John Wick: Κεφάλαιο 3

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/5/2019

Εδώ συμβαίνει το απίθανο. Μέσα από την τριλογία του Τζον Γουικ παρακολουθούμε έναν πρώην κασκαντέρ που ωριμάζει ταινία με ταινία, και στο φινάλε παραδίδει μια εικόνα τελειομανούς, όσο κι απελευθερωμένου δημιουργού. Πρόκειται για τον Τσαντ Σταέλσκι, για τον οποίο ελπίζουμε να μη διαψευστούμε, αφού εδώ έχουμε έναν άξιο απόγονο ενός John Woo της εποχής του The Killer. Ήρθε η ώρα της αναγέννησης για το αμερικανικό σινεμά καθαρής δράσης ή είναι απλά μια έκλαμψη της στιγμής; Κι όμως ήρθε η ώρα που δεν περιμέναμε, τουτέστιν ας μελετήσουμε κι αυτό το ενδεχόμενο…

Και έκλαμψη όμως να είναι, ας κάτσουμε να την απολαύσουμε. Βασικά, δεν είναι ότι τα δύο πρώτα της σειράς δεν ήταν καλά για το είδος, αλλά δεν προϊδέαζαν και για αυτό που ήρθε. Εμπεριέχει μια αίσθηση δημιουργικού απόγειου, αλλά και εξαπόλυσης στοιχείων που απλά ελλόχευαν μέχρι αυτό. Ο Σταέλσκι αποφασίζει λοιπόν να ρίξει στο κοινό κάτι που προσπάθησαν στο παρελθόν κι άλλοι δυτικοί συνάδελφοι του, αλλά μονάχα ο Tarantino στα Kill Bill είχε φέρει σε ένα ύψος, αλλά εκείνος δεν είχε την ορίτζιναλ κατοχύρωση όσων παρουσίαζε. Κι αυτό είναι η προσαρμογή ενός είδει φορμαλισμού, που δεν στηρίζεται μονάχα στην κατασκευή κάδρων, αλλά κι ακραίων αισθήσεων.

Δεν είναι κάτι που αξίζει τόσο να περιγράψεις, όσο αξίζει να προτρέψεις να πάτε να το δείτε. Γιατί αυτού του είδους η γοητεία παντρεύει το παλιό με το νέο με έναν τρόπο που μιλάει περισσότερο διαισθητικά, παρά προφορικά. Μικρές κινήσεις, ξεσπάσματα, μα και παιχνίδι με τον φακό, σε μια νεο-νέον διάσταση. Σε αυτήν εμπεριέχεται πια και ο χαρακτήρας του Γουικ. Αλλά μιλάμε για χαρακτήρα, ενώ στην ουσία ό,τι ήταν να μάθουμε για αυτόν, το έχουμε μάθει πριν ξεκινήσει η ταινία. Εδώ παρουσιάζεται ως μια εκδοχή που πλησιάζει στον ρόλο του Ριβς στο Matrix, αλλά σε μια πιο «θρησκευτική» εκδοχή. Πιο απλά, είναι μια ψευδαίσθηση για τον θεατή, που μπαίνει με ευκολία μέσα στον εύπλαστο αυτό χαρακτήρα, και αποζητά όχι τόσο το να επιβιώσει μέσα σε όλο αυτό το θέατρο του δολοφονικού παραλόγου, αλλά να βγει στο ξέφωτο, έστω κι αν αυτό περνάει μέσα από τον θάνατο του. Ταυτόχρονα κόμικ και ανθρώπινος, τον δένει με τον θεατή και το γεγονός του κινήτρου του, που είναι τόσο μα τόσο απτό για τον καθέναν.

Ο κινηματογράφος ατόφιας δράσης εν ολίγοις βρίσκει την πεμπτουσία του, έστω και αν απέχουμε κατά πολύ από τη σύγκριση με μια ταινία που πέρα από τον διαισθητικό, κοιτάει και το διαχρονικό μήνυμα. Γιατί ενώ εδώ γράφεται ιστορία για το είδος, πρόκειται περισσότερο για ταινία συναισθηματικού ενθουσιασμού και όχι κάτι εμπέδωσης στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Από την άλλη, είναι αυτό το αποφασιστικό βήμα για να δούμε κάτι αληθινά δυνατό και ακόμα πιο φιλοσοφημένο από ένα σινεμά που δικαίως είχε καταντήσει να καταλήγει άμεσα στα ράφια του βίντεο-κλαμπ; Κατά την πρόβλεψη μου, μάλλον ναι, κι αυτό επειδή τα μεγάλα στούντιο των ΗΠΑ, ομοίως στο παρελθόν με αυτά της Άπω Ανατολής, θα αντιληφθούν πως εδώ υπάρχει κοίτασμα χρυσού, το οποίο δεν απαιτεί τόσο δα χρυσό για να παραχθεί…

Βαθμολογία: