Ο αγώνας ενός αστυνομικού της δίωξης ναρκωτικών να εντοπίσει ένα φορτίο ηρωίνης που αναμένεται στη Νέα Υόρκη από τη Γαλλία, και να εξαρθρώσει το δίκτυο των εμπόρων που προτίθενται να το διοχετεύσουν στην αγορά.

Σκηνοθεσία:

William Friedkin

Κύριοι Ρόλοι:

Gene Hackman … ντετέκτιβ Jimmy ‘Popeye’ Doyle

Roy Scheider … ντετέκτιβ Buddy ‘Cloudy’ Russo

Fernando Rey … Alain Charnier

Tony Lo Bianco … Salvatore ‘Sal’ Boca

Marcel Bozzuffi … Pierre ‘Frog Two’ Nicoli

Frederic de Pasquale … Henri Devereaux

Bill Hickman … πράκτορας Bill Mulderig

Ann Rebbot … Marie Charnier

Eddie Egan … αστυνόμος Walt Simonson

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ernest Tidyman

Παραγωγή: Philip D’Antoni

Μουσική: Don Ellis

Φωτογραφία: Owen Roizman

Μοντάζ: Gerald B. Greenberg

Σκηνικά: Ben Kasazkow

Κοστούμια: Joseph Fretwell III

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The French Connection
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Βιβλίο: The French Connection του Robin Moore.

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Gene Hackman), διασκευασμένου σεναρίου και μοντάζ. Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Roy Scheider), φωτογραφία και ήχο.
  • Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας και πρώτου αντρικού ρόλου (Gene Hackman) σε δράμα. Υποψήφιο για σενάριο.
  • Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Gene Hackman) και μοντάζ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και ήχο.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα David di Donatello.

Παραλειπόμενα

  • Το ομότιτλο βιβλίο του 1969 αφηγούνταν αληθινά γεγονότα. Το σενάριο όμως παίρνει μια απόσταση από αυτά, αλλά και αλλάζει τα ονόματα διατηρώντας τους αληθινούς ήρωες τους μόνο ως πρότυπα για τους χαρακτήρες. Οι δύο αληθινοί ντετέκτιβ που ήταν στο επίκεντρο τους ονομάζονταν Eddie Egan και Sonny Grosso (αμφότεροι συμμετέχουν ερμηνευτικά στην ταινία). Το βιβλίο είχε και συνέχεια το 1975, με τίτλο The Set Up.
  • Όταν η αλυσίδα αιθουσών National General Pictures απομακρύνθηκε από παραγωγός εταιρία της ταινίας, οι Richard Zanuck και David Brown προσφέρθηκαν να πάρουν το σχέδιο στην 20th Century-Fox, συμφωνώντας με ένα μπάτζετ 1μιση εκατομμυρίων δολαρίων. Με το πέρας του, όμως, το ποσό αυτό είχε ανέβη κατά 300ες χιλιάδες δολάρια.
  • Ο William Friedkin παρουσίασε μια διαφορετική οπτική για την αμερικανική αστυνομική ταινία, κοντά σε κάτι που μοιάζει με ντουκιουντράμα. Ο ίδιος είχε τονίσει την επιρροή του ως προς αυτό, που ήταν το Z του Κώστα Γαβρά.
  • Τα μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Friedkin πριν περάσει στα γυρίσματα αφορούσε το κάστινγκ. Ήταν αντίθετος με την πρόσληψη του Gene Hackman, και η πρώτη του επιλογή για τον Ποπάι ήταν ο Paul Newman (το μπάτζετ όμως δεν τον κάλυπτε). Δοκίμασε τότε τις επιλογές των Jackie Gleason και Peter Boyle, αλλά κι ενός αρθρογράφου του περιοδικού New York, τον Jimmy Breslin, που δεν είχε καμία επαφή με την υποκριτική. Ο μεν Gleason έρχονταν από εμπορικές αποτυχίες και το στούντιο δεν τον ενέκρινε, ο δε Boyle είπε όχι, ενώ ο Breslin αρνούνταν να οδηγήσει αυτοκίνητο. Ακολούθως ο Steve McQueen δεν ήθελε να κάνει ακόμα μία αστυνομική ταινία μετά το Μπούλιτ, ενώ οι Charles Bronson. Lee Marvin, James Caan και Robert Mitchum αρνήθηκαν κι αυτοί με τη σειρά τους. Κι ενώ παραλίγο ο ρόλος να πάει στον Rod Taylor, κατέληξε στον Hackman που ήταν και η αρχική επιλογή του στούντιο.
  • Η συμμετοχή του Fernando Rey προέκυψε από “λάθος στη μετάφραση”. Ο Friedkin είχε παρακολουθήσει την Ωραία της Ημέρας, και είχε εντυπωσιαστεί από τον Francisco Rabal, που είχε έναν δεύτερο ρόλο στην ταινία. Δεν γνώριζε όμως το όνομα του (το μόνο που ήταν σίγουρος ήταν πως επρόκειτο για Ισπανό), και απευθύνθηκε στον υπεύθυνο του κάστινγκ για να τον αναζητήσει, κι εκείνος επικοινώνησε με τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Bunuel, τον Rey. Ο ισπανός ηθοποιός συμφώνησε, αλλά αφού λύθηκε η παρεξήγηση, ήρθαν σε επικοινωνία με τον Rabal, για να μάθουν ότι δεν γνώριζε ούτε γαλλικά ούτε αγγλικά. Έτσι, ο Fernando Rey παρέμεινε στην ταινία, αν και τα γαλλικά του επί του φιλμ είναι ντουμπλαρισμένα. Ο σκηνοθέτης έγραψε ένα βιβλίο το 2001 με τις περιπέτειες του αυτές, με τίτλο Making the Connection: The Untold Stories.
  • Μία από τις πρώτες ταινίες που απεικονίζουν το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης, με τον έναν “δίδυμο πύργο” να είναι ακόμα ημιτελής.
  • Πολλοί μνημονεύουν τη σκηνή της καταδίωξης με τα αυτοκίνητα ως μία από τις κλασικότερες όλων των εποχών. Η σκηνή αυτή γυρίστηκε στο Μπρούκλιν, παράλληλα με τον τοπικό εναέριο σιδηρόδρομο, κι ενώ μια ειδική κάμερα (ρυθμισμένη στα 18 καρέ ανά δευτερόλεπτο) στη θέση του προφυλακτήρα τραβάει εξαιρετικά χαμηλά πλάνα της ιλιγγιώδους διαδρομής.
  • Αστυνομικοί που ενεργούσαν ως σύμβουλοι της παραγωγής ήταν αντίθετοι με το να βρεθεί στην αφίσα της ταινίας ο σκοτωμός του Πιερ Νικολί. Κι αυτό επειδή πυροβολείται στην πλάτη από αστυνομικό, κάτι που συνιστά φόνο. Ο Friedkin όμως επέμεινε, τονίζοντας ότι αυτό θα έκανε και ο αληθινός Eddie Egan, που βρίσκονταν και εκείνη την ώρα στα γυρίσματα.
  • Η κριτική ήταν άμεσα διθυραμβική, και ανάμεσα στους σκηνοθέτες που θα την εκθειάσουν βρέθηκαν και οι Akira Kurosawa, David Fincher και Steven Spielberg. Ο δε Brad Pitt είχε δηλώσει πως αυτή η ταινία ήταν που τον ώθησε να λάβει μέρος στο Seven.
  • Με κέρδη 75 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ βρέθηκε στη δεύτερη θέση της ετήσιας λίστας εισιτηρίων. Αυτό μαζί με τα βραβεία που κέρδισε είχαν ως συνέπεια τη δημιουργία ενός σίκουελ το 1975 (πάλι με τον Gene Hackman και τον Fernando Rey, αλλά τον John Frankenheimer στη σκηνοθεσία), και μιας τηλεταινίας το 1986 με τίτλο Popeye Doyle και τον Ed O’Neill στο ομώνυμο ρόλο. Επίσης, το 1973 είχαμε το “τύπου spin-off” The Seven-Ups, με επίκεντρο τον Roy Scheider, αλλά το Buddy Russo είχε γίνει Buddy Manucci. Τέλος, το 2014 οι Γάλλοι αφηγήθηκαν τη δική τους μεριά της αληθινής ιστορίας, με το Ο Άνθρωπος από τη Μασσαλία (La French) του Cedric Jimenez.

Γκαλερι φωτογραφιων

25 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *