Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος: Μέρος 2ο
- L'Ennemi Public n°1
- Mesrine Part 2: Public Enemy #1
- 2008
- Γαλλία
- Γαλλικά, Αγγλικά
- Αστυνομική, Βιογραφία, Γκανγκστερική, Δράσης, Εποχής, Θρίλερ, Ιστορική
- 07 Μαΐου 2009
Ο «άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα» συνεχίζει την ασύλληπτη πορεία του στο έγκλημα, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ, την κυβέρνηση και την αστυνομία. Παράλληλα, οργανώνει την πιο εντυπωσιακή απόδραση, ελπίζοντας ότι θα αφήσει για πάντα πίσω του τη Γαλλία, αλλά και τον χαρακτήρα του, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μετά από τόσα χρόνια βίας. Σε αυτή τη φάση της ζωής του, σημαντικό ρόλο θα παίξει η «όμορφη Ιταλίδα» Σιλβί Ζανζακό, ο «βασιλιάς της απόδρασης» Φρανσουά Μπες και ο διευθυντής της αστυνομίας Μπρουσάρτ που θα τον συνοδέψει στην τελευταία σκηνή της ζωής του, στην Πορτ ντε Κλινιανκούρ.
Σκηνοθεσία:
Jean-Francois Richet
Κύριοι Ρόλοι:
Vincent Cassel … Jacques Mesrine
Ludivine Sagnier … Sylvia Jeanjacquot
Mathieu Amalric … Francois Besse
Samuel Le Bihan … Michel Ardouin
Olivier Gourmet … επιθεωρητής Broussard
Gerard Lanvin … Charlie Bauer
Georges Wilson … Henri Lelievre
Anne Consigny … η δικηγόρος
Michel Duchaussoy … Pierre Andre Mesrine
Myriam Boyer … Fernande Mesrine
Fanny Sidney … Sabrina
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Abdel Raouf Dafri, Jean-Francois Richet
Παραγωγή: Thomas Langmann, Andre Rouleau, Maxime Remillard
Μουσική: Marco Beltrami, Marcus Trumpp
Φωτογραφία: Robert Gantz
Μοντάζ: Bill Pankow, Herve Schneid
Σκηνικά: Emile Ghigo
Κοστούμια: Virginie Montel
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: L’Ennemi Public n°1
- Ελληνικός Τίτλος: Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος: Μέρος 2ο
- Διεθνής Τίτλος: Mesrine Part 2: Public Enemy #1
- Εναλλακτικός Τίτλος: Mesrine – L’Ennemi Public n°1
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Mesrine: Part II – Public Enemy #1
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Mesrine Part 2: Public Enemy Number 1
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Mesrine: Public Enemy No. 1
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Vincent Cassel) και ήχου στα Cesar (από κοινού με την πρώτη ταινία). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά και κοστούμια.
Παραλειπόμενα
- Αντίθετα με το πρώτο μέρος, με το οποίο γυρίστηκε ταυτόχρονα, εδώ το σενάριο είναι αυθεντικό.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/4/2009
Αυτό μάλιστα! Το δεύτερο μέρος της βιογραφίας του Ζακ Μεσρίν κάνει την έκπληξη και είναι ανώτερο από το πρώτο, με αισθητή μάλιστα διαφορά. Αν το δεις σαν μία ενιαία ταινία, πρέπει να το κατηγορήσεις για τη μεταλλαγή ουσίας, από τη μέση και μετά. Έτσι, ακόμα και τον Richet, θα τον συνέφερε να του δώσουμε το μεγάλο μπράβο για την αναβίωση του ιταλικού poliziottesco, αφού με το γαλλικό νουάρ δεν αρίστευσε…
Όλα ξεκινούν με την αλλαγή δεκαετίας (πάμε στα 1970) και την ανάλογη αλλαγή κλίματος. Χωρίς να γίνονται δραματικές σκηνοθετικές αλλαγές, το φάντασμα του Melville έχει επιστρέψει στον τάφο του και έχει αναστηθεί αυτό του καλτ και σκληροτράχηλου Fernando Di Leo. Δεν είναι όμως αυτή η πιο σημαντική αλλαγή ουσίας. Είναι που ο χαρακτήρας του Μεσρίν παίρνει υπόσταση και αναζητά δικαιολογίες για τις πράξεις του. Αποκαλύπτει έναν αυθεντικό αντικομφορμιστή, έναν σαρκαστικό επαναστάτη, έναν άνθρωπο που διαισθάνεται τη μοίρα του και την αποδέχεται με θάρρος. Ο Richet πάλι του κάνει τη χάρη να μην εμβαθύνει στα προβλήματα του χαρακτήρα του, θέλοντας να δώσει στον Μεσρίν μια διάσταση μοντέρνου αντι-ήρωα. Και μόνο όμως που τον κάνει αντικείμενο μελέτης, φτάνει. Πολύ ουσιαστικές οι δεύτερες ερμηνευτικές προσθήκες αυτού του δεύτερου μέρους, με τους Amalric, Lanvin, Sagnier να παίζουν με άνεση άλλων εποχών.
Ο Ζακ Μεσρίν δεν είναι ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών, αλλά και μονάχα που το πίστευε είναι ιδανικό άλλοθι για τον Richet και την ελεγχόμενη ιδεολογική του άποψη. Επί αυτού, φοβάται να κρίνει βαθιά τη βία και την αφήνει στη γραφική της διάσταση. Και μόνο για αυτά, ο Μεσρίν δεν ήταν μονάχα ένας καλτ εγκληματίας, αλλά με το πρόσωπο του Vincent Cassel πλέον είναι και χαρακτήρας μιας καλτ ταινίας…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 4/5/2009
Παρακολουθώντας κάποιος το Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος: Μέρος 2ο θα διακρίνει διαφορά προθέσεων και στόχων εν αντιθέσει με το πρώτο μέρος, καθώς και διαφοροποίηση στη δομή και στην ουσία. Σ’ αυτό το δεύτερο κομμάτι της ημιβιογραφίας του Jacques Mesrine είναι οφθαλμοφανής η χρονική συνοχή και η σκηνοθετική συνέχεια. Αποφεύγονται τα χρονικά άλματα και οι τεχνικές εντυπωσιασμού, με αποτέλεσμα αυτή τη φορά η ταινία να δένει ισχυρότερα στο σενάριο. Ο Jean-Francois Richet επιλέγει να δώσει βαρύτητα στην προσωπικότητα του χαρακτήρα και να φανερώσει την ιδεολογική του υπόσταση, αφού αποδείξει πρώτα ό,τι και ο δικός του ήρωας τη διαθέτει. Βιογραφεί τον Mesrine και προσπαθεί να δημιουργήσει το ψυχογράφημά του. Δεν ξεχνάει όμως το μυθοπλαστικό κομμάτι, ούτε και τις αβανταδόρικες σκηνές δράσεις και παραχωρεί κινηματογραφικό χώρο σε αυτές, στριμώχνοντάς τες ορισμένες φορές σε ολιγόλεπτα πλάνα. Αφήνει τον οργισμένο Cassel να ξεδιπλώσει το υποκριτικό του ταλέντο και παραδίδει τελικώς μία ταινία σαφώς διαφοροποιημένη από την πρώτη, ελάχιστα ανώτερη από εκείνη, που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποτελέσει ενιαίο σύνολο μαζί της. Τελικά, κάποια πράγματα γίνονται για καλό, όχι μονάχα των θεατών αλλά και των ίδιων των δημιουργών.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
