα και νερού, ένα σεισμό των αισθήσεων που ούτε το Χόλιγουντ μπορεί να σκηνοθετήσει» γράφει ο Yann Martel σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του, «Η Ζωή του Πι». Κι όμως, το Χόλιγουντ κέρδισε το στοίχημα να τον διαψεύσει.
Τα ίδια τα παραπάνω λόγια του Martel θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν και την ταινία. Παρόμοιες λέξεις θαυμασμού φέρνει στο μυαλό του θεατή το θέαμα που παρακολουθεί. Ο Ang Lee αναλαμβάνει τη ριψοκίνδυνα δύσκολη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βραβευμένου μυθιστορήματος και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πρωτόγνωρο. Ο καταξιωμένος Ταϊβανέζος σκηνοθέτης χειρίζεται το απαιτητικό σενάριο που έχει στα χέρια του με αδιαμφισβήτητη μαεστρία, προσφέροντας στις μαγευτικές εικόνες που πλάθει η φαντασία ενός αναγνώστη μια πιστού ύφους φαντασμαγορική οπτικοποίηση που σαγηνεύει έναν -σινεφίλ ή μη- θεατή. Τα εντυπωσιακά εφέ χρησιμοποιούνται με παραμυθένια διάθεση, όσο και με σύνεση και η Οδύσσεια του νεαρού ήρωα βρίθει από εικόνες εκθαμβωτικής ομορφιάς. Διακρίνεται επιπλέον από σκηνές αξιοθαύμαστα καθηλωτικού δυναμισμού και δεξιοτεχνικής κινηματογράφησης (η βύθιση του πλοίου είναι ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή του έργου), μελαγχολική συγκίνηση και προθέσεις για έντονο προβληματισμό, ενώ δεν λείπει σε όλα αυτά το χιούμορ και, φυσικά, η βαθιά αισιοδοξία.
Στο σενάριό του, ο David Magee κάνει μια αισθητά προσεγμένη και τουλάχιστον αξιέπαινη διασκευή του καλογραμμένου βιβλίου του Martel και αφαιρεί ευτυχώς από αυτό ορισμένες επιεικώς άστοχες υπερβολές, διατηρώντας ακέραιη την συγκινησιακή του συνέπεια. Υπογραμμίζει, επίσης, περισσότερο από τον συγγραφέα, τη σύνδεση της στοχαστικής αναζήτησης της ιστορίας (γύρω από το ρόλο της πίστης στη ζωή του ανθρώπου) με το ιδιαίτερο φινάλε της, καθιστώντας έτσι και τα δύο σαφέστερα στα μάτια του θεατή.
Το αποτέλεσμα είναι ένας ακαταμάχητος συνδυασμός οπτικής μαγείας και συναισθηματικής μεστότητας, παραμυθένιας ατμόσφαιρας και αναζήτησης απαντήσεων σε διαχρονικά ερωτήματα, μιας σκληρής ιστορίας επιβίωσης και ενός ισχυρού μηνύματος ζωής! Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της, η «Ζωή του Πι» είναι μια ασυνήθιστη, ανεπανάληπτη εμπειρία, που συγκινεί, προβληματίζει και, πάνω απ’ όλα, συναρπάζει. Τα λόγια του Martel, όμως, τα λένε από μόνα τους όλα: «ένας σεισμός των αισθήσεων»…
Βαθμολογία: