John Wick: Κεφάλαιο 2

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/2/2017

Πίσω στο 2014, έγραφα για ένα πολύ δυνατό comeback του Κιάνου Ριβς με αφορμή το John Wick, ένα φιλμ που το διασκέδασα μεν, αλλά δεν με ενθουσίασε. Το 2017 έρχεται η συνέχεια του φιλμ και τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα για τον Κιάνου!

Ο Μπάστερ Κίτον σε ένα από τα αρχικά πλάνα της ταινίας εμφανίζεται για να δηλώσει την ταυτότητα του φιλμ που ακολουθεί. Ο Κίτον είναι για τους περισσότερους ο πρώτος κασκαντέρ του κινηματογράφου και το John Wick: Κεφάλαιο 2 είναι μια ταινία που έχει μερικά από τα καλύτερα σταντ που έχουμε δει. Από την πρώτη θεαματική καταδίωξη, που καταλήγει στη μονομαχία του Κιάνου Ριβς με μερικούς μαφιόζους, μέχρι το τέλος του, το φιλμ του Τσαντ Σταχέλσκι, ενός από τους καλύτερους κασκαντέρ του σύγχρονου Χόλιγουντ, είναι μια ταινία δράσης που σέβεται την καταγωγή της και τους «προγόνους» της. Πολύ πιο στιλάτο από το πρώτο φιλμ, το δεύτερο κεφάλαιο των περιπετειών του Γουίκ στήνει έναν ιδιαίτερο, δικό του κόσμο. Σε αυτό τον κόσμο ζουν και κινούνται μόνο παράνομοι. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι υπάρχουν σαν ντεκόρ. Κινούνται, ακούγονται, αλλά δεν παίζουν κανέναν ρόλο, καμία στιγμή μέσα στο φιλμ, κι αυτό πετυχαίνει κάτι σημαντικό. Η βία και το αίμα που ρέουν άφθονα έχουν άλλη επίδραση εδώ. Αν στο πρώτο φιλμ υπήρχαν στιγμές που με ενόχλησε η ανεξέλεγκτη βία, εδώ όλη αυτή η μεταφορά όσων συμβαίνουν σε μια άλλη παράλληλη διάσταση, όπου κανείς «άνθρωπος» δεν κινδυνεύει παρά μόνο οι καρικατούρες κακοποιών και μαφιόζων, με αφήνει να έχω μια διαφορετική στάση απέναντι σε όλα αυτά.

Μεγάλο ατού της ταινίας, πέρα από την εξαιρετική δουλειά του Σταχέλσκι, είναι το σενάριο. Συνήθως, οι ταινίες δράσης χρησιμοποιούν το σενάριο προσχηματικά για να εξελίξουν τη δράση κι αυτό είναι κατανοητό. Καμία αντίρρηση δεν έχουμε, αρκεί η δράση να είναι ικανοποιητική και η αδρεναλίνη μας να ανέβει. Εδώ το σενάριο υπάρχει για να γεμίζει με ενδιαφέρουσες ατάκες όσα συμβαίνουν ανάμεσα στις σκηνές δράσης, αλλά και για να κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το περίεργο σύμπαν που δημιουργήθηκε. Κανόνες του υποκόσμου, κώδικες ηθικής μεταξύ των διεφθαρμένων αντι-ηρώων, τρελοί χαρακτήρες κι αρκετό χιούμορ, άλλες φορές ξεκάθαρο και άλλες υπόγειο.

Αυτό που ξεχωρίζει τους action-hero από τους υπόλοιπους ηθοποιούς είναι η ανάμιξή τους στις σκηνές δράσης. Ηθοποιοί, όπως για παράδειγμα ο Μπρους Λι, ο Τζάκι Τσαν, ακόμα κι ο αντιπαθής σε αρκετούς Τσακ Νόρις, δεν ξεχώρισαν όλοι λόγω των υποκριτικών τους ικανοτήτων, αλλά γιατί έπρατταν πράγματα που δεν γίνονταν από άλλους ηθοποιούς. Είχαν συμμετοχή στη δράση. Έκαναν αρκετά σταντ μόνοι τους και «λέρωναν» τα χέρια τους με συμμετοχή στις μάχες σώμα με σώμα. Αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν για τις ταινίες δράσης, γιατί βοηθά τον ήρωα να γίνει πιστευτός στον θεατή. Όλα αυτά γράφονται φυσικά για να γίνει μια ειδική αναφορά στον Κιάνου Ριβς, ο οποίος εδώ και ξύλο τρώει και ξύλο ρίχνει, αλλά και πίσω από τιμόνι κάθεται για να δούμε ένα δύο θεαματικά πλάνα στις σκηνές καταδίωξης. Η «σωματική» αφοσίωση του Ριβς στον ρόλο του είναι υποδειγματική και μαζί με τις λίγες, μετρημένες και καλογραμμένες ατάκες του, τοποθετεί τον χαρακτήρα που υποδύεται μέσα στο πάνθεον των αξιόλογων χαρακτήρων του σινεμά δράσης.

Χορταστικό και στιλιζαρισμένο, το John Wick: Κεφάλαιο 2 χωρίς να κάνει τίποτα καινούριο φέρνει έναν άλλο αέρα στο σινεμά δράσης. Θεαματικό και σκληρό (υπάρχουν στιγμές που τα χτυπήματα και οι πτώσεις των πρωταγωνιστών θα πονέσουν κι εμάς), όταν ξεκινά τη δράση, τη φτάνει στα όρια και σου δίνει σχεδόν όλα όσα μπορεί να σου δώσει ένα φιλμ του είδους. Εννοείται ότι έρχεται και τρίτο μέρος, το οποίο αναμένουμε με ενδιαφέρον καθώς το φινάλε αφήνει τον ήρωα σε χειρότερη κατάσταση από αυτή στην οποία ξεκινά.

Υ.Γ. Κάτι τελευταίο… Δείτε το φιλμ στον κινηματογράφο. Αν δεν τα καταφέρετε, δείτε το τουλάχιστον σε ένα καλό home-cinema για να βιώσετε την απόλυτη εμπειρία.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/1/2018

Κι ενώ επέμενε ότι ήταν κατά των σίκουελ, ο Κιάνου Ριβς όχι μόνο προχώρησε στη συνέχεια της μοναδικής επιτυχίας του επί αρκετά πλέον χρόνια, αλλά ευτύχησε αυτή να του βγει καλύτερη από το ορίτζιναλ. Δεν είναι ότι αλλάζει κάτι στη γενική λογική: πάλι στιλιζαρισμένο λουτρό αίματος έχουμε, δίχως περαιτέρω ερμηνείες και νοήματα. Απλά, από ό,τι φαίνεται, ο Τσαντ Σταέλσκι ήταν να κάνει την αρχή στη σκηνοθεσία, κι από επαγγελματίας βοηθός σκηνοθέτη, δείχνει τώρα γερά δείγματα ενός δημιουργού δράσης που ξέρει να ικανοποιεί το κοινό. Αυτό που έχει λοιπόν απώτερη σημασία, είναι πως έχουμε ένα φιλμ έντονης δράσης που δεν κάνει ούτε ένα βήμα προς μια αληθινά ποιοτική κατεύθυνση, αλλά παρά ταύτα ξεχωρίζει από τον μεγάλο σωρό του είδους του. Πάρτε το σκηνή με σκηνή, μην ανεβάσετε απαιτήσεις, και αν είστε φίλοι του σαματά θα μείνετε δικαίως καρφωμένοι ως το φινάλε.

Βαθμολογία: