Ραντεβού στο Belle Epoque
- La Belle Époque
- Belle Epoque
- 2019
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Αισθηματική, Δραμεντί, Φαντασίας
- 12 Δεκεμβρίου 2019
Ο Βικτόρ, ένας απογοητευμένος 60άρης, βλέπει τη ζωή του να αναποδογυρίζει την ημέρα που γνωρίζει τον Αντουάν. Εκείνος, ένας ευφυής επιχειρηματίας, του παρουσιάζει μια νέα μορφή ατραξιόν. Μια ανάμειξη θεατρικών τεχνασμάτων με ιστορική αναπαράσταση, με την οποία η εταιρία του Αντουάν προσφέρει στους πελάτες της την ευκαιρία να βυθιστούν κυριολεκτικά σε όποια χρονική περίοδο επιθυμούν. Ο Βικτόρ επιλέγει να επιστρέψει σε μια βδομάδα που περισσότερο από όλες έχει αποτυπωθεί στη μνήμη του μέσα από του τη ζωή: αυτή που πριν 40 χρόνια γνώρισε τον μεγάλο του έρωτα.
Σκηνοθεσία:
Nicolas Bedos
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Auteuil … Victor Drumond
Guillaume Canet … Antoine
Doria Tillier … Margot
Fanny Ardant … Marianne Drumond
Pierre Arditi … Pierre
Denis Podalydes … Francois
Michael Cohen … Maxime Drumond
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Nicolas Bedos
Παραγωγή: Francois Kraus, Denis Pineau-Valencienne
Μουσική: Nicolas Bedos, Anne-Sophie Versnaeyen
Φωτογραφία: Nicolas Bolduc
Μοντάζ: Anny Danche, Florent Vassault
Σκηνικά: Stephane Rozenbaum
Κοστούμια: Emmanuelle Youchnovski
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Belle Epoque
- Ελληνικός Τίτλος: Ραντεβού στο Belle Epoque
- Διεθνής Τίτλος: Belle Epoque
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου (Fanny Ardant), σεναρίου και σκηνικών στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Daniel Auteuil), πρώτο γυναικείο ρόλο (Doria Tillier), φωτογραφία, μοντάζ, κοστούμια και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Η πρεμιέρα έγινε στο φεστιβάλ Κανών, αλλά εκτός συναγωνισμού.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 12/12/2019
Ο 60άρης Βικτόρ μοιάζει πλέον να ζει στη λάθος εποχή. Ο περίγυρός του τον έχει ξεπεράσει, η σχέση με τη γυναίκα του έχει φθαρεί, και αδυνατεί να εξοικειωθεί με την τεχνολογία. Μέσω μιας υπηρεσίας που αναβιώνει κατά παραγγελία το παρελθόν ως θεατρική περφόρμανς, ο Βικτόρ θα ξαναζήσει την ημέρα που γνώρισε τη σύντροφό του.
Η ταινία του Nicolas Bedos καταπιάνεται με ένα αρκετά πρωτότυπο, κινηματογραφικά, θέμα, αυτό της νοσταλγίας για το χαμένο παρελθόν. Το vintage είναι στη μόδα και πουλάει τρελά, μιας που η αναπόληση εξιδανικευμένων αναμνήσεων είναι ό,τι πιο βολικό για να καταφεύγει κανείς όταν βλέπει το ποτήρι μισοάδειο, προκειμένου να μην μπει στον κόπο να ψαχτεί ο ίδιος μέσα του. Άλλωστε, γιατί να είμαστε εμείς που αρμενίζουμε στραβά, ενώ μπορεί κάλλιστα να φταίει η «εποχή μας»;
Κατά μια έννοια, στο ίδιο αμάρτημα πέφτει ο ίδιος ο Bedos. Σατιρίζει μια χαρά τη σύγχρονη κοινωνική κατάσταση, περιγράφοντας την ασθένεια των ανθρώπινων σχέσεων που αδυνατούν να είναι συνεκτικές και αυτάρκεις, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε μια υποκριτική εμμεσότητα. Εύστοχη σεναριακά η παραβολή με το έτερο ζευγάρι, που τη βρίσκουν μέσα από τη δυναμική της παθογενούς σχέσης ηθοποιού/σκηνοθέτη. Έχουμε, όμως, μια καθαρόαιμη ρομαντική δραμεντί κατά τα γαλλικά πρότυπα, η οποία, ακριβώς όπως συμβαίνει στην κατάσταση που σατιρίζει, δεν ψάχνει βαθύτερα τους ήρωές της. Μάλιστα, μέσα από την αυτοαναφορικότητά της (που είναι ταυτόχρονα έξυπνη, αλλά και εξυπνακίστικη) καταλήγει τελικά να αυτοσαρκάζεται από μόνη της, χωρίς να φτάνει σε κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα. Κι αυτό είναι κρίμα, μιας που οι χαρακτήρες είναι καλοστημένοι και έχουν ζουμί, το οποίο μένει ως επί το πλείστον ανεκμετάλλευτο για χάρη μιας ανάλαφρης και ανώδυνης δραματουργικής διαχείρισης.
Έτσι, αυτό που μένει είναι η μεστή και ώριμη ερμηνεία του Daniel Auteil, μια δραματική φωνή που ανεβάζει τον υπάρχοντα πήχη, αποδεικνύοντας ότι θα έλαμπε σε μια σοβαρότερη εκδοχή του ίδιου έργου, καθώς και ένα ιδιαίτερα ευχάριστο γαλλόφωνο δίωρο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
