John Wick: Κεφάλαιο 4

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 23/3/2023

Ναι, το τελευταίο κεφάλαιο των περιπετειών του δημοφιλούς στο κινηματογραφικό κοινό εκτελεστή είναι σίγουρα και το πιο «γεμάτο» σε δράση μέχρι σήμερα. Ναι, οι χορογραφίες και το στήσιμο των σεκάνς βίας έχουν επιμεληθεί με πολλή προσοχή. Ναι, όσοι δηλώνουν… nerds του είδους θα βρουν άφθονες στιγμές που ενδέχεται να τους κάνουν μέχρι και να κραυγάσουν από ενθουσιασμό εντός της αίθουσας. Ναι, επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά πως πρόκειται για ένα franchise που διαθέτει στιλ και άποψη περί αισθητικής. Αλλά…

Το κύριο πρόβλημα με το εν λόγω σίκουελ είναι η έλλειψη οικονομίας. Όχι μόνο όσον αφορά την πραγματικά τεράστια χρονική διάρκεια ή τις σκηνές μονομαχιών και συμπλοκών που «μπουκώνουν» το μάτι από ένα σημείο κι έπειτα, αλλά και γενικότερα με την πρόθεση των συντελεστών να ξεπεράσουν σε επικές φιλοδοξίες κάθε προηγούμενη ταινία της σειράς, οδηγώντας σε μια υπερβολή που περνάει και στο ύφος που επικρατεί και στη δοσολογία της έντασης, που καταλήγει να κουράζει.

Πρόκειται επίσης, παραδόξως, για τη συνέχεια που σπάει περισσότερο πλάκα με τον εαυτό της από όλες τις άλλες. Ο αυτοσαρκασμός, όσο συσσωρεύονταν τα ανδραγαθήματα του John Wick από σίκουελ σε σίκουελ, είχε όλο και πιο έντονη παρουσία κι εδώ ειδικά ο Stahelski πιάνει «ταβάνι» καφρίλας, έχοντας απόλυτη επίγνωση του πόσο εξωφρενικές είναι οι καταστάσεις που παρουσιάζει και βουτώντας στα νερά ακόμη και της αυτοπαρωδίας, έστω κι ελεγχόμενα. Κάτι που προσφέρεται για απενοχοποιημένη διασκέδαση μεν, αλλά ταυτόχρονα υπονομεύει και το προαναφερθέν σκέλος του έπους. Σαν η πρόθεση να ήταν το πάτημα σε δύο βάρκες, και γηπεδικού τύπου ψυχαγωγία και «τυράκι» για τους πιο αφοσιωμένους φαν της δράσης στο σινεμά με καντάρια αίματος και κλεισίματα του ματιού σε δοξασμένους μετρ όπως ο John Woo ή ακόμη και ο Brian De Palma (όταν η πλάστιγγα δεν γέρνει επικίνδυνα προς τη νοοτροπία του βιντεοπαιχνιδιού). Είναι όμως ένας συνδυασμός που ενίοτε λειτουργεί και πιο συχνά αυτοακυρώνεται.

Το αξιοπερίεργο είναι πως το σύνολο λειτουργεί καλύτερα όταν αποφασίζει να σοβαρευτεί. Κάτω από την επιφάνεια ενός άκρως πληθωρικού μπλοκμπάστερ κρύβεται ένας συναισθηματικός πυρήνας που περιέχει μελαγχολία, προδοσία και απόγνωση, που αν μεταχειριζόταν με διαφορετικό τρόπο ίσως να έβγαζε αληθινό διαμαντάκι σε ποιοτικό επίπεδο. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το «John Wick: Κεφάλαιο 4» πέφτει θύμα των πιεστικών προσδοκιών που έχουν οι πιστοί ακόλουθοι της σειράς και τελικά δεν ξεφεύγει ποτέ από το επίπεδο μιας χορταστικής μεν προσθήκης, που όμως κοιτάζει περισσότερο να ικανοποιήσει με ασφάλεια ένα κοινό που προϋπάρχει παρά να χαράξει νέους δρόμους για το είδος που εκπροσωπεί. Ακόμη και το φαινομενικά «διαφορετικό» φινάλε δεν ταράζει ουσιαστικά τα νερά μιας πολύ συγκεκριμένης συνταγής, ενώ είναι ανοιχτό και σε ερμηνείες που ενδεχομένως αποδυναμώνουν τον αντίκτυπό του.

Ο Keanu Reeves παραμένει εσκεμμένα μονολιθικός, και λόγω μανιέρας και λόγω ρόλου, οι δευτεραγωνιστές από τα παλιά εκπέμπουν λιγότερο ή περισσότερο στα ίδια κύματα με προηγουμένως, οπότε το βάρος πέφτει στις «νέες αφίξεις», με κάποιες εξ αυτών να κάνουν και τη διαφορά. Ίσως οι δύο ερμηνευτές που ξεχωρίζουν περισσότερο είναι ο Donnie Yen, που καταφέρνει να δώσει σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα που στο χαρτί μπορεί και να έμοιαζε με κακό ανέκδοτο, καθώς και η Rina Sawayama, ακόμη και αν ο χρόνος της μπροστά από τον φακό είναι σχετικά περιορισμένος, μιας και προσθέτει και μια πινελιά τραγωδίας που φέρνει εις πέρας με εντυπωσιακή άνεση, ειδικά για κινηματογραφικό ντεμπούτο.

Με αθόρυβο τρόπο, το σύμπαν του John Wick τα τελευταία χρόνια επηρέασε τη δράση στη μεγάλη οθόνη, έχοντας με τη σειρά του και δάνεια από παλιότερες εποχές. Στη μεγάλη κορύφωση της όλης του διαδρομής τα δίνει σχεδόν όλα σε θέαμα, αλλά είναι εμφανής και ο κορεσμός. Και το ερώτημα είναι πως αν τώρα «πιάστηκε» το ζενίθ της σχετικής έμπνευσης, τι θα ακολουθήσει σε ενδεχόμενες μελλοντικές συνέχειες για να ξεπεραστεί αυτό;

Βαθμολογία: