Τζον Γουικ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 18/1/2015

Λιγομίλητος, επιβλητικός κι ανέκφραστος, ο Κιάνου Ριβς επιστρέφει με μια καθαρόαιμη περιπέτεια, μια ξεκάθαρη ταινία δράσης. Η αγάπη του για τις πολεμικές τέχνες είναι εμφανής κι εδώ, όπως και στο προ δύο ετών Man of Tai Chi, αλλά εδώ μοιάζει αρκετά πιο χαλαρός, ίσως γιατί δεν κουβαλά και το φορτίο της σκηνοθεσίας στην πλάτη του.

Τη σκηνοθεσία εδώ αναλαμβάνουν δύο (πρώην;) κασκαντέρ και παρά την απειρία τους στον συγκεκριμένο τομέα, τα καταφέρνουν μια χαρά εντέλει. Γρήγορος ρυθμός, στιλιζαρισμένη βία, προσεκτικά χορογραφημένες μάχες και μια κόμικ αισθητική που βοηθά να μην πάρεις σοβαρά όσα βλέπεις, αφήνοντας περιθώριο στους συντελεστές να προβούν σε αρκετές υπερβολές.

Ο Κιάνου Ριβς στα πενήντα του δείχνει (ξανά) έτοιμος για καριέρα action-hero (σχολή ο Νίσον…) και με το Τζον Γουίκ καταφέρνει να μετατρέψει την αδυναμία του σε προτέρημα. Η όχι και τόσο μεγάλη εκφραστικότητα του προσώπου του, που στοίχιζε σε προηγούμενες δουλειές του, εδώ βοηθά και δίνει αρκετούς πόντους στο φιλμ. Βγάζει αυτή τη στωικότητα που συνήθως ταιριάζει σε αυτό το είδος ταινιών, όπως μας έχουν μάθει οι παλιότεροι κι αξεπέραστοι Τσαρλς Μπρόνσον και Κλιντ Ίστγουντ.

Μόνο καλά λόγια γράφω ως τώρα και θα παραξενευτείτε από τη βαθμολογία, οπότε πάμε σε αυτά που με ενόχλησαν στο φιλμ. Δύο πράγματα είναι και δεν έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη χαρακτήρων, όπως ίσως θα περιμένατε. Σαφώς όλοι οι χαρακτήρες του φιλμ δεν έχουν κανένα βάθος, όμως αυτό περνάει στα ψιλά, γιατί το ζητούμενο είναι άλλο σε αυτού του είδους τα φιλμ. Τα δύο πράγματα λοιπόν που με ώθησαν σε πιο χαμηλή βαθμολογία είναι τα εξής: α) ανεξέλεγκτη βία και αίμα, β) απόδοση ρομαντισμού στις πράξεις του ήρωα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση ακατάσχετη βία πια στον κινηματογράφο και την τάση να προσπαθούν να δικαιολογήσουν όλη αυτή τη βία δείχνοντας τη μοναξιά του ήρωα και φορτώνοντας του ένα σωρό ελαφρυντικά για τις πράξεις του. Ο Τζον Γουίκ δεν αφήνει κανέναν (σχεδόν) ζωντανό στο διάβα του και η απάθειά του περνάει εύκολα στον θεατή. Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στα κινηματογραφικά χρονικά, αλλά τα τελευταία χρόνια αρχίζει να με ενοχλεί «η βία για τη βία». Στιλιζαρισμένη, όπως είπα στην αρχή, αλλά σε άφθονη ποσότητα, που μπορεί να κουράσει και να ενοχλήσει σε κάποιο σημείο, όπως συνέβη και μ` εμένα.

Παρόλ` αυτά, το John Wick θα βρει κοινό να απευθυνθεί και μάλιστα μεγάλο, όπως ήδη συμβαίνει στο εξωτερικό εδώ και τρεις μήνες. Το σημερινό κοινό εξάλλου διψά για βία, στιλιζαρισμένη ή μη, είτε αυτή προέρχεται από τον κινηματογράφο, τα βιντεοπαιχνίδια ή τα κόμικ. Οφείλω να αναγνωρίσω, παρά τις αντιθέσεις μου, ότι ο Κιάνου Ριβς κάνει ένα δυνατό comeback και τοποθετεί τον εαυτό του ψηλά (αν όχι στην κορυφή) στη λίστα των ηρώων δράσης του σήμερα, με έναν χαρακτήρα που μάλλον θα υποδυθεί ξανά στο μέλλον.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 18/10/2015

Δυο βετεράνοι κασκαντέρ του Χόλιγουντ, οι Τσαντ Σταέλσκι και Ντέιβιντ Λιτς, είπαν να κάτσουν στις καρέκλες του σκηνοθέτη, να πάρουν ένα σενάριο δράσης, να επιστρατεύσουν τον σκουριασμένο Κιάνου Ριβς και να επιδοθούν απενοχοποιημένοι σε σχεδόν καρτουνίστικες σκηνές δράσης, χωρίς να παίρνουν τίποτε στα σοβαρά. Κι αυτό σώζει το όλο εγχείρημα. Ο ανέκφραστος Τζον Γουικ (άρα, γάντι ο ρόλος για τον Ριβς) τα βάζει μόνος του με ολόκληρο στρατό της μαφίας, όπου οι μάχες σώμα με σώμα και τα πιστολίδια θα γέμιζαν πέντε άλλες ταινίες δράσεις, τα πτώματα πέφτουν κατά ντουζίνες κι όλα αυτά επειδή… του σκότωσαν το σκυλάκι του! Εννοείται ότι Σταέλσκι και Λιτς χορογραφούν τη δράση με αριστοτεχνικό τρόπο και το μοντάζ ολοκληρώνει το αποτέλεσμα. Ο σουηδός Μάικλ Νίκβιστ (τριλογία «Millennium»), στον ρόλο του ρώσου αρχιμαφιόζου, βοηθάει στο όλο κλίμα.

Βαθμολογία: