Ο Άνθρωπος από τη Μασσαλία
- La French
- The Connection
- 2014
- Γαλλία
- Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά
- Αστυνομική, Γκανγκστερική, Δράσης, Εποχής, Νουάρ
- 29 Ιανουαρίου 2015
Μασσαλία, 1975. Ο Πιέρ Μισέλ, ένας νεαρός ειρηνοδίκης με σύζυγο και παιδιά, μόλις μετατέθηκε για να βοηθήσει τη μάχη επί του οργανωμένου εγκλήματος. Ο ίδιος αποφασίζει να ασχοληθεί με τον «γαλλικό σύνδεσμο», μια μαφιόζικη οργάνωση που διοχετεύει ηρωίνη σε όλο τον πλανήτη. Αγνοώντας όλες τις προειδοποιήσεις, διεξάγει αγώνα για τη σύλληψη του μεγαλομαφιόζου Γκαετάν Ζάμπα.
Σκηνοθεσία:
Cedric Jimenez
Κύριοι Ρόλοι:
Jean Dujardin … Pierre Michel
Gilles Lellouche … Gaetan ‘Tany’ Zampa
Celine Sallette … Jacqueline Michel
Melanie Doutey … Christiane Zampa
Guillaume Gouix … Jose Alvarez
Benoit Magimel … ‘Le Fou’
Bruno Todeschini … ο τραπεζίτης
Moussa Maaskri … Franky Manzoni
Feodor Atkine … Gaston Deferre
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Audrey Diwan, Cedric Jimenez
Παραγωγή: Alain Goldman
Μουσική: Guillaume Roussel
Φωτογραφία: Laurent Tangy
Μοντάζ: Sophie Reine
Σκηνικά: Jean-Philippe Moreaux
Κοστούμια: Carine Sarfati
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La French
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Άνθρωπος από τη Μασσαλία
- Διεθνής Τίτλος: The Connection
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία (1971)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σκηνικά και κοστούμια στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Αναφέρεται στην αληθινή μαφιόζικη οργάνωση, με την οποία είχε ασχοληθεί ο William Friedkin στα 1970, με το Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία.
- Το σήμα της Gaumont στο άνοιγμα της ταινίας είναι αυτό που χρησιμοποιούσε κατά τη δεκαετία του 1970.
- Οι θετικές κριτικές δεν βοήθησαν εισπρακτικά την ταινία. Με μπάτζετ 26,3 εκατομμύρια δολάρια, είχε εισπράξεις 12,1.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/1/2015
Η Γαλλία διεκδικεί επάξια την πατρότητα του αστυνομικού θρίλερ, και πάντα είναι καλοδεχούμενο οτιδήποτε τέτοιο μας έρχεται από τη χώρα του Melville. Και παρότι ο Cedric Jimenez δεν μας γεμίζει το μάτι έχοντας μονάχα άλλη μία και μάλλον αδιάφορη ταινία στο βιογραφικό του, ο σεβασμός ως προς την παράδοση του είδους είναι διάχυτος καθ` όλη τη διάρκεια και ικανός να ξεπληρώσει το αντίτιμο των βασικών μας προσδοκιών. Βασικά, θα δείτε το μισό και βάλε αστυνομικό σινεμά από τη δεκαετία του 1960 κι έπειτα να παρελαύνει εν είδη επιρροών, αλλά ο Jimenez καταφέρνει να ενσωματώσει όλα αυτά τα στοιχεία με αρκετή δεξιοτεχνία, ώστε να μην έχουμε απλά ένα κινηματογραφικό τρίβια. Αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Πηγαίνει και πιο πίσω στα γουέστερν, όπου η προσωπική κόντρα δύο αντρών γεννάει μια σχέση κατευθείαν από τους «Άθλιους» του Ουγκό.
Αν έχετε δει τους δύο «Ανθρώπους από τη Γαλλία» της δεκαετίας του 1970, μπαίνετε πιο εύκολα στο κλίμα, μια και μιλάμε για το ίδιο θέμα. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και χρησιμοποιεί τις δύο αυτές ταινίες ως κεντρικό σημείο αναφοράς. Κι ενώ το υπόστρωμα είναι άριστα κατασκευασμένο (ο Jimenez πρέπει να έριξε «διάβασμα» πριν ξεκινήσει οτιδήποτε), η σεναριακή και η σκηνοθετική του τεχνική κάπου χωλαίνουν. Συχνό κι αυτό στο γαλλικό σινεμά, το ύφος είναι παγερό και δεν δένει άριστα τις καταστάσεις με τους χαρακτήρες. Δεν έχει και μια πλοκή που να σε συνταράξει άμεσα, αργώντας πολύ να βρει την ίντριγκα που θα σε βάλει στο κόλπο. Dujardin και Lellouche λειτουργούν άψογα στο μεταξύ τους τετ-α-τετ, αλλά κι αυτοί αναμένουν υπομονετικά την κορύφωση του φιλμ για να δέσουν τις ερμηνείες τους. Η αναπαράσταση των «πλουμιστών» 1970, παρά ταύτα, είναι αυτή που ανεβάζει το φιλμ εκεί που θέλουμε. Και οι φίλοι του αστυνομικού σινεμά θα ικανοποιηθούν που ζει ακόμα αυτή η δεκαετία, όχι απλά ως νοσταλγία, αλλά ως ζωντανό ντεκόρ γεμάτο μουσικές… και σφαίρες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
